♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

8

Al snel merk ik dat Soran niet de enige is die me volgt. 'Wacht,' hoor ik de jongen van het spel zeggen. Ik ben aan het einde van de straat wanneer ik stop en achterom kijk. Soran wendt zijn blik af naar de grond, waarnaar ik de jongen aankijk. 'Bedankt,' zegt hij dan, 'je had het niet hoeven te doen.' Hij zegt het op een manier alsof hij het meer dan begrepen had wanneer ik mijn mond zou hebben gehouden en hem het vergif had laten drinken, maar hoe had ik met mezelf verder kunnen leven als ik het níet had gedaan?

'Natuurlijk was dat de enige juiste keuze,' vertel ik hem. 'Het spijt me dat ik er zo laat op kwam. Als ik het eerder bedacht had, hadden ze je niet zo ruw kunnen behandelen.' Nu kijkt hij me onderzoekend aan, alsof hij erachter probeert te komen hoe ik in elkaar zit. Hij lijkt te beseffen dat ik mijn uitspraken meen, waardoor hij nog meer in de war lijkt te zijn.

Het onbekende meisje dat aan het spel had meegedaan verlaat de bar, maar mijn voormalige vrienden zijn nog nergens te bekennen. Ze kijkt even naar de jongen die tegenover me staat en besluit dan zonder nog iets te zeggen haar eigen weg te gaan. Het leek erop alsof ze samen reisden, ondanks dat ze ook afstandelijk tegen elkaar waren. Blijkbaar is hun reis nu voorbij.

'Jullie zijn nieuw hier, klopt dat?' Soran kijkt met een waarschuwende blik in zijn ogen naar me op, alsof hij zou willen zeggen dat we maar niet te veel informatie over onszelf moeten prijsgeven, maar ik kijk de jongen weer aan en knik. 'Maar dit was niet jullie eerste spel.' Nogmaals knik ik. Hij lijkt in gedachten verzonken terwijl hij me aan blijft kijken. 'Ik vraag me af..' mompelt hij, maar dan schudt hij zijn hoofd. Ik blijf hem afwachtend aankijken, maar hij zegt niets meer.

'Kairi, we moeten gaan,' stelt Soran. Hij legt zijn hand even op mijn schouder en zet dan een paar stappen vooruit. Ik trek mijn mondhoeken licht omhoog voordat ik me van de jongen afwend. 'Hartenspellen zijn het meest verdorven,' zegt hij dan, waarop ik meteen stil blijf staan. 'Ze zijn psychologisch van aard en spelen met je gevoelens. Ze drijven de spelers tot verraad en waanzin.'

Wanneer ik me weer naar hem omdraai, zie ik een treurige blik in zijn ogen. 'Die spellen laten een brandmerk in je achter waarvan je nooit kunt genezen. Zelfs wanneer je een ander symbool moet spelen ben je in je hoofd bezig met wie jou zal verraden.' Dit gesprek wil ik het liefst niet hier voeren, terwijl ik zicht op de arena heb. Wat als de anderen naar buiten komen? Ik wil hen niet meer zien. Hij lijkt het aan te voelen. 'Ik was van plan om mijn voorraden weer aan te vullen als ik na het spel nog zou leven,' zegt hij. Het lijkt alsof de realisatie dat hij tijdens de spellen kan sterven hem niet meer van zijn stuk brengt. Dat is gewoon de nieuwe werkelijkheid. 'De winkel is niet ver hier vandaan. Jullie zullen ook wel wat spullen nodig hebben.'

Ik voel Sorans ogen in mijn rug branden, maar ik kijk niet naar hem om. Dit is onze kans om meer te weten te komen over hoe het hier werkt en hoe we ons kunnen adapteren. Dat zullen we nodig hebben als we het willen overleven. 'Daarna kunnen we ieder natuurlijk weer onze eigen weg gaan,' voegt de jongen nog toe. Dat klinkt als een prima plan, dus knik ik naar hem. Ik negeer de waarschuwende blikken van Soran wanneer we in beweging komen en blijf onze nieuwste compagnon aankijken. 'Hoe heet je?' vraag ik hem. 'Yuki,' antwoordt hij.

Het moment dat we hem ontmoetten komt weer in me op. Hij had naar me gekeken alsof hij me ergens van kende, maar ik had geen idee wie hij was. Na het horen van zijn naam heb ik dat nog steeds niet. Hij lijkt er geen punt van te maken. Zou hij me werkelijk eerder gezien hebben, of verwarde hij me voor iemand anders? Hij heeft onze namen al gehoord toen Soran en ik onze mobieltjes oppakten, maar toch stel ik ons nogmaals voor.

Eerst is het maanlicht voldoende om de weg te kunnen zien, maar wanneer we een kampeerwinkel binnenlopen, weet ik al snel niets te vinden. Gelukkig heeft Yuki al snel de eerste zaklamp gevonden en wordt het ons makkelijker gemaakt om spullen te verzamelen. Nadat Soran en ik ook allebei een zaklamp gevonden hebben, pakt hij de eerste rugzak vast die hij tegenkomt en gaat iets verderop in de winkel zoeken. Ik weet dat hij ons nog steeds kan horen, dus stel ik mijn eerste vraag.