♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

48

Het voelt nog altijd vreemd om mijn ouders in de ogen te kijken en die opluchting daarin verscholen te zien. Voor zover ik weet ben ik even buiten bewustzijn geweest, waarnaar ik in een oogwenk weer ontwaakte. Voor hen zijn Soran en ik een week lang in een kritieke toestand geweest met nog maar de vraag of we ooit nog wakker zouden worden. Ik vind het vreselijk om de achterliggende pijn daarvan nog op hun gezicht te zien, maar het doet me veel deugd dat ze ons zo liefdevol aankijken. Toch weet ik dat hun bezoek ook een andere reden heeft. Dat kan ik zien aan het gezicht van mijn moeder wanneer het gesprek wegebt en haar ogen weer serieus staan.

'De dokter zal jullie vanmiddag nog één keer controleren, voordat jullie mogen gaan?' vraagt ze nogmaals ter bevestiging. 'Ja,' beaamt Soran met een lichte glimlach. Ik weet dat de nachten die we nu bewust in het ziekenhuis doorgebracht hebben ook niet bepaald fijn voor hem zijn geweest. Het liefst zouden we nu direct naar huis willen, maar helaas moeten we wachten totdat de dokter ons bezoekt. 'En.. hebben jullie al bedacht hoe jullie verder willen?' vraagt mijn vader.

'Verder willen?' mompelen Soran en ik tegelijk. 'Ik denk dat we vast zullen beginnen met leren voor het examen,' zegt hij dan schouderophalend, 'zodat we goed voorbereid zijn wanneer de nieuwe datum bekend is.' Mijn ouders kijken ons aanmoedigend aan, maar ik kan zien dat ze daar niet op doelden. Door de voorzichtige blik die ze met elkaar uitwisselen weet ik in welke richting ze ongeveer denken. 'Soran en ik hebben het er gisteravond over gehad,' vertel ik dan, 'en zo'n support groep is gewoon niet ons ding.'

'Lieverd,' zegt mijn moeder voorzichtig, 'het is belangrijk dat jullie blijven praten over wat er gebeurd is, zodat jullie het kunnen verwerken. Vijf vrienden verliezen is niet niks.' Ik zie de achterliggende angst in haar ogen wanneer ze mij aankijkt. Ze probeert het te verbergen, maar ik zie er doorheen. 'Maak je geen zorgen, mam, pap,' zeg ik terwijl ik mijn mondhoeken licht omhoog trek, 'het zal niet weer zo worden. Natuurlijk is het moeilijk om mensen te verliezen en ik ben het met jullie eens dat het besproken moet worden, maar.. Nu nog even niet. Het is nog te snel.. Ik wil nog niet over de anderen praten. Over.. Chichiro..'

'Kairi, voel je alsjeblieft niet schuldig..' zegt Soran terwijl hij zijn hand op mijn arm legt. 'Chichiro maakte zijn keuze. Hij wilde je redden van de brokstukken. Niemand neemt jou iets kwalijk, ook zijn ouders niet. Doe dat dus zelf alsjeblieft ook niet.' Ik denk aan het bezoek dat Chichiro's ouders ons gisteren gegeven hebben. Er was veel gehuil van beide kanten, maar wat me het meeste is bijgebleven, is dat zij ondanks het verdriet voor hun zoon hun energie gebruikten om mij duidelijk te maken dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Hopelijk kan ik dat zelf ook binnenkort.

'We begrijpen het als jullie er nog niet aan toe zijn om erover te praten,' zegt mijn vader voorzichtig, 'maar..' Hij kijkt mij aan. 'Je moeder en ik zouden niet willen dat..' Ik zie dat hij moeite heeft om de woorden te vinden, omdat hij me niet nog meer pijn wil doen. Ik haat het om mijn vader zo te zien, dus besluit ik een poging te wagen om hem te helpen. 'Ik weet dat ik het jullie heel moeilijk heb gemaakt na Kaito's dood,' zeg ik daarom. 'Dat ik me van jullie afgesloten heb nadat hij er niet meer was.' Ik verwacht nog steeds een pijnscheut iedere keer als ik aan hem denk of het over hem heb, maar die blijft altijd uit. Ik begrijp zelf ook niet waarom, maar misschien moet ik het maar gewoon accepteren. 'Dat wil ik niet meer,' ga ik verder. 'Ik wil me niet meer van jullie afsluiten, mam, pap, Soran.' Ik kijk naar mijn familie en weet dat ik mijn waarheid spreek. 'En ik weet dat dat ook niet is wat Kaito wil.' Wanneer ik mezelf niet verbeter, zie ik hen onderzoekend naar me kijken. Waarom praat ik ineens zo in de tegenwoordige tijd over mijn broer? En waarom doet het me niet zoveel pijn als eerst? 'Maar het heeft tijd nodig om te landen, voordat ik erover wil praten. Ik hoop dat jullie dat begrijpen.' Mijn ouders knikken en pakken mijn handen vast. 'Natuurlijk begrijpen we dat, lieverd.' Wanneer ze Soran vragend aankijken en hij knikt, verplaatsen ze hun handen naar die van hem en knikken zij ook.