လမင်းသခင်ရဲ့ချစ်ခြင်းအလင်္ကာ
အပိုင်း ( ၃၃ )
အရင်က မသိခဲ့လေသော အစီအရင်
“ ကိုး.. မင်း နေလို့ရော ကောင်းရဲ့လား..”
သော်တာနိုင့်ပါးပြင်လေးတဖက်အား ရွှတ်ခနဲ မွှေးကြူပြီးမှ ကိုးက ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်။
“ ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလောက်နေလို့မကောင်းခဲ့ဖူးဘူး..”
ကိုးက ပြုံးစစ ပြောလိုက်သည့်အခါ သော်တာနိုင်ဆီကနေ စူးစူးရှရှ မျက်စောင်းလှလှလေး ဝဲပျံလာသည်။
ထိုမျက်စောင်းလေးဒဏ်အား ရင်ကော့ခံနေသည့်သဖွယ် လုပ်ပြနေသော ကိုးကြောင့် သော်တာနိုင် အူယားစွာ ထိုချီးကျကောင်လေးဧ။် နဖူးအား ခပ်ဖွဖွလေး တောက်လိုက်သည်။
“ အား… နာလွန်းလို့ ထပ်လုပ်ပေးပါဦး..”
“ တိတ်စမ်း.. ဗရမ်းဗတာတွေ..”
ဖျော့တော့နေသော နှုတ်ခမ်းများသည် သွေးမရှိသကဲ့သို့ ဖြူစုတ်နေပေမဲ့ ကိုးရဲ့အပြုံးဟာ အသက်ဝင်နေဆဲ။ ၂ နှစ်ရက်တိတိ အိပ်ပျော်ထားသည်နှင့်မတူပဲ အနည်းငယ် အားနည်းနေဟန်ပေါက်သည်။ သို့သော် သော်တာနိုင့်အားကြည့်နေသည့် ထိုမျက်ဝန်းထဲများတွင်တော့ အရင်လို ချစ်ရည်ရွှန်းလဲ့နေလျှက်ပင်။
“ အမဲသားစွပ်ပြုတ်တဲ့.. မင်း သွေးအားနည်းနေတယ်ဆိုလို့ အမေကိုယ်တိုင် ပြုတ်ပေးထားတာ..”
ပူပူနွေးနွေး စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်လေးကိုကိုင်ကာ သော်တာနိုင်က ကိုးအား ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ခွံ့တိုက်သည်။ မပူသွားစေရန်လည်း ဇွန်းနဲ့ခပ်ပြီး ဂရုတစိုက် မှုတ်ပေးနေသေးသည်။ သော်တာနိုင့် အကြည့်များထဲတွင် စိုးရိမ်ပူပန်မှုနှင့် ရှုပ်ထွေးခြင်းများ ရောယှက်နေသည်ကို ကိုး သတိထားမိပါသည်။
ဟန်မဆောင်တတ်သူပီပီ သော်တာနိုင့်စိတ်အလျဉ်များသည် ပရောဂျက်တာမှာ ထိုးပြနေသည့် အနှေးပြကွက်တွေအလား။ ပီပီသသကြီး ယောက်ယက်ခတ်နေရှာလေသည်။
“ ဟေး.. ကိုသော်တာ.. ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ..”
ကြည့်မနေနိုင်တော့သည့်အခါ.. သော်တာနိုင် ခွံ့နေသည့် စွပ်ပြုတ်အား မသောက်သေးပဲ ကိုး ခပ်တိုးတိုး မေးလိုက်ရသည်။ သက်ပြင်းသံသဲ့သဲ့က နှစ်ယောက်အကြား ထိခတ်သွားပြီးတဲ့နောက် သော်တာနိုင်က စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်အား စားပွဲပေါ် ပြန်တင်လိုက်ပြီး ကိုးရဲ့ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခပ်ဖွဖွ အုပ်ကိုင်ကာ..
