SUSKUNUM

25 "Gerçekler"

HENNA

Abimin öfke dolu bakışlarından korkarken Behzat'ın dizini sıktım.

"Korkma!" Diye bağırdı.

Behzat gaza öyle bir yüklendi ki korkuyla arkama daha çok yaslandım. İki araba aniden bizi sıkıştırmaya başladı. Sağdan ve soldan sıkıştırılmıştık!

Behzat usta bir şekilde gaza yüklenmeye devam etse de aniden önümüze çıkan arabayla birlikte Behzat frene basmak zorunda kaldı.

"Sikeyim böyle işi!" Diye gürledi.

Kalbim korkuyla atıyordu...

"Neden durdun ki? Bassaydın gaza! Çarpıp geçseydik!"

Behzat öfkeyle direksiyona vurdu.

"Yapamazdım Henna!" Diye bağırdı. "Bu kadar hızlı giderken ona vursaydım eğer sana bir şey olabilirdi! Başını vurabilirdin!"

Yanımızdaki arabaların kapılarının açıldığını duydum. Titrediğimde Behzat beni kendine çekip sımsıkı sarıldı.

"Ayrılmayacağım senden. Bırakmayacağım seni." Saçımı öptü. "Korkma sakın! Ben seni bulurum. Sakın benim için endişelenme. Bana bir şey olmaz!"

Onun yüzünü avuçlarımın arasına aldım ve dudağına kısa bir öpücük kondurdum.

Belki de veda busesi...

Ayrılacağımızı kabul etmek istemesek de ikimiz de emindik...

"Çok kısa sürdü her şey!" Gözyaşlarımı sildi. "Aşkımızı yaşayamadık! Hep kavga ettik. Çok güzel anılarımız olmadı..."

Bu yüzden de kahroluyordum... Özlemle hatırlayacağım güzel anılar bile o kadar sınırlıydı ki... Biz aşkımızı yaşayamadan birbirimize veda edecektik...

"Olacak karım." Gözlerimi öptü. "Bana engel olamazlar. Nereye götürürse götürsün bulurum seni. Karımı kimseye bırakmam!" Yanağımı okşadı. "Ağlama, seni çok seviyorum..." Diye fısıldadı.

Böyle olmamalıydı...

"Behzat bırakma beni ne olur!" Gözyaşlarımı sildi. "Ben de seni çok seviyorum. Çok fazla... Bırakma beni!"

Sertçe cama vurulmasıyla irkildim. Abim sert bakışlarıyla beni izliyordu. Başıyla dışarıyı işaret ettiğinde inmek istemedim.

Etrafımızı saran arabalara büyük bir küfür ederken Behzat'a döndüm.

"Sen inmesen olur mu? Ben abimi sakinleştirsem..."

Behzat acıyla gülümsedi.

"Çok masumsun güzelim..."

Canı o kadar sıkkındı ki konuşmaya bile mecali yok gibiydi.

Abim sertçe arabaya tekme attığında korkuyla yerimden sıçradım.

"Henna in lan şu arabadan!" Diye bağırdı. "İnmezsen çok daha kötü şeyler olur!"

Yutkunamadım...

Arabanın kapısını açtığımda sertçe beni kendine çekti. Ne olduğunu anlayamadan kendimi onun göğsünde buldum.

Abim beni kendine çekerken sımsıkı sarıldı. Gözyaşlarım şiddetlenirken yalvarırcasına gözlerine baktım.

"Abi Behzat'a bir şey yapma... Yalvarırım yapma! Kaldıramam ben! Yemin ederim kaldıramam..."

Abim yüzümü avuçladı.

"İstersen fazla konuşma! Geç arabaya! Seninle sonra konuşacağız." Korkuyla geriye kaçacaktım ki beni yakaladı. "Kızmayacağım, korkma. Sen arabaya geç abiciğim. Haydi!"