ဆေးရုံထဲကအထွက် Ambulance ကားက လေအလျှင်နဲ့ရောက်လာကာ ဆရာ၀န်တွေသူနာပြုတွေနဲ့ရှုပ်ယှက်ခတ်သွားတဲ့အခိုက်ဟာ သွေးပျက်ဖွယ်ပါ။ ဒီလိုအသံတွေကြားရင် ရင်တွေတုန်ကာဒူးတွေပင်ခွေကျမတတ်ဖြစ်တတ်တဲ့ကျွန်တော့်ကြောင့် ကိုကြီးက သားကိုချီကာ ကျွန်တော့်ကိုလက်မောင်းရင်းမှတွဲထားသည်။
ဘယ်လိုပဲ မကြည့်ချင်ပါဘူးပြောပြော လူနာေခါ်ဆောင်လာတဲ့လမ်းကြောင်းဟာ ကျွန်တော်တို့နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားဖြစ်တာကြောင့် ရှောင်လွှဲလို့မရ။
သွေးသံတစ်ရဲရဲဖြင့်မေ့မျောနေဟန်ရှိတဲ့သူက အမြန်လမ်းမှာ car accident ကြောင့်ရောက်လာခြင်းတဲ့။
"သွေးပေါင်အတော်ကျနေပြီ"
ပြေးလွှားရင်းဆရာ၀န်တစ်ယောက်ရဲ့အလောတကြီးအသံ။ နောက်ပြီး ဘေးတိုက်မြင်လိုက်ရတဲ့ သွေးတွေမြင်မကောင်းစွာပေကျံနေတဲ့မျက်နှာ။ ဒါ....ဒါ....သေချာပေါက် အကိုမှ အကိုပါ။
ရင်ထဲဗုန်းပေါက်ကွဲသလို တစ်ချက်မျှတုန်ရင်သွားပြီး မေ့လဲမလိုပင်ဖြစ်နေတဲ့ကျွန်တော်က ကိုကြီးရဲ့သန်မာတဲ့လက်တွေကြားထဲမှာ မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေအထားနှင့်ပဲဖြစ်သည်။
"ဧကရာဇ်! ဧကရာဇ်လား"
ကိုကြီးနှုတ်မှ မထင်မှတ်ထားတဲ့အသံကြောင့် ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးကြောတွေပင်ပြောင်းပြန်စီးဆင်းကုန်ပြီထင်နေရသည်။ မဟုတ်...မဖြစ်နိုင်တာ။ အခု ခုတင်ပေါ်ကလူကလည်း အကိုမဟုတ်သလို ကိုကြီးသိတဲ့ဧကရာဇ်ဆိုတာကလည်း နာမည်တူတာနေမှာ။ ဟုတ်တယ် နာမည်တူတာ အကိုကဘာမှမဖြစ်ဘူး။ သူ့အိမ်မှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေနေတာ။
"လူနာနဲ့အသိလား"
ဘေးကနာ့စ်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အမေးကို ကိုကြီးက ခုတင်ထက်ကလူကိုသေချာကြည့်ကာ
"အမှန်ပဲ"
"ဒါဆိုလာပါဦး လူနာကချက်ချင်းခွဲစိတ်ဖို့လိုတယ် မိသားစုကိုအကြောင်းကြားပြီး အတည်ပြုပေးပါဦးရှင်"
လျှပ်တစ်ပြတ်အတွင်းဖြစ်ပျက်သွားတဲ့ခဏက ကိုကြီးဟာ အကို့နောက်လိုက်သွားသလို ကျွန်တော်ကလည်း ဦးတည်ရာမဲ့ပြေးထွက်လာမိသည်။ သားကတော့ ကိုကြီးနောက်ကိုပါသွားသည်။
