Reincarnated as the Seventh Princess (Book 2/3) (COMPLETED)

Kabanata CIII

Eliana's POV

Isa na siguro sa pinaka-nakakatakot na karanasan ng isang tao sa buong buhay niya ay ang makita ang kanyang sariling katawan sa kalagayang pinaka-hindi niya hihilingin at inaasahan. Minsan iniisip ko rin kung napakasama ko ba talaga habang lumalaki at tumatanda ako para maranasan ang ganitong bangungot na imbes na nahihimlay na sana ako ay kailangan ko pang makita ang katawan kong naghihingalo, wala na halos buhay, at lantang-lanta na. Kung ibang tao siguro marahil ang nasa sitwasyon ko ngayon ay tuluyan na siguro silang nawala sa katinuan o bumigay.

"Bakit. . . Bakit hindi na lang nila hinayaan mamahinga ang aking katawan?" Lumuluhang saad ko habang hindi ko na halos alam ang gagawin ko ngayon para maibsan man lang ang pighati at kalituhan na aking nararamdaman.

Mas gugustuhin ko pa sana kung namatay na lang ang aking katawan at hindi na nila sinubukang isalba. Mas mabuti siguro kung hindi na nila pinipilit pa na mabuhay ako dahil. . . dahil wala naman na ako dyan. Hindi na iyan ang aking katawan.

Nilingon ko pa ang gawi ni Papa na kasalukuyang kinakausap ng mga doktor hanggang sa bigla na lang itong umiyak at tuloy-tuloy na lumuha. Bakit ba kailangan nilang paiyakin ang aking ama? Matanda na siya. Baka hindi na niya kayanin pang marinig kung ano man ang kalagayan ng katawan ko ngayon at baka mapaano pa siya. Bakit ba kailangan pa ni Papa maghirap ng ganito. Hindi pa ba sapat na nasaksihan niya sa ganitong sitwasyon si Mama, si Bran, tapos ngayon naman ay ako. . .

"I'm so sorry, Mr. Villanueva. This is the best that we can do. I do not want to give you false hope which is why I'm telling you now that Ms. Villanueva's chance to gain consciousness is zero to none." Dinig ko pang pahayag ng doktor dahilan para mas lalo lamang akong maawa sa aking sariling katawan.

"B. . . Bakit ba lumalaban pa ang katawan ko? Bakit hindi na lang nila ako hinayaang mamatay noong binaril ako?" Sunod-sunod kong tanong kay Tamina na tahimik lang sa aking tabi at kahit alam kong matalino siya at alam niya halos ang lahat ay hindi niya pa rin magawang sumagot sa aking katanungan hanggang sa naramdaman ko na lang na hinawakan niya ako sa balikat.

"Marahil ay patuloy na lumalaban ang katawan mo dahil alam niyang buhay ka pa, Yvonne. Maaari rin namang may mga bagay ka pang nais mong matapos sa mundong ito bago mo ito tuluyang lisanin. . ." Pahayag pa ni Tamina at dama ko ang pakikisimpatiya niya sa akin kahit na ito ang pinakahuling emosyon na kailangan ko ngayon.

Muli kong ibinalik ang aking paningin sa sarili kong mukha at mas lalo lang akong nakadama ng awa at lungkot dahil alam kong pagod na pagod na rin ang aking katawan. Sandali pa akong pumikit upang punasan ang aking mga luha

"Please. . . Please do everything you can for my daughter." Umiiyak pa na saad ni Papa dahilan para mabilis naman akong mapalingon sa gawi niya. "Magbabayad ako kahit magkano. Kung kinakailangan kong ubusin ang pera ng kumpanya ko ay gagawin ko just. . . Please. . . Please don't take my daughter." Nakita ko pa kung paanong humawak pa si Papa sa uniporme ng mga doctor na nandoon at mas lalo itong lumuha ng todo-todo dahilan para mapasinghap na lang ako at mapatakip ng aking bibig dahil sa labis na awa na nararamdaman ko para sa aking ama.

"Please, not my child, not my Yvonne. Please don't take my Yvonne away. Please not my baby girl. I love her so much. Please I beg of you." Muling palahaw ni Papa hanggang sa nakita ko na lang na tila ba nawalan na ito ng malay dahil sa labis na emosyon na nararamdaman.

"Mr. Villanueva! Nurse! Nurse!" Nagkakagulong sigaw pa ng mga doktor na agad dinaluhan si Papa na wala ba talagang malay at salo ng isa pang doctor.

Hindi na ako nakatiis pa na daluhan ang aking ama kahit gaano pa kasakit ang gagawin kong paghakbang para lamang maalalayan siya. Matanda na ang papa ko. Baka kung ako pa ang mangyari sa kanya dahil sa labis niyang pagmamahal sa akin kahit na wala naman na ako sa katawang iyon.