အလုပ်လုပ်ချင်တဲ့ကျွန်တော့်ကို အကိုသူရစိုးက သူ့သူငယ်ချင်းအဆက်အသွယ်နဲ့ အိမ်၊ခြံ၊မြေအကျိုးတော်ဆောင်မှာ အလုပ်သွင်းပေးခဲ့တယ်။ အလုပ်ကလည်း အခုလို အဆက်အသွယ်နဲ့ဝင်မှပဲ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ရတယ်။ နို့မို့ဆို ဘယ်လောက်လျှောက်လျှောက် အလုပ်ရဖို့က သိပ်ပြီးတော့မသေချာ။
ကျွန်တော်အလုပ်ဝင်နေခဲ့တာ အခုဆိုရင် သုံးလဆိုတဲ့ အချိန်ကာလကိုတောင် ကျော်လွန်ခဲ့ပြီ။ အဲ့သုံးလအတွင်းမှာ မနက်ဆိုရင် ကျွန်တော်က စောစောထ၊ ထမင်း၊ဟင်းတွေချက်၊ ပြီးရင် အကိုသူရနဲ့အတူ မနက်စာဘာညာစားပြီး နေ့လယ်စားထမင်းထုပ်နဲ့ အလုပ်ကိုသွားရတယ်။ ကိုယ်တိုင်တော့ မသွားရဘူး၊ အကိုသူရက စိတ်မချဘူးဆိုပြီး အသွား၊ အပြန်ကို သူ့ပဲလိုက်ပို့ပေးတယ်။
ညနေခင်းကျ အလုပ်ကအပြန်မှာ ဟင်းချက်စရာတွေ ဝင်ဝယ်ပြီး အိမ်ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်က အတူတူ ချက်ပြုတ်ကြတယ်။ အခုနောက်ပိုင်း အကိုသူရက မီးဖိုချောင်ကို ဘယ်တော့မှ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းမဝင်ရ။ အမြဲတမ်း သူက ဘေးကနေ ဝိုင်းကူပေးတယ်။ သူအလုပ်အားတဲ့တစ်ခါတလေဆိုရင်လည်း ကျွန်တော့်ကိုလာမကြိုခင်မှာပဲ ညစာကို ကြိုတင်ချက်ထားတတ်သေးတယ်။ အကိုသူရက အဲ့လို အရမ်းအရမ်းအလိုက်သိချက်ပဲ။
ဒီနေ့က တနင်္ဂနွေဖြစ်တာမို့ ကျွန်တော်က အလုပ်နားတယ်။ ခါတိုင်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်အလုပ်နားတဲ့ရက်တိုင်း အကိုသူရကပါ လိုက်နားတတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ပြင်ဦးလွင်ရဲ့ အထင်ကရနေရာတွေဖြစ်တဲ့ ဟိုဟိုဒီဒီကို လိုက်ပို့ပေးတတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ နေ့တစ်ပိုင်းသွားဖို့လိုအပ်တယ်ဆိုပြီး သူ့မှာ နေ့တစ်ပိုင်းသွားရ။ အဲ့တော့ အခု အိမ်မှာ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းပဲဆိုပါတော့...
အိမ်ကြီးထဲမှာ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းပဲဆိုတော့ ပျင်းနေတာနဲ့ ခြံထဲကအပင်တွေကို ရေလောင်းပေါင်းသင်ပြီး ကိုက်သင့်တဲ့အရွက်တွေကိုကိုက် ဖြတ်သင့်တဲ့အရိုးတံတွေကိုဖြတ်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေလိုက်တာ အပြင်ဘက်ကနေ 'သူရစိုးရေ'ဆိုတဲ့ ခေါ်သံကြားမှပဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုပြုမိတော့တယ်။
