Six Months Agreement with Mr. Arrogant (Completed)

Kabanata 55

KABANATA 55 :: LIFE

Ipinikit ko ang aking mga mata at bumalik sa simula, sa paraisong kinalakihan, kung saan ako bumuo nang mga pangarap bago pa naging bangungot ang lahat. Sa panahong maligalig ngunit masaya ang umaga, tahimik at payapa naman ang gabi. Sa panahong tanging bituin ang saksi kung gaano kadami ang mga pangarap na aking binuo.

Marahan akong naglakad patungo sa harapan at dahan-dahang lumuhod nang marating ang sapat na distansya.

Hindi ko inalis ang titig sa altar habang lumuluhod. I utter a short prayer and stared at the altar once again.

Marami-rami na ang nagbago sa disenyo niyon. Ang dating puti at asul na dominant colors ay napalitan ng gold at silver. Ang pillars na dati-rati ay mukhang luma at babagsak na, ngayon ay bagong bago at napakaganda. Inukitan iyon ng larawan ng mga anghel at bulaklak.

A slight smile suddenly appeared on my lips.

Change is really bound to happen. Good or bad we must embrace the changes around us.

"Vanna, iha buti at nadalaw ka miss na miss ka na ng mga bata..."

Nilingon ko si Sister Inca na biglang umupo sa tabi ko. She look a bit older and more mature now than before. Ang kulubot sa kanyang balat ay mas visible na rin.

"Sister, pasensya na po at hindi ako nakakadalaw nang madalas lately, medyo naging abala po ako. Kamusta po kayo?"

"Still mourning pero tanggap na namin iha, nasa masayang lugar na si Sister Faye."

Sister Faye is a bit old. Naka wheelchair na lamang siya at labas pasok na sa ospital. Hindi kami masyadong matagal na nagkasama pero sa panahong inilagi ko sa ampunan ay wala siyang ipinakita sa akin kung hindi kabutihan kaya naman nalungkot ako nang malaman na ako ang huling taong nakausap nya bago siya mawala.

Kung alam ko lang sana niyakap ko siya ng mahigpit dahil nakausap ko pa sya nung umaga bago sya nawala. Nag kwentuhan kami tungkol sa naging buhay ko pagkaalis sa bahay ampunan- na hindi naman lingid sa kaalaman ng mga madre.

Ang sabi nya sa akin pagod siya kaya hinayaan ko nang magsiyesta at ako naman ay umuwi muna sa bahay. And maybe, she's really tired. Ilang taon siyang lumaban.

She slept and never wake up again. But she died with a smile on her old face like she accepted death whole heartedly at nailibing na siya nung isang araw.

Sister Inca and I smiled at each other. Kahit kita ko ang lungkot sa mata niya ay nagawa pa rin niyang magpakatatag.

Sila mas matagal na nakasama ni Sister Faye kaya alam kong nasaktan siya nang mawala ito.

Me, I don't think I can die this ealy. Hindi ko kayang tanggapin na aalis ako at maiiwan ang mga taong mahal ko. It's like I'm too attached that everytime I think about dying, my heart hurts so bad.

"It's okay to feel sad Sister, diba ikaw ang nagturo nun," sambit ko.

Embrace sadness in order to live with happiness. That was her exact same words years ago when I was crying and weeping over the things beyond my power.

Hindi nila ako pinabayaan kaya ako nakatayo ulit mula sa pagkalugmok. Napakaikli ng buhay para sayangin sa kalungkutan ang pighati. Hindi natin alam kung kailan tayo mawawala kaya dapat nating sulitin ang bawal oras at panahon.

Nag kwentuhan pa kami ni Sister Inca saglit. She told me some changes inside the orphanage including the renovation. Mas malaki, mas marami silang matutulungan.

I want to donate but she convinced me to just join the fund raising activities. Halos matatanda na kase ang mga madre at kailangan nila ng tulong. I said yes of course, sa paraang yun man lamang ay makatulong ako sa kanila.