Yüzümdeki tüm gülümseme kaybolup gitti. Yine o hırçın çocuk ifadem yüzüme yerleşmişti."Görende sanacak sürekli konuşup başının etini yiyorum."
"Geldiğinden bu yana zaten bunu yapıyorsun Aden."
Göz devirdim. Cidden çok konuşmuyordum ki. Çok fazla kelime haznem gelişmiş olsa da az ve öz konuşuyordum. Beni nasıl yargılıyordu ya böyle?
O ise sadece, gün içinde bir elin parmağını geçmeyecek kadar konuştuğu için, benim konuşmamın fazla olduğunu düşünüyordu.
Sessiz kalırken Karan yerinden kalktı. Sağ gözünün irisini göremiyordum şimdi.
O kadar büyük bir bez bantlamıştım ki yarasına. Gözünün ve kaşının yarısı görünmüyordu. Ciddi bir şey olmasaydı gülebilirdim elbette ki ama bu adama sinir olduğum için, bir de yanlış anlayacağı için gülmedim. Keşke öldürseydim. Öldürsem başıma kalırdı gerçi.
Bir şey beni durduruyordu.Elimi birkez daha tutarken kaşlarımı çattım.
Şimdi ne oluyordu? Karan odadan çıkıp benimle birlikte salona girdi.
"Burada otur! Beni bekle." Dedi.
Ne yapacaktı bu adam yine? Ardından bir şey dememi beklemeden salondan çıktı.Koltuklara oturup beklemeye başladım Karan'ın ne yapacağını.
Birkaç dakikanın ardından Karan az önce anlaşma yapmamışız gibi, tasmasız bir şekilde Farukla çıkageldi. Gözlerimi büyüterek, hızla koltuklardan birine çıktım.
"Az önce ne konuştuk biz ya?" Faruk iri bedeniyle hızla bana doğru yürümeye başlarken "Faruk, otur!"
Tam bana yaklaşmaya ramak kala sahibinin sesiyle durdu.
"Onu durdur!"
Dedim çığlık gibi çıkan bir sesle. Bana doğru adımlayıp ardından önümde durarak beni kucağına aldı ve Faruğa doğru götürmeye çalıştı.
Kucağında çırpınıyordum adeta. Kızdım kendime. Bu adama güvenende kabahatti.
Cidden bu adamla asla anlaşamayacaktım sanırım. Ellerimi boynuna dolayıp bedenimi ona biraz daha bastırırken çığlık atmaya başladım.
Yine büyük eli ağzımı kapattı.
"Korkma, yem etmeyeceğim seni ona."
Gözlerimi kırpıştırarak Karan'a öfkeyle bakarken beni, korktuğum şeyi yaparak aşağı, Faruğun dibine getirdi. Dişlerini gıcırdatarak bana bakıyordu.
Yerinden kalkarak bana doğru yürüdüğünde ise geriye sıçrayarak "Al o canavarı yanımdan, lütfennn!" Diye bağırdım.
Karan göz devirip Faruğu boynundan nazikçe çevirip kendine çekti. "Aden, yanıma gel, sana saldırmasına izin vermeyeceğim."
"Beni parçalatmayacağın ne malum? Beni sorumluluk olarak görüyorsun sonuçta. Beni parçalayıp asitle yakabilirsin. Ben senin yakının değilim sonuçta."
Karan kaşlarını alayla kaldırıp "Uzun süredir polisim, bu kadar yaratıcı bir öldürme planı ile hiçbir cinayet mahalinde karşılaşmadım amına koyayım." Gözlerimi kısarken "Yaklaş!" Dedi Karan sakin bir tonla.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YABANİ (Tamamlandı)
ChickLit* Kurgu ve isimler değiştirildi. "Bazen evler, sadece dört duvar olmaz." Kadın küçücüktü fakat adamın kalbinde adamdan bile daha daha büyük bir yer kaplamıştı. Bunu kabul edemiyordu adam. Kırıyordu döküyordu ama bunu kabul edecek kadar cesareti yok...
