"သီဟနိုင္ေရ... သီဟ"
အိမ္အျပင္ဘက္ကေခၚသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရာ သီဟနိုင္ေရာ လန့္နိုးလာၾကၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကတယ္။ ျပတင္းတံခါးကေန ျမင္ေနရတဲ့ ေကာင္းကင္ယံရဲ႕ အလင္းေရာင္ဟာလည္း ေမွာင္လ်က္ပဲရွိေသးတာမို႔ အိပ္ရာခုတင္ေဘးကဖုန္းကို ယူၿပီး အခ်ိန္ကိုၾကည့္မိေတာ့ နံနက္ေလးနာရီကိုမွ ႏွစ္မိနစ္ပဲစြန္းေနေသးတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ပိုၿပီး အံ့ၾသရတယ္။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။
"အကိုသူရစိုး ဓားျပေတြလားမသိဘူးေနာ္"
"မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ဓားျမေတြဆို ကေလးနာမည္ကို သိေနစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးေလ"
"ဟုတ္သားပဲ။ အဲ့ဒါဆို သရဲလားမသိဘူး"
"ဟမ္! မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး"
"သီဟနိုင္ေရ..."
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သုံးသပ္ေနၾကတုန္းမွာပဲ အျပင္ဘက္ကေန သီဟနိုင္ေရဆိုတဲ့ေခၚသံထပ္ထြက္လာျပန္တယ္။
"ကေလးေလး ဒီမွာေနခဲ့.. ကိုယ္ သြားၾကည့္လိုက္မယ္"
"ဟာ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း စိတ္မခ်ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ပါလိုက္မယ္"
သီဟနိုင္က ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္လိုက္ဖို႔ ေနရာယူတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ သူ႕ကိုပါေခၚၿပီး ၿခံထဲကို ဆင္းလာခဲ့လိုက္ၾကတယ္။ အဲ့လိုနဲ႕ ၿခံဝန္းတံခါးနားေရာက္ေတာ့ တံခါးကို တန္းမဖြင့္ေသးဘဲ ဘယ္သူလဲလို႔ အရင္ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။
"ကိုသူရစိုးလား... ကြၽန္ေတာ္ ေနလင္းပါ"
"ဟမ္... မင္းက ဘယ္လိုလုပ္"
"ေဘးမွာ သီဟနိုင္ပါတယ္မလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တံခါးဖြင့္ေပးဦး"
ဖြင့္ေပးလိုက္ရမလားဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ သီဟနိုင္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ၿခံအျပင္ဘက္မွာ ေနလင္းတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။ သူ႕အျပင္ တျခားတစ္ေယာက္ကိုပါ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေမွာင္ေနတာေၾကာင့္ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ေတာ့ သဲကြဲစြာမျမင္ရ။
