အခန်း ( ၂၈)

56.9K 6.9K 666
                                    


    တစ်ခန်းတည်းအ​တူအိပ်​ဖြစ်ကြတဲ့ဒုတိယည။ အတွေးတွေကိုယ်စီနဲ့တစ်ရေးမှမရတဲ့ည။

     "  နွေး   ... "

" ဟွန်  ~  "

ကျောချင်းကပ်ထားရာမှတစ်ဖက်လှည့်ကာသေးသွယ်ကျဥ်းမြောင်းသည့်ခါးသိမ်သိမ်အားဆွဲပွေ့ကာ၊ရင်ခွင်တွင်းထည့်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။

   " ကိုယ်လေ ဟိုး အဝေးကြီးကိုခရီးသွားရလိမ့်မယ် ။ နည်းနည်းလေးတော့ကြာမယ်ဆိုပေမဲ့   ... "

အဲ့တာရက်ပေါင်း သုံးရာခြောက်ဆယ့်ငါးရက်ဆိုပေမဲ့။ အတွေးနဲ့ရူးမတက်လွမ်းရမယ်ဆိုပေမဲ့ ။

နွေးသည်စကားဟမလာပါချေ။ကောင်ငယ်လေးသည်ထွေးပွေ့ထားသောခါးမှသူ၏လက်ဖမိုးအားအုံ့မိုးဆုပ်ကိုင်လာသည်မှာတင်းတင်းကြပ်ကြပ်။

  " ကြာ... ကြာ ...ကြာမှာ  ...လား "

" ကြာမယ်ဆိုရင်ရော နွေးကကိုယ့်ကိုစောင့်နေမှာလား "

" စောင့်....​စောင့်...မှာ... ကို...ကို..လာ..လာခေါ်..လာခေါ် "

သစ်ရွက်တို့သည်လွမ်းဆွေးဖွယ်ကြွေဆင်း၏။ သစ်ရွက်တွေကြွေတဲ့ည။
အလွမ်းတွေဝေတဲ့ည။
အဲ့သည့်ည....  ကိုကို့မျက်ရည်တွေပေါပေါသီသီကြွေတဲ့ည ။

                             ~

" သား   သက်နွေး  "

နေသက်နွေး၏တစ်နေ့တာသည်ပြတင်းပေါက်တွင်ကိုယ်မှီခေါင်းတင်ရင်းမျှော်ငေးနေခြင်းဖြင့်သာကုန်ဆုံးတတ်၏။

ထမင်းကိုကျွေးသလောက်စားသလို၊အပြုံးအရယ်လည်းမရှိတော့သလို၊အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့စကားသံလေးဟာလည်းတော်ရုံနှင့်မကြားရတက်တော့ချေ ။

နေ့စဥ်ဓူဝလုပ်ငန်းဆောင်စဥ်တွေကိုသံပတ်ပေးထားသောစက်ရုပ်သေးသေးလေးနှယ်လှုပ်ရှားကာ၊နေသက်နွေးရဲ့ကမ္ဘာလေးဟာ၊ဆိတ်ငြိမ်ကာ၊တိတ်ဆိတ်သောတောအုပ်လေးသဖွယ်။

     " အောင်သန့်စင်လာတယ် "

​ဒေါ်မိုးမြတ်စံ၏အပြောတောင်မဆုံးသေးချေအောင်သန့်စင်နေသက်နွေးနံဘေးရောက်လာကာ၊သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလေသည်။ လက်ထဲမှပိုက်ဆံအားသက်နွေးအမေထံထည့်ပေးပြီးနောက်ထိုကောင်လေးကိုထပ်ကြည့်မိသည်။

နေရောင်ခြည်လို   နွေးWhere stories live. Discover now