"သား...သတိုးလေး"
"ဗျာ ကြီးကြီး"
ကြီးကြီးကဘေးနားလာထိုင်ကာ စကားစလာတော့ အလိုက်သင့်လေးပြန်ဖြေလိုက်ပေမယ့် ကိုယ့်ထက်ပိုအတွေးလွန်နေတဲ့ ကြီးကြီးကို ပြန်သတိပေးနေရပြန်ပါသည်။
"ကြီးကြီး"
"ဟေ အင်း...ကြီးကြီးခုပြောမယ့်စကားကို သားသေချာစဉ်းစားစေချင်တယ်"
တွေးဆဆပြောလာတဲ့ကြီးကြီးစကားတွေကိုနားထောင်ဖို့သာဆုံးဖြတ်ရသည်။ ပုံမှန်ဆိုကြီးကြီး ဒီလိုစကားပလ္လင်ခံလေ့မရှိ။
"ဘာများလဲ ကြီးကြီးရဲ့"
"သားကိုလူတွေဘယ်လိုပြောနေလဲ သားကြားပြီးမှာပေါ့"
"ဟုတ် သားကြားပါတယ် သူတို့ပြောနေတာတွေကိုလဲ သားစိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှမအောက်မေ့ပါဘူး သားကိုယ်တိုင်က ဒီလမ်းကိုရွေးချယ်ခဲ့တာမို့ နောက်လဲ ဂရုမစိုက်ပါဘူး"
ကျွန်တော်ကိုယ်၀န်ဆောင်တဲ့သတင်းက ကျွန်တော်တို့ ကျောပေါ်တင်သာမက အောက်ချိုင်းထဲကရွာမှာပါ သတင်းပျံ့နေသည်။ ကျိန်စာသင့်တဲ့ယောက်ျားဆိုပြီး ကျွန်တော့်မြင်တာနဲ့ ဝေးဝေးကရှောင်ကြသလို ကွယ်ရာကျလည်း ရှုံ့ချနေကြပြန်သည်။ သူတို့ဘယ်လိုပဲရွံ့စရာသတ္တဝါလို ဆက်ဆံနေကြပါစေ ကျွန်တော်ကတော့ မွေးလာမယ့် သားလေးအတွက်ပဲတွေးချင်သည်။
"ကြီးကြီးကတော့ ကလေးကိုထိခိုက်မှာစိုးရိမ်တယ်သားရယ် ကလေးကြီးလာရင် ရွာကလူတွေဝိုင်းကျဉ်ကြမှာမလိုလားဘူး အဲ့တော့ ကလေးအဖေကိုဆက်သွယ်စေချင်တယ် ဒီလိုပုံစံနဲ့ဆို သားလည်းစောင့်ရှောက်နိုင်..."
ကြီးကြီးစကားကို ကျွန်တော်ဆက်နားထောင်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါ။ ကြီးကြီးက ကျွန်တော့်ကို ကလေးမွေးပြီး မစောင့်ရှောက်နိုင်တဲ့သူလိုတွေးနေတာမဟုတ်ပါလား။ ကျွန်တော်အဲ့လောက်မပျော့ညံ့မှန်း ကြီးကြီးသိရက်နဲ့။ ကိုယ်တိုင်ကတာ၀န်မယူနိုင်ဘူး ဒီလိုလူအများအပြောခံရမှာတွေကိုကြောက်နေရင် ဒီကလေးကိုမွေးဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့မှာကိုမဟုတ်။
