ဝမ်းနည်းမှုတွေရစ်ပတ်ယှတ်နွယ်နေသောအနှီအသံလေးမှာကျော်ဇေယံထွဋ်နှလုံးသားထဲမွန်းကြပ်ဖွယ်စီးဆင်းသွားကာတွေဝေသွားချေသည်။
ရင်ခွင်ထဲဆွဲပွေ့လိုက်တဲ့အခါပခုံးတွေဆီမှီငြိမ်းလာရင်း အသာလေးမှေးစက်၏။
" အမေဘာတွေပြောသွားပြန်လဲ "
" မ...မပြော...မပြောပါဘူး "
" လရိပ်သွင်ကလည်း ငါ့ကိုသဘောမကျပါဘူး ။ သူ့မှာလည်းသဘောကျနေတဲ့လူရှိတယ်ပြောတယ် ။ သူ့မိဘတွေကလောလောဆယ်ကျန်းမာရေးမကောင်းသေးတာကြောင့် ငါတို့ငြင်းဖို့အဆင်မပြေသေးဘူးလေ "
ဘယ်အကြောင်းအရာကကောင်ငယ်လေးကိုဝမ်းနည်းသွားစေလည်းမသိပေမဲ့တကယ်တော့အစပိုင်းကတည်းကဒီအကြောင်းအရာတွေကိုရှင်းပြသင့်တယ်ဆိုတာသူမေ့လျော့နေခြင်းပင်။ဘယ်သူကရောဒီကောင်လေးသဝန်တိုတက်မယ်လို့ထင်မှာလဲ ။
ထိုအကြောင်းလေးတွေးမိတဲ့အခါရင်ထဲသိမ့်ခနဲဖြစ်လို့ဖက်ထားတဲ့ကိုယ်သေးသေးလေးအားပိုပြီးတင်းတင်းလေးဖက်လိုက်မိတော့အသံသေးသေးလေးပင်ထွက်လာချေသည်။
" ငါနောက်ရက်တွေကျရင် ဆေးရုံကို နိုင်ငံခြားကဝန်ကြီးတစ်ယောက်လာမှာအိမ်ပြန်ရဖို့တော့လမ်းမမြင်ဘူး "
နေသက်နွေးရင်ခွင်ထဲမှထွက်လို့ခေါင်းလေးစောင်းကာကျော်ဇေယံထွဋ်အားမော့ကြည့်လေသည် ။
ထိုအကြည့်လေးတွေမှာနူးညံ့ကာနှလုံးသားအားမွှေးပွအိအိလေးတွေနှင့်ပွတ်သပ်နေသည့်နှယ်ဖော်မပြတက်သောခံစားချက်နှင့်သည်းအူယားမှုကိုဖြစ်ပေါ်စေ၏။
" ထ... မင်း.. ထမင်းချိုင့် ..လာပို့မယ်"
" လက်တွေအပူလောင်မယ် ဂရုစိုက်။မင်းလက်လေးတွေကလှတယ် ၊ ဒဏ်ရာတွေဖြစ်ရင် မကောင်းဘူး "
မျက်လုံးလေးတွေကလည်းသိပ်လှတာမလို့မျက်ရည်တွေနဲ့ဆိုလုံးဝမလိုက်ဖက်။ဒါကြောင့်မို့ဒီကောင်လေးကိုအမြဲတမ်းပြုံးနေစေချင်သည်။
" အိပ်တော့ ညဥ့်နက်နေပြီ "
အိပ်ရာတွင်လှဲစေလို့ အညာစောင်အပါးလေးအားရင်ဘက်အထိဆွဲတင်ပေးကာဆံပင်တွေအားသပ်တင်ပြီးနောက်နဖူးလေးထက်ငုံ့ကာအနမ်းခြွေလိုက်၏။
