♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

40

Hoewel we dagenlang hoopten dat we door de tijd konden reizen om ervoor te zorgen dat we nooit bij het Strand gekomen waren, lijken we nu het niet meer bestaat toch nog steeds verloren te zijn. Het enige dat ervoor zorgt dat ik mijn blik niet op een doodse manier op de straat gericht houd, is de gedachte aan de oud Stranders die zich misschien dichter bij ons bevinden dan we ons realiseren. Daarom kijk ik bij iedere stap goed om me heen en kijk ik om de zoveel seconden achterdochtig achterom, alsof ik verwacht dat we ieder moment door hen belaagd kunnen worden.

We voelen ons nog steeds ellendig, waar het weinig slapen niet bij geholpen heeft, maar ik doe mijn best om mezelf gefocust te kunnen houden. Ik moet namelijk blijven leven, anders was Chichiro's opoffering voor niets geweest.

'Waar zullen ze naartoe gegaan zijn?' vraag ik me hardop af, maar zowel Soran als Yuki reageren niet. 'Zullen Reo, Yoshua en Kyo bij elkaar gebleven zijn, of zou de laatste alleen verder gegaan zijn?' Weer geen reactie. 'Reo was aardig boos op Kyo, maar misschien besluiten ze samen te blijven om de anderen te terroriseren in de spellen. Wat denken jullie?'

Ook het laatste dat ik wil is me nog langer bezighouden met de oud Stranders, maar als we onze eigen overlevingskansen in stand willen houden, moeten we wel. We weten niet hoeveel mensen er zijn gestorven tijdens het spel, of misschien nog wel belangrijker: wie. De komende tijd zullen we niet bovenaan het lijstje van de nieuwe bestuursleden staan. Ze zullen veel te druk zijn om zichzelf te herpakken. Toch kan ik het niet helpen om me af te vragen hoe lang het zou duren voordat ze zich weer tot ons gaan richten. We kunnen hen maar beter niet tegenkomen tijdens een spel, maar helaas hebben we dat niet voor het uitzoeken.

'Waar zou Ringo naartoe zijn gegaan?' vraag ik. 'Het is een risico om hem op te zoeken, maar als we een spel moeten spelen waarbij het om samenwerken draait, is het absoluut handiger om hem erbij te hebben. Misschien kunnen we hem overhalen om met ons samen te werken.' Nadat ik voor de zoveelste keer geen reactie van de jongens krijg, ben ik het zat. Met een geërgerde zucht versnel ik mijn pas, waar ze dan eindelijk op reageren.

'Wat ga je doen?' vraagt Soran. Het is duidelijk dat hij mijn woorden niet tot zich genomen had. Ook Yuki lijkt nu pas uit een soort waas geschud te zijn. 'Ik weet het niet,' antwoord ik terwijl ik stop met lopen en me omdraai om hen aan te kijken. 'Wat kunnen we doen? Behalve doelloos rond blijven dwalen totdat het tijd is voor het volgende spel.' De jongens slaan hun ogen neer. Zij weten ook niet hoe het nu verder moet. Ondanks dat Yuki gezegd had dat we nu hoop uit elkaar moeten halen, lijkt het niet alsof er enige vooruitgang in onze stand van zaken zit.

We schrikken op van het geluid van aangaande stroom op de billboards bij de gebouwen. Met een vreemde uitdrukking op mijn gezicht kijk ik ernaar. De stroom kwam toch alleen 's avonds terug, wanneer de arena's bekend werden? Een tijdje staren we er als holbewoners naar, voordat we besluiten iets dichterbij te komen om het beter te kunnen aanschouwen.

"Extra nieuwsuitzending" komt er op het scherm te staan. Er klinkt trompetgeluid, waarnaar het beeld aangaat en er een jonge vrouw in beeld komt te staan. 'Mira,' mompel ik verbaasd. Één van de bestuursleden waarmee ik "de veroordeling" gespeeld heb. 'Gefeliciteerd allemaal,' zegt ze met een glimlach. 'Op de figuurkaartspellen na, hebben jullie alle spellen met cijferkaarten uitgespeeld. Dus jullie zijn winnaars.'

Winnaars? In een flits zie ik verschillende beelden van mijn tijd in Borderland voor me. Ik heb zoveel dingen verloren, zoveel mensen verloren. Ik voel me absoluut geen winnaar.

'Het was een mooie overwinning,' gaat Mira verder, 'waarbij meerdere levens opgeofferd zijn. Hoeveel vrienden zijn er gestorven?' In de stilte die volgt voelt het alsof mijn hart met een naald gestoken wordt. Wanhoop, verdriet en woede vullen mijn lichaam. Ze trekt echt haar mondhoeken omhoog terwijl ze dit zegt. Wat betekent ze? Waarom doet ze dit? 'Probeer het je te herinneren. Degenen die zijn doodgeschoten, levend verbrand, verdronken, te pletter gestort op de rotsen..' Van schrik doet Yuki een stap achteruit wanneer op het scherm te zien is hoe Kenta hem loslaat en van de klif afvalt. Ik leg mijn hand op zijn arm om hem te ondersteunen.