လမင္းသခင္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ
အပိုင္း ( ၃၄ )
ၿပိဳယြင္းပ်က္ျပယ္
သူ႕အေမ ငိုရင္း ေျပာေနသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား ေသာ္တာနိုင္ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားလည္ေအာင္ မစဥ္းစားနိုင္ေတာ့ေပ။ ၾကားလိုက္ရသည္မ်ားအတြက္ တေစ့တေစာင္း သူ သေဘာေပါက္ေပမဲ့ အေျဖသိခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ ေလွကားေပၚ ေျပးတက္သြားလိုက္ေတာ့တယ္။
အခန္းတံခါးကို ေဆာင့္ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ.. ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးတုပ္ရက္ ငိုေနသည့္ သူ႕အေမႏွင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခါးေထာက္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူ႕အေဖတို႔အား ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း..
“ အေမတို႔ ဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲ..”
သူ႕ေအာ္သံနဲ႕အတူ သူ႕ကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးလုံး ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္သြားၾကပုံေတြေၾကာင့္ သူ႕ရင္ထဲ ေအာင့္ခနဲ။
“ ေသာ္တာ..”
ေဒၚခင္ေအးရဲ႕ တုန္တုန္ယင္ယင္ေခၚသံဟာ သားအမိသားအဖသုံးေယာက္ၾကားထဲ တိုးဝင္ပ်ံ့ႏွံ႕သြားၿပီး အရာအားလုံး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားေလေတာ့သည္။
မဟုတ္ပါေစနဲ႕၊ မျဖစ္ပါေစနဲ႕ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာက ေသာ္တာနိုင့္မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ အလွ်ံတညီးညီး ေလာင္ၿမိဳက္ေနေလသည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ဧ။္ မလုံမလဲျဖစ္ဟန္၊ ေဒၚခင္ေအးဧ။္ အလန႔္တၾကားျဖစ္ဟန္တို႔ေၾကာင့္ ထိုေလာင္ၿမိဳက္မႈဟာ တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ အရွိန္အဟုန္ျပင္းလာဆဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ.. ေသာ္တာနိုင့္မ်က္လုံးတို႔ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မည့္ႏွယ္။
“ အေမ.. ဘာေတြလဲဗ်ာ..”
သူ႕အေမးကို အေမ ျပန္မေျဖ။ အေဖကလည္း အံႀကိတ္ၿပီး ေခါင္းခါယမ္းတယ္။ သူ ဆူပူေအာ္ဟစ္ၿပီး အတင္းအက်ပ္ ဖိအားမေပးလို။ မိဘကို တခါမွ ျပသနာရွာ ေသာင္းက်န္းတတ္သူ မဟုတ္ေနတာေတာင္၊ သူ ေသာင္းက်န္းပစ္ခ်င္ရင္ေတာင္၊ သူ႕မွာ ေသာင္းက်န္းဖို႔ အားမရွိေနဘူး။
“ ခင္ေအး.. နင့္သားက ေမးေနၿပီ..”
“ အေမ.. သားအတြက္ လုပ္ခဲ့တာပါ.. သားကို အဆုံးရႈံးမခံနိုင္ဘူး.. အေမ့ကို ထားၿပီး ထြက္သြားမွာကို မျမင္ခ်င္ဘူး..”
