"ဘယ္လိုလဲ အဲ့အကိုႀကီး ေခ်ာတယ္မလား"
ငါေတာ္တယ္မလားဆိုတဲ့ ေလသံမ်ိဳးနဲ႕ ကိုေနလင္းက ေမးလာတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္တယ္။
" မေခ်ာပါဘူး"
"ေအးေပါ့။ မင္းမ်က္လုံးထဲေတာ့ ကိုသူရစိုးက ပိုေခ်ာေနမွာေပါ့"
"မဟုတ္တာက်လိဳ႕"
ဂုဏ္ဆာတဲ့ေလသံမ်ိဳးနဲ႕ ရင္ေကာ့၊ေခါင္းေမာ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ အဲ့လိုေျဖလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ပုံစံကိုၾကည့္ၿပီး ကိုေနလင္းက ေခါင္းကိုခါယမ္းၿပီး အေတာ္ေလးရယ္ေနတယ္။ ရယ္လို႔အားရမွ
"ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ... မင္းရဲ႕ကိုသူရစိုးကသာ အေခ်ာဆုံးပါ ဟုတ္ၿပီလား။ ဒါနဲ႕ မင္းကိုေမးရဦးမယ္။ ကိုသူရစိုးကို ဘာလို႔ခ်စ္တာလဲ"
ကြၽန္ေတာ္ ကိုေနလင္းကို တုံးရန္ေကာဆိုတဲ့ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္။
" ပုံျပင္၊ကဗ်ာအသစ္ေတြေျပာၿပီး ရင္ေတြခုန္ရင္ ဒါအခ်စ္ပဲတဲ့... J-Fire သီးခ်င္ ခင္ဗ်ား မၾကားဖူးဘားလား။ အဲ့ေတာ့ ဘာလို႔ခ်စ္ရမွာတုန္း ရင္ခုန္လို႔ေပါ့"
"ရင္ခုန္လို႔..."
ကိုေနလင္းက ကြၽန္ေတာ့္စကားကို သံေယာင္လိုက္ ေရ႐ြတ္ၿပီး ဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ေနာက္ အေတာ္ေလးၾကာမွ
"ငါရင္ခုန္မိတဲ့လူကိုေတာ့ ငါက ေသေလာက္ေအာင္မုန္းတယ္"တဲ့ ေအးစက္စက္နဲ႕ ထပ္ေျပာတယ္။
ကိုေနလင္းရဲ႕စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ပုံစံကလည္း ခါတိုင္းလို ၿပဳံး႐ႊင္တက္ႂကြမေနေတာ့ဘူး။ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုပဲ ေအးစက္စက္ပုံစံျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
"ကိုေနလင္း ခင္ဗ်ား..."
ကြၽန္ေတာ္ ကိုေနလင္းကို စကားစဖို႔ ျပင္လိုက္တုန္းမွာပဲ အကိုသူရရဲ႕ဆိုင္ကယ္က ကြၽန္ေတာ့္တို႔အေရွ႕ကို ထိုးရပ္လာတယ္။
"ကေလးေလး ဘယ္ကျပန္လာတာတုန္း"
"ဟမ္! အကိုသူရ ျပန္လာၿပီလား"
"အင္း... ကေလးေလးက ဘယ္ကျပန္လာတာတုန္း။ လာ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ေလ"
