တကယ္ေတာ့ လူသားေတြဟာ ေသမိန့္က်ခံထားရတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲတဲ့။ အင္း။ လူသားေတြခ်ည္းပဲေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သက္ရွိမွန္သမွ်ပဲ ဆိုပါေတာ့။ အကုန္လုံးက တစ္ေန႕က်ရင္ ေသၾကမွာပဲ။ ေစာေစာေသမွာနဲ႕ ေနာက္က်မွေသမွာပဲကြာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အရင္က ေသမွာအရမ္းေၾကာက္ခဲ့တာ၊ အဲ့ဒီတုန္းကဆိုရင္ ရိုးရိုးတမ္းတမ္းေသတာက သက္တမ္းကုန္လို႔ေသတာျဖစ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္တို႔၊ ကားတို႔တိုက္ၿပီးေသတာကေတာ့ သက္တမ္းမကုန္ဘဲ ေသၾကရတယ္ေပါ့။ သက္တမ္းကုန္လို႔ ေသရတဲ့လူေတြကေတာ့ အသက္ထြက္တာနဲ႕ တစ္ခါတည္း ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဘုံဘဝကို သြားၾကရၿပီး သက္တမ္းမကုန္ေသးဘဲ ေသၾကရတဲ့လူေတြကၾကေတာ့ သက္တမ္းကုန္ဆုံးမယ့္အခ်ိန္အထိ သရဲဘဝနဲ႕ ေနၾကရတယ္ေပါ့ေလ။ အဲ့လိုမ်ိဳးပဲ ထင္ေနခဲ့တာ။
တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒါက အမွားျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ လူ႕ေလာကထဲကို စေရာက္လာၿပီဆိုကတည္းက သူ ဘယ္ေန႕မွာ ဘယ္လိုမ်ိဳး ေသရမယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ပါလာၿပီးသားတဲ့။ မေတာ္တဆနဲ႕ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရၿပီး ေသသြားတဲ့လူေတြကလည္း သူတို႔ရဲ႕ကံကိုက အဲ့လိုမ်ိဳး ေသၾကရမွာမို႔။ ေရနစ္ၿပီး ေသရမယ့္လူကလည္း မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႕ကို ေရနစ္ေသၾကရမွာ။
ဥပမာ-ေမာင္ျဖဴရဲ႕ကံက ေရနစ္ၿပီးေသရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ျဖဴက ေရအရမ္းရွားတဲ့ေဒသမွာ ေမြးဖြားတာမို႔ သူ႕မွာ ေရနစ္ေသစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ ဘယ္ေလာက္ ေရရွားတဲ့ေဒသမွာေမြးေမြး၊ သူေသရမဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ေရနစ္မဲ့အေၾကာင္းအရာက ေပၚလာမွာပဲ။ သေဘၤာနဲ႕ခရီးသြားရတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေတာ္တဆ မိုးမ်ားၿပီး ေရႀကီးလာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရကေတာ့ နစ္ကိုနစ္ရမွာပဲ။
အဲ့လိုမ်ိဳးေပါ့။ လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ဘာနဲ႕ေသရမလဲဆိုတဲ့ ကံတရားကပါလာၿပီးသား။ အဲ့ေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္ ေသရမွာကို တအားမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုပဲ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္ထူးထက္ အရင္ေသခ်င္တယ္။ သူမရွိဘဲ ကြၽန္ေတာ္က်န္မေနခဲ့ခ်င္ဘူး။
ေမာင္ထူးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ထက္အရင္ မေသခ်င္ဘူးလို႔ေျပာပါတယ္။ သူမရွိဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း စိတ္မခ်ဘဴးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူ႕ထက္အရင္ေသခ်င္မိေတာ့ အေတာ္ပဲဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အရင္မေသဖို႔မ်ားပါတယ္။ ဒီမွာက အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြက အရင္ေသၾကတာမ်ားေတာ့ေလ။ ေမာင္ထူးက အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆိုေတာ့ သူအရင္ေသေလာက္တယ္။
