သောကြာနေ့တိုင်းအဲ့လူက အိမ်ပြန်မလာတက်ဘူး။ညဆိုင်းပါဆင်းရတယ်လို့အန်တီမြင့်ကပြောတယ်။
ညကသိပ်ကိုတိတ်ဆိတ်နေခဲ့တာ၊ ဂစ်တာတစ်ဒင်ဒင်လည်းမကြားရသလို၊ထမင်းစားဖို့လာခေါ်တဲ့လူလည်းမရှိ။
နေသက်နွေးရဲ့လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကသံပတ်ပေးထားတဲ့စက်ရုပ်လိုမျိုး၊အဲ့အချိန်အတိုင်းပဲအတိကျလုပ်ဆောင်တက်တယ်။
" ထမင်းစားမယ် " လို့လာခေါ်မဲ့လူမရှိတဲ့အခါ အခန်းထဲကုတ်ကုတ်လေး၊လိုက်ကာစကိုငေးမောနေရင်းပေါ့။
အမေ့ကိုလွမ်းတယ် ။
ခေါင်းလေးတစောင်းစောင်းနဲ့နေသက်နွေးက ခေါင်းထဲရှိတဲ့လူတွေရဲ့အကြောင်းကိုသာထပ်ကာတလဲလဲဆက်တိုက်တွေးနေတယ်။
ကောင်းကင်ပြာကနေမည်းမှောင်သွားတယ်၊ကမ္ဘာမြေမှာအလင်းရောင်လေးကဖျော့ဖျော့ပဲကျန်တော့တယ်။ ခဏအကြာမှာတော့အဲ့သည့်အလင်းရောင်လေးဟာလည်း မှိန်ဖျော့ရင်းအမှောင်ထုရဲ့ဝါးမြိုခြင်းကိုခံယူလိုက်ရတယ်။
> > > > >
ပိန်ပါးပါးကိုယ်သေးသေးလေးကနေအပူဒဏ်မခံနိုင်တော့ဖျားတော့တာပဲ။နေသက်နွေးအမေ့ဆီဆက်သွယ်ခဲ့ပေမဲ့သက်စွေစာမေးပွဲရက်မ်ို့ဆိုပြီးအမေကလာဖို့ကိုငြင်းပါတယ်။
အန်တီမြင့်က ထမင်းပုံမှန်အတိုင်းချက်ထားပေးခဲ့ပြီး၊နာရေးတစ်ခုဆီသွားတယ်။ ငြိမ်သက်နေတဲ့အိမ်ထဲနေသက်နွေးအင်အားမရှိစွာ လှဲလျောင်းနေတယ်။
ဆိုင်ကယ်စက်သံငြိမ်ငြိမ်လေးကြားတဲ့အခါ၊ ခေါင်းလေးကဆက်ခနဲ။ အဲ့လူရဲ့သီချင်းသံတအေးအေးကပဲနွေးထွေးသွားစေတာမျိုး။
အမေ့ကိုလိုအပ်သမျိုး၊ သက်နွေးအဲ့လူကိုလည်းလိုချင်တယ်။
" အလုပ်မသွားဘူးလား "
သီချင်းသံရပ်သွားပြီး၊အဝတ်တောင်မလဲရသေးပဲနေသက်နွေးအခန်းထဲဝင်လာရင်းပဲမေးတယ်။
နေသက်နွေးနှာခေါင်းထိပ်လေးတွေကျဥ်တက်လာပြီး၊ငိုချင်လာတယ်။ ခေါင်းလေးစောင်းရင်းဘာမှမပြောတော့ကျယ်ပြန့်တဲ့လက်ဖဝါးတွေကနဖူးဆီကိုခပ်ဖွဖွလေးလာအုပ်တယ်။
