Kabanata 20

88.8K 3.8K 4.1K
                                    



Kabanata 20:



They are lying! I didn't believe them. I will never believe that nonsense. I am the heiress! I am the only child! No one will replace me. I am Alora Ebony Lavelle, and no one will take my crown from me!

"T-That was a funny joke, Papá," I said awkwardly, chuckling.

Naglipat-lipat ang tingin ko sa kanila. Pakiramdam ko'y nasa isang pelikula ako o istorya sa libro at ako ang kontrabida sa kanila. Ako 'yong masama tapos pinapaliwanagan nila ako.

Nagkatinginan sila Mamá at Papá, parang nag-uusap sila sa mata bago nag-iwas tingin si Mamá sa akin. Malakas na bumuga ng hangin si Papá, napailing ako habang natatawa dahil hindi ako naniniwala, hindi iyon totoo, alam kong hindi totoo ang sinasabi nila. Maybe I did something bad, so they're just giving me a lesson, huh? Is it about the company?

Maybe they are pranking me, huh? Where's the camera?

"Ebony, I know . . . this is hard for you, but it is also terrible for us, because our true daughter has been hiding from us. This is not easy for us either." I felt like I was being stabbed by the words he was uttering. Pakiramdam ko tuloy prinaktis na niya iyon sa kaniyang isip bago pa sabihin sa akin. Bakit ang dali lang para sa'yong sabihin iyan Papá? "Alam mo, ikaw mismo kung ganito ito kahirap lalo sa isang Lavelle, alam mo ang patakaran ng pamilya ito," he added.

I looked at the woman who claimed to be the real heiress. She looks just my age.

Matingkad ang pagkaitim ng kaniyang buhok, katulad ng kay Mamá. Ang kaniyang matangos na ilong naman ay nahahawig din kay Papá. Hindi ko maiwasan hanapan siya ng kapareha sa itsura ng aking kinilalang magulang.

My smile didn't fade away, but my heart was torn into pieces.

Taas-noo ko siyang tinitigan, hindi niya pinantayan ang tapang ng aking mukha, bahagya siyang nagtago sa likod ni Mamá, kaagad hinawakan ni Mamá ang kaniyang kamay kaya mas nainis ako, mas nasaktan ako.

What the fuck are you doing? Let go of my mother's hand! That's my mom!

Sinenyas ni Mamá ang mga katulong at ibang guard na umalis, rinig ko ang mabilis nilang pag-iwan sa amin. Binalot ang aming malaking living room ng kahimikan nang maiwan kami roon. Tanging mabibigat na hininga ko lang ang naririnig ko habang nakatingin sa kanila.

Ang aking kinikilalang magulang, kay Mersita, Gavril at sa babaeng hindi pamilyar sa akin.

My chest is so heavy, my hands are getting cold too. I just felt it now, I couldn't breathe.

"What's the meaning of this? Please tell me the truth! Tell me that you're just joking! I don't believe you!" My lower lip trembled.

Kaagad akong nilapitan ni Mersita, naramdaman ko ang kamay niya sa aking braso upang pakalmahin ako pero wala iyon naitutulong sa akin, hinawi ko siya palayo sa akin.

Pakiramdam ko ay pinagkakaisahan nila ako. Is this a payment for my short happiness? Or is it punishment for my bad behavior?

I am aware that my behavior is not appropriate, that I make mistakes, and that there is a consequence for all of this, but I did not imagine this.

"Isang beses lang namin ito sasabihin, Ebony kaya makinig ka sana," Mamá started. Nangilid ang luha ko habang nakatitig sa kaniya, hindi ako handa sa kung ano man ipagtatapat nila, hindi ako magiging handa kahit kailan pero gusto kong marinig. May isang parte sa akin na gusto rin malaman kung ano bang totoo. "May isang kasambahay kami noon, isa sa mga pinagkakatiwalaan namin kasambayan katulad ni Mersita." Napalingon ako kay Mersita, mas lalo siyang umiyak, umiling-iling ako dahil hindi ako naniniwalang alam ni Mersita ang lahat ng ito, na tatraydorin niya rin ako ng ganito.

Conrad Series 1: The ServantTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon