Drizzle

drizzle 6

පාන්දර දෙකහමාරට විතර ඇති. මං හිටපු නිවාඩු ගිහින් එන කෑම්ප් එකේ බස් එක ටිකක් වේගෙන් ආවේ පාරේ වාහන තිබ්බෙත් නැති නිසා වෙන්න ඇති. එක පාරටම ආපු කාර් එකට ඉඩ දෙන්න ඩ්‍රයිවර් වම් පැත්තට කපනකොට තිබ්බ පල්ලම දකින්න නැතුවැති. බාගෙට නින්දේ හිටපු මං එකපාරටම ගැස්සිලා ඇහැරුනා. ඒ එක්කම ඉස්සරහ සීට් එකේ යකඩ බාර් එකේ ඔලුව වදිනවා විතරයි මට මතක. 

මට මාව දැනුනේ නෑ. ගැඹුරු නින්දකට පස්සේ ඇහැරුනා වගේ. කවුරුහරී සුදු කෝට් එකක් දාගත්ත කෙනෙක් මගෙන් එයාව පේනවද කියලා ඇහුවා. මගේ විශන් එක ටික වෙලාවකින් පැහැදිලි වුනාට පස්සේ මං එයාට ඔලුව වැනුවේ මට කතා කරගන්න තරම් පණක් තිබ්බේ නැති නිසා. බඩ දිහායින් තද වේදනාවක් දැනුනා මට. ඒ හිටපු කෙනා මගේ මූණ උඩ තිබුන ඔක්සිජන් මාස්ක් එක ගැලෙව්වට පස්සේ මට වටපිටාව හොඳට පේන්න ගන්නකොට මට තේරුනා මං ඉන්නේ හොස්පිට්ල් එකක කියලා. 

ඇඳ ලඟ ඉඳපු කෙනා මගෙන් නම අහනකොට තමයි මං එයාව හොඳටම දැක්කේ. සුදුම සුදුයි එයා. ෆොරිනර් කෙනෙක් වගේ. එමරල්ඩ් කොල පාට ඇස් දෙක එයාව තවත් ලංකාවේ කොල්ලෙක් කියන දෙයින් ඈතට අරගෙන ගියා. දිගම දිග ඇස් පිහාටු....ඒ කොණ්ඩේ මූණට වැටිලා එක ඇහැක් වැහෙන්න. තද කොලපාට කණ්ණාඩි ෆ්‍රේම් එක එක්ක මට කේන්ති ගියා ඒ ඇස් මගේ ඇස්වල පැටලෙන්න ඒක බාධාවක් කියලා මට හිතුන නිසා. මං වතුර ඉල්ලනකොට මගේ තොල්වල වතුර ටිකක් ගාලා ඔලුවත් ඇල කරගෙන මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට මට හිතුනෙම උස්සගෙන ගිහිල්ලා කොහේහරි හංගන්න. එක පාරටම ඔලුව දෙපැත්තට වනනකොට මට හිනා ගියත් ඇඟේ වේදනාව මට ඒකට ඉඩ දුන්නේ නෑ. මගේ හිනාව දැකලා කොල්ලට ලැජ්ජ හිතුනද මන්දා. දඩබඩ ගාලා අඩියට දෙකට පැනගත්තම මට හිනාවුනේ අපරාදේ කියලා හිතුනා. ඒත් එක්කම මගේ ඇස් වැහිලා ගියා. 

වෙලාව ගැන කිසිම හැඟීමක් නැතත්, ඇහැරෙනකොට ජනේලෙන් පෙනුන වටපිටාව නිසා මං අනුමාන කරා හවස් වෙලා ඇති කියලා.

"මොන මගුලක්ද බං මේ කරගත්තේ?" සාකේත....!!!! මගේ ජීවිතේ වටිනම යාලුවා. "ජීවිතේටම තනියෙන් උඹ ගියෙත් එක නිවාඩුවයි...." ඌට දුක හිතිලා. කැනියුලා එක ගහලා තිබුන මගේ අතින් තද කරලා අල්ලගත්තා. "අමාරුද බං?"