ထိုစကားသံကြားလိုက်ရချိန်မှာ ရှဲ့ဟယ်ရဲ့ မျက်တောင်တွေလှုတ်ခတ်သွားသလို မျက်ဝန်းတွေလဲ ပြူးကျယ်သွားခဲ့ရတယ်။တဖြေးဖြေးချင်းတွားသွားပြီး အဝတ်တွေယူဝတ်လိုက်ပြီး နံရံကိုအားပြုပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပေမယ့် ခြေထောက်တွေကတော့ တုန်ရီနေဆဲပါပဲ.....
သို့ပါသော်လည်း လီဟုန်ရွှမ်းက ကာကွယ်ဖေးဖလိုစိတ် စိုးစဉ်းမျှမပါဝင်တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ သူ့ကို အေးစက်စွာကြည့်နေတယ်။
"ဘာလဲ မသွားချင်ဘူးလား ??"
"မဟုတ်ပါဘူး....ငါ....ဒီတိုင်း...."
ရှဲ့ဟယ်ရဲ့အသက်တွေ အက်ကွဲနေပြီး အသားရောင်ကလဲ သွေးမရှိတော့သလို ဖြူဆုတ်နေတယ်။လည်ပင်းက အနီကွက်တွေက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ထင်ရှားနေတယ်.....
ရှဲ့ဟယ် မျက်လုံးဝင့်ပြီး လီဟုန်ရွှမ်းကို ငေးကြည့်လိုက်တယ်.....
ထိုအကြည့်တစ်ချက်ကြောင့် လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ နှလုံးခုန်သံတွေမြန်ဆန်လာခဲ့ရတယ်.....
အမျက်ဒေါသ၊ ဝမ်းနည်းမှု၊ရွံရှာမုန်းတီးမှု...စတဲ့မှောင်မိုက်ဆိုးညစ်တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်လာမယ် ထင်နေပေမယ့်....အခုတော့...စုယန်ရဲ့အကြည့်တွေက ပကတိရှင်းသန့်စင်ကြယ်နေတယ်....ကြောက်ရွံမှုနဲ့ အားငယ်မှုတွေ အနည်းငယ်ပါဝင်နေပေမယ့် ထိုအကြည့်တွေထဲမှာ နာကျဉ်းမှုအရိပ်ယောင်တွေ ရှိမနေခဲ့ပေ.....
နုံချာလွန်းလှတဲ့ ဒီလူက မမျှော်လင့်ထားလောက်အောင် သူ့ရဲ့ ညှင်းပန်းမှုတွေကြောင့်လဲပြိုမသွားခဲ့ဘူးပဲ.....
ရှဲ့ဟယ်ကို ကြည့်ရတာ လီဟုန်ရွှမ်းကို ကြောက်နေပုံရတယ်.....မြန်မြန်အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး အခန်းတံခါးကို ကသောကမြောဖွင့်ပြီးထွက်သွားခဲ့တယ်။
ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း စူးအောင့်လာတဲ့နာကျင်မှုရိပ်အယောင်တွေ မျက်နှာထက်မှာ ထင်ဟပ်လာတယ်....သတိလက်လွတ်နဲ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်မိတယ်....ဒါပေမယ့် ခေါင်းမာလွန်းလှတဲ့ ရှဲ့ဟယ်က အသံတစ်ချက်မှမထွက်ဘဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ရပ်လိုက်ပြီး တစ်လှန်းချင်းလှမ်းလျှောက်သွားခဲ့တယ်။
YOU ARE READING
ငါးဆားနူအထက်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကိုဖြားယောင်းခြင်းနည်းဗျူဟာ
General Fictionဝင်ဖတ်ကြည့်ပါ။အားမနာတမ်းဝေဖန်ပေးပါ။
