"ဖေဖေ မေမေ သားကိုမထားခဲ့ပါနဲ့ မထားခဲ့ပါနဲ့နောက်ဆိုသားလိမ်မာမယ်လေနော်။ အဲ့တာကြောင့်ကျေးဇူးပြုပီးသားကိုမထားခဲ့ပါနဲ့ ဟင့် ဟင့် "
"ဟဲ့ ဇင်ဖြိုးသော် ဘာတွေယောင်နေပြန်ပီလဲ။နားကိုညီးတယ်။အေးဆေးအိပ်စမ်း တခြားကလေးတွေနိုးကုန်မယ်။မင်းတယောက်တည်းရှိတာမဟုတ်ဘူး။မိဘမဲ့ကျောင်းရောက်လာပီဆိုထဲကသိမင်းကိုဟာကိုသိသင့်ပီမလား။ ဟွန်းး"
" ဟု ဟုတ်ကဲ့။တောင်းပန်ပါတယ် အန်တီခင်"
သာယာလှတဲ့နေ့ခင်းပိုင်းတခုမှာ စိမ်းစိုလှတဲ့သစ်ပင်တွေနဲ့မွှေးကြိုင်လှတဲ့ပန်းပင်တွေကြားမှာကလေးရယ်သံလေးတွေနဲ့ပင်ပြည့်နှက်နေသည်။
က လေးအယောက်၄၀လောက်ရှိသည့်မိဘမဲ့ကျောင်းတခုတွင်အားလုံးပျော်ရွှင်နေကြပေမယ့်ကလေးငယ်တယောက်ကတော့မပျော်နိုင်ပေ။ရောက်လာတာမကြာသေးတဲ့ကလေးတယောက်မရင်းနှီးတဲ့ပတ်ဝန်းကျင် မသိတဲ့လူတွေနဲ့ဘယ်လိုနေထိုင်ရမလဲမသိခဲ့။
"ဟိတ် ကလေးတွေ အရမ်းမပြေးကြနဲ့ချော်လဲမယ်"
"ဟုတ် အန်တီခင်" (ပြိုင်တူ)
"ဟိုလေ အတူတူကစားချင်လို့ပါ"
အပြစ်ကင်းစင်ချစ်စရာကောင်းပီးရှက်ကြောက်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့မတင့်မရဲ့ပြောလာတဲ့ကလေးတယောက်ကြောင့်
"ကောင်းပီလေ"
"ဒီကောင်နဲ့ကြဘာလို့ဆော့တာလဲငါတို့နဲ့ကျမဆော့ပဲ ချီးပဲကွာ"
မင်းခန့်ဇင်ဆိုတဲ့ကောင်လေးကိုကျောင်းက ကလေးတေအပြင်အဲ့ကျောင်းကိုစောင့်ရှောက်တဲ့သူတေကပါ မင်းခန့်ဇင်နဲ့တည့်အောင်နေကြတယ်ဘလို့လဲဆိုတော့သူမိဘတေကသူ ဌေးတွေဖြစ်ပြီးသူ့ကိုမစောင့်ရှောက်နိုင်လို့မိဘမဲ့ကျောင်းမှာအပ်ထားတာဖြစ်တယ် အဲ့ကျောင်းကိုလညး်ထောက်ပံ့ပေးပီးကလေးတေကိုလည်းအရုပ်တေလိုအပ်တာတေပေးတာကြောင့်ကလေးတွေကလည်းအရုပ်အသစ်ေတရချင်တာေကြာင့်မင်းခန့်ဇင်နဲ့အတူတူကစားဖို့ပြောကြပေမယ့်လက်မခံခဲ့။အမှန်တော့မင်းခန့်ဇင်မိဘတွေကတမင်ဂရုမစိုက်ချင်လို့ပစ်ထားတာဖြစ်တယ်။သူတို့နာမည်ပျက်မှာကြောင့်သာအလုပ်မအားလို့သားေလးကိုမစောင့်နိုင်လို့ ဘာ ညာပြောပီးဟန်ဆောင်ထားသည်။အဲ့အကြောင်းတေကိုမင်းခန့်ဇင်ကသိပီးသားပါ။သူ့မိဘတေကသူ့ကိုမလိုချင်မှန်းလည်းသိတယ်။အဲ့တာေကြာင့်ကျောင်းမှာလည်းတယောက်တည်းပဲနေတာများတယ်အများနဲ့ရောရောတောတောမနေတက်။ဒီနေ့သူ့ကိုစကားလာပြောတဲ့ကလေးလေးကတော့သူကိုလိုချင်တာရှိလာလာပေါင်းတဲ့ကောင်တေနဲ့မတူမှန်းသိခဲ့တယ်။
