R U L E D (NGS #10)

33rd Ruled

Ruled

Familiar

Naiinis ako sa sarili ko. I noticed it when I was in Davao. Those years I was trying to forget everything, trying to fix what they broke to me, trying to heal myself, I slowly realized I like him.

Marahil ay kakaisip ko ng nangyari kaya ganoon. I was never the defensive type of person. Mahuhulaan ko agad kung nagugustuhan ko ba ang isang tao, kung nahuhulog, o kung may nararamdaman na ba.

But it didn't last. Lalo na't habang iniisip ang lahat ng nangyayari, nakakatakot na rin.

I noticed and I immediately killed it. Given to our situation right now, parang ayoko na. I'd rather stop it than fall inlove right now.

It's a disaster. I don't want this feelings. Lalo na't alam ko, pakiramdam ko ay aasa lamang ako at masasaktan. And I don't want to inflict another pain once I'm hurt. Parang takot akong... masaktan siya. Kahit ang totoo ay nasaktan ko na siya noong huling pagkikita.

It wasn't for me. I'd rather kill it.

His efforts, his care for me, everything. Oo at nakakaabot sa akin ngunit hindi ako deserving para doon. I will fail him. Baka matulad lang ang sinapit niya sa nagawa ko kay Ken. Masyadong malaki ang pagmamahal na iyon na pakiramdam ko'y manliliit ako dahil alam kong may mas karapat dapat doon.

Hindi ako.

Hindi ko na siya nakita pa simula noon. At kung babalik man siya sa bahay na iyon, sisiguraduhin kong wala na ako sa Woodridge Subdivision. Sisiguraduhin kong hindi nila ako mahahanap.

I couldn't finish my school. Nasa ikaapat na sana na baitang, halos limang taong lumipas pagkatapos noong nangyari sa Manila. I don't feel safe. Ayokong nadidikit sa mga tao. They're giving me too much anxiety. Pakiramdam ko kahit wala namang gagawin sa akin ay pag-iisipan ko ng kakaiba. At baka may magawa ulit ako dahil sa takot ko.

And everytime I'm outside, I feel like someone's watching me, someone's trying to follow me. I don't know if I'm just paranoid, ngunit sigurado akong may nagtatangka sa aking buhay. Sigurado akong pinagtangkaan niya akong patayin noong gabing iyon.

My father sent a bunch of guards for me after that incident. Hindi ko naman nakwento. Wala naman akong pinagsabihan lalo na't noong gabing iyon, noong sumulpot si Florisse, marahil sa lasing din siya ng kaonti ay napagtakpan ko pa kung bakit ako umiiyak.

"It was for your own safety. Wala ako minsan dito sa Davao. Your grandfather is busy sometimes. Wala si North sa tabi mo. South's busy, too. Kahit 'yang sila Rehan, hindi 'yan palaging kasama mo," si Dad noong Christmas.

Mom agreed, too. I understand it was for my own safety ngunit sa tuwing nakikita ko ang mga umaaligid na bodyguard sa akin ay parang dumadagdag pa sa alalahanin ko.

"I only want one, Dad. Ayoko ng marami," sabi ko habang nakahalukipkip sa sofa, pinapanood si Lola at Mommy na abala sa countertop para sa Noche Buena.

"Five," si Dad ang nagdeklara.

Umiling ako. I don't want five bodyguards! Masyadong marami!

"It's for your own good," si Dad na tinitingnan ako ng maigi.

"One," I declared without looking at him.

"Five—"

"I said one," giit ko at tiningnan si Dad.

I saw how he stopped from talking. Kumurap ako at nagsisi. Hininahon ko ang ekspresyon at bumuntonghininga.

"One please," I said in a soft voice.