The Psychiatrist's Insanity

Kabanata XI

PALAGI na lang talaga akong napapadasal kapag kasama ang lalakeng 'to. Pero ngayon, sa ibang dahilan.

Kanina pa ako nakakapit sa dulo ng aking damit habang pinapatakbo niya ang sasakyan. Tahimik lang akong nakayuko habang maya't-mayang napapakagat sa labi dala ng kaba.

Sampung minuto na siguro ang lumipas mula nang pinasakay niya ako sa kanyang sasakyan. Hindi ko alam kung saan kami patungo. Hanggang ngayon ay wala pa ring nagsasalita sa aming dalawa.

Parang biglang nawala ang amats ko sa nangyaring kaganapan. In a state of shock pa rin ako sa biglaang panununtok niya. Hindi ko na nga nalaman kung anong nangyari sa lalake kanina pagkatapos niyang bumagsak, nahila na ako ng psychiatrist na 'to bago ko pa man makita ang kalagayan ng lalake.

Sana lang at hindi magsampa ng kaso ang taong 'yon. Mapapahamak ang doctor na 'to.

Napalunok ako bago pasimpleng sumulyap sa kanya. Tahimik lang naman siya habang nagmamaneho. He looks composed now, as opposed earlier.

Gayunpaman, hindi pa rin mawala-wala sa utak ko ang biglaang outburst niya kanina. Ngayon ay parang biglang bumaliktad ang tingin ko sa kanya. I just wasn't expecting that he's the type of man to be... violent.

"I'm sorry." Napakislot ako nang bigla siyang nagsalita.

Muli akong napasulyap sa kanya. Sumulyap din siya sa akin kaya kaagad kong binawi ang tingin.

Hindi ako nakapagsalita. Hindi ko alam ang sasabihin.

"That guy... I know him." Aniya.

Nabuksan no'n ang kuryosidad ko. Gayunpaman ay nanatili akong tahimik, inaabangan ang susunod niyang sasabihin.

"He's a cousin of a certain friend of mine. I met him at a party once. He probably didn't recognize me, but I did." Bahagya siyang huminga nang malalim. "He already has a family of his own."

Tuluyan nang nawala ang amats ko sa rebelasyong iyon. Gulat akong napatingin sa kanya.

"Pamilyadong tao na ang lalakeng 'yon. I even met his wife once." Tuluyan nang bumagsak ang panga ko. Hindi ako makapaniwala.

Iyong lalakeng nanghila sa akin... may sariling pamilya na pala. Puta.

Sumulyap siya sa akin. "I don't want to stop you from doing whatever you want, but if your actions would ever put you at risk, then I won't think twice barging in if that means being able to protect you."

Hindi ako nakapagsalita. Tanga lang akong nakatingin sa kanya habang pilit nirerehistro sa utak ko ang lahat.

Sa huli ay mariin na lang akong napalunok. Umayos ako ng pagkakaupo habang nagsisimula na namang maglikot ang mga daliri ko.

Nakagat ko ang aking labi. Now I feel ashamed of everything I did. Masyado akong nagpapadalos-dalos. Mukha tuloy akong uto-utong babae, ang daling sumama kung kani-kanino.

God. My psychiatrist even drove all the way to my location just to save me from my stupidity. Nakakahiya. This is already beyond his duties and responsibilities as my psychiatrist slash therapist.

"We're here," nabalik ako sa katinuan nang hilahin niya ang handbrake ng kotse.

Napatingin ako sa paligid at nakitang nasa tapat na kami ng dorm ko.

"Dalawang minuto na lang magsasara na ang dorm niyo." Paalala niya. Napatingin naman ako ulit sa kanya.

If that's the case, then it's already 11:58PM, few minutes before our building closes! Shit!