Arkadaşlar kitaptaki karakterlerin adı değişti. Karan'ın adı eskiden Emir'di. Hazar'ın adı Boran, kızın adı da Hazal'dı. Kurgu da ise değişiklik oldu. Lütfen daha önceki yorumlara takılıp, aklınızı bulandırmayın, olur mu çiçeklerim?
Birkaç hafta sonra...
"Hazır mısın Aden? Gelmek üzereyim." Mesajı baştan aşağı incelerken, bir mesaj daha attı. "Aşağıya in!" Ekrandaki mesaja göz devirerek bakıp ardından klavyemin tuşlarına bastım.
"Evet. Evin önüne ineceğim birazdan. Bekletmem seni."
Mesajı attıktan sonra, son birkez daha kendime bakıp topuğumun üstünde döndüm. Çiçek surat asarak bakarken, ben de istemsizce onunla beraber surat asmıştım. Gülüşü de üzüntüsü de bulaşıcıydı bu kızın.
"Nereye Aden ya, kızım sen gelene kadar yine mi yalnız kalacağım ben?" Diye sordu Çiçek beni üzgünlükle süzerken.
Hafifçe gülümsedim. "Fazla sürmeyecek bebeğim. Birkaç gün kalıp geri döneceğim." Yalan sayılmazdı değil mi? Sonuçta Karan söylemişti, Mardin'de kısa bir süreliğine kalıp geri döneceğimi.
Ailemi özlemiştim. Annemi, babamı ve amcamı.
Çiçek bana bir kez daha sarılırken dudaklarımda kırık bir gülümseme belirdi. Neredeyse üç haftadır burada kalıyordum. Aslında Hazar'ın tuttuğu yurtta bir hafta kalmıştım fakat, yurt maalesef ki kyk yurdu değildi. Özel yurt olunca da masraflar neredeyse her ay altmış bini bulacaktı.
Buraya gelirken tek istediğim şey Hazar'a çok borçlanmamaktı. Çünkü burada tam olarak düzenimi oturttuğumda bana yaptığı masrafları tekrar ödeyecektim. Babamın oğlu değildi sonuçta ve kendini kullanılmış hissetsin istemiyordum.
Yavaşça yerimden kalkıp, ardından Çiçeğe sarıldım.
"Abim de tam zamanında geldi aw. Tam parti düzenleyeceğimiz zamanda."
Hayal kırıklığı ile bunu söylemişti. Çünkü birkaç gündür bunu planlıyorduk beraber.
"Acaba nerede kaldı bu birkaç hafta bu arada? Gelmedi sen o evde gittikten sonra farkettin mi?"
Gerçekten de öyle olmuştu. Ben gittikten sonra bir kez bile gelmemişti. Sadece birkaç defa evi dip köşe temizleyen bir kadın gelmişti o kadar.
Fazla zaman kaybetmeden elime valizi aldım. Çiçek de diğer valizimi eline almıştı. Ardından da yavaşça aşağıya indik. Birbirimiz ile konuşmaya başlarken, bir yandan da gülüyorduk.
Aşağıya indiğimizde kafamı kaldırdım ve direkt gözlerimiz kesişti onunla.
Bakışları dim dik bir şekilde bendeydi. Neredeyse üç haftadır onun evinden çıkmıştım.
Benden kurtuluşunu eminim kutlamıştı.
Yanına doğru yaklaştığımızda Çiçek dudaklarını kıvırarak baktı bana.
"Maşallah, Karan bey hazretleri de gelmiş, teşrif etmiş. Babama mı özendin abi?"
Karan göz devirdi. Ardından kısa bir kucaklaşma yaşandı aralarında. Bana döndü sonra. "Niye geç kaldın bu kadar?" Hiç özlemediğim sesiyle bunu söylerken göz devirmemek için kendimi zor tuttum.
"Seni çok fazla beklettiğimi düşünmüyorum." Dedim aynı soğuklukta.
"Bin hadi arabaya!" Gayet kibar bir biçimde söylediği için ikiletmeden Çiçek ile vedalaşıp arabaya bindim. Karan da Çiçeğe bir şeyler diyerek arabaya binmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YABANİ (Tamamlandı)
ChickLit* Kurgu ve isimler değiştirildi. "Bazen evler, sadece dört duvar olmaz." Kadın küçücüktü fakat adamın kalbinde adamdan bile daha daha büyük bir yer kaplamıştı. Bunu kabul edemiyordu adam. Kırıyordu döküyordu ama bunu kabul edecek kadar cesareti yok...
