"ကေလးေလး ေတာ္ၿပီကြာ ဆက္မေသာက္နဲ႕ေတာ့"
"တစ္ခြက္ပဲကိုကို တစ္ခြက္ပဲ... ေနာ္... ကိုကိုေနာ္လို႔"
မ်က္လုံးေတြစိုက္ကာ အနည္းငယ္မူးေနၿပီျဖစ္တဲ့ သီဟနိုင္က လက္ညွိုးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္လို႔ အတင္းေတာင္းဆိုေနေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာမေနနိုင္။
"ဒီတစ္ခြက္ပဲေနာ္... ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္ၾကစို႔ ကေလးေလးမူးေနၿပီ"
"ဟုတ္"
"ဘာဟုတ္လဲ... ေဟ့ေကာင္သီဟ မျပန္ရဘူးေနာ္။ ဒီည အမုန္းကစ္ရမွာ"
အေတာ္ေလးမွန္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဇာနည္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘုၾကည့္,ၾကည့္လို႔ ဝင္ေျပာလာျခင္းျဖစ္တယ္။
"ဟုတ္တယ္ သီဟ... အခု ေက်ာင္းေတြလည္းၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ဆို မင္းက ေမၿမိဳ႕မွာ အေျခခ်ရေတာ့မွာ... အဲ့က် ငါတို႔ေတြ အခုလိုမ်ိဳး ေတြ႕ခ်င္လို႔ေတာင္ အလြယ္တကူေတြ႕လို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္"
ငမိုးကပါ ဇာနည္ရဲ႕စကားကို ေထာက္ခံတဲ့သေဘာနဲ႕ ဝင္ေျပာေလတယ္။
"ကိုကို"
သီဟနိုင္ရဲ႕ ခပ္ခြၽဲခြၽဲေခၚသံ...
"ကိုယ္ အိမ္မျပန္ဘူးေနာ္။ ကေလးေလးကို တစ္ေယာက္တည္း စိတ္မခ်ဘဴး"
"ဟာဗ်ာ... ကိုသူရစိုး ဒီေကာင္သီဟက ေနာက္ဆို ခင္ဗ်ားနဲ႕ပဲ တစ္သက္လုံး အတူေနရေတာ့မွာ၊ က်ဳပ္တို႔နဲ႕က ဒါ ေနာက္ဆုံးလည္းျဖစ္ရင္ျဖစ္သြားနိုင္တာမို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္..."
"အင္း ကိုယ္မပါဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကဲခ်င္တယ္ဆိုပါေတာ့"
ဇာနည္ရဲ႕စကားကို အဆုံးမခံဘဲ ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္ေမးလိုက္တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သီဟဘက္ကိုလွည့္ၿပီး "ကေလးေလးသေဘာကေရာ..."ဆိုၿပီး ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။
" သူတို႔နဲ႕က ေနာက္ဆို မေတြ႕ရ..."
"OK OK ကိုယ္နားလည္ၿပီ။ ကေလးေလး ျပန္ခ်င္တယ္ဆို ကိုယ့္ကိုဖုန္းလွမ္းဆက္ေနာ္။ ကိုယ္လာေခၚမယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ေနရာမွထတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲက နည္းနည္းနာေပမယ့္ သူလည္း ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္မပါဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပ်ာ္ခ်င္ရွာမွာေပါ့ဆိုၿပီးပဲ ေတြးလိုက္ပါတယ္။
