ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΗ

1.2K 29 8
                                    

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1979

Ο Λάμπρος σηκώθηκε από την έδρα και στάθηκε μπροστά στους μαθητές του, στην στολισμένη για τα Χριστούγεννα τάξη. <<Την επόμενη εβδομάδα, σταματούν τα μαθήματα για διακοπές, και όπως κάθε χρόνο, έχουμε την Χριστουγεννιάτικη γιορτή μας. Φέτος αποφασίσαμε, να μαζέψουμε παιχνίδια και ρούχα, σε καλή κατάσταση, τα οποία θα δοθούν στο δημοτικό ορφανοτροφείο της Λάρισας. Η διευθύντρια του ιδρύματος, η κυρία Καψάλη, θα έρθει να παρακολουθήσει την γιορτή μας και θα της δώσουμε τα πράγματα που θα έχετε μαζέψει, μαζί με γλυκά που μπορούμε να φτιάξουμε (κουραμπιέδες, μελομακάρονα, δίπλες...) για τα παιδάκια που μένουν εκεί και είναι μόνα τους, για να πάρουν  χαρά αυτές τις ημέρες>>. Ο Λάμπρος σταμάτησε να μιλάει και η Ανέτ σήκωσε το χεράκι της. <<Ναι Ανέτα>>, <<Τα παιδάκια που μένουν στο ορφανοτροφείο, δεν έχουν γονείς;>>, <<Όχι. Οι γονείς τους ή έχουν πεθάνει ή, για διάφορους λόγους, δεν είναι σε θέση να τα φροντίσουν. Τα φροντίζει όμως, πολύ καλά, η κυρία Ειρήνη Καψάλη και θα βοηθήσουμε κι εμείς, όπως μπορούμε>>. Η Ανέτ κούνησε το κεφαλι της θετικά και η Βιολέτα σήκωσε το δικό της. Ο Λάμπρος της έγνεψε να ρωτήσει. <<Μπαμπά... Θέλω να πω, κύριε, τα παιδάκια που μένουν στο ορφανοτροφείο γιατί δεν έχουν κανέναν, μένουν εκεί για πάντα;>>. Ο δάσκαλος πήρε βαθιά ανάσα. Η συζήτηση αυτή, και ειδικά με ερωτήσεις από τις κόρες του, του προκαλούσε δυσφορία. <<Στο συγκεκριμένο ίδρυμα, τα παιδιά μένουν ως τα 12 τους χρόνια. Δηλαδή μέχρι να τελειώσουν το δημοτικό σχολείο. Έπειτα πάνε σε άλλο, μέχρι τα 18 τους. Παρόλα αυτά, πολλά παιδιά υιοθετούνται από οικογένειες που είτε δεν έχουν παιδιά, είτε θέλουν να βοηθήσουν ένα παιδάκι που έχει ανάγκη και να το εντάξουν στην οικογένεια τους>>, <<Τι είναι υιοθετ... Υιοθετ... Αυτό που είπες. Που είπατε!>> επέμενε η Βιολέτα. Ο Λάμπρος της χαμογέλασε αχνά. <<Όταν μια οικογένεια, παίρνει ένα παιδί από ένα ορφανοτροφείο και γίνεται δικό της. Πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι, υπάρχει και ένα νομικό κομμάτι, που αφορά τη κηδεμονία του παιδιού. Όριζει σαν γονείς, το ζευγάρι που θα υιοθετήσει το παιδί και παίρνει το όνομα τους. Δηλαδή αν εσένα σε λένε Βιολέτα Σεβαστού και σε υιοθετήσει μια οικογένεια που ονομάζεται Παπαδοπούλου, θα σε λένε Βιολέτα Παπαδοπούλου πια>>. Ο άντρας πήγε προς την έδρα και είδε την Φιλίτσα, η οποία καθόταν δίπλα στην Βαλεντίνη, που σήκωνε το χέρι της. <<Πώς γίνεται μία οικογένεια να παίρνει ένα παιδί από ένα ίδρυμα; Δεν θέλουν καλύτερα να κάνουν δικό τους;>>. Ο δάσκαλος ανακάθισε και η Βαλεντίνη κόλλησε τα μαύρα μάτια της πάνω του. <<Δεν έχει σημασία αν ένα παιδί το γεννάς ή το υιοθετείς, Γαρυφαλλιά. Η αγάπη είναι η ίδια. Είτε μια μάνα γέννησε ένα παιδί, είτε το μεγάλωσε, για εκείνη είναι το παιδί της και το αγαπάει το ίδιο>>. Η ταραχή του Λάμπρου ήταν παραπάνω από εμφανής και η Βαλεντίνη, τον κοιτούσε επίμονα. <<Η Ευτυχία είναι υιοθετημένη>> πέταξε η Ανετούλα. <<ΑΝΕΤ!>> τη μάλωσε ο δάσκαλος. <<Γιατί; Αφού το λέει. Δεν το κρύβει>> του απάντησε ντροπαλά, μα η Βιολέτα, που δεν τον γνώριζε, την κοίταξε με περιέργεια. Η Βαλεντίνη σήκωσε το χέρι της. <<Βαλεντίνη τελευταία ερώτηση και προχωράμε στο μάθημα μας. Πες>>, <<Μπορεί ένα παιδί να υιοθετηθεί μεγάλο; 5-6 χρονών δηλαδή; Ή μόνο τα μωρά υιοθετούνται;>>. Ο Λάμπρος χαμήλωσε το βλέμμα και έσφιξε τις γροθιές του. <<O νόμος λέει, μέχρι 10 χρονών, μπορεί μια οικογένεια να υιοθετήσει ένα παιδί. Έπειτα δεν γίνεται>>. Η Βαλεντίνη δεν ρώτησε κάτι άλλο και άρχισε να παίζει με το μολύβι της νευρικά.

ΕυγενίαΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα