Toxic #update elk weekend!

Hoofdstuk 13.1

Hoofdstuk 13.1

Jace

'Dus toen heb ik haar genaaid. En hard.' De lippen van de blonde jongeman krulden omhoog, waarna hij een hijs nam van zijn sigaret. Zijn witte hem hing los over zijn bovenlichaam heen en zwarte vegen van de olie verraadde dat hij zijn handen vies had gemaakt. Zwijgend hoorde ik al zeker 30 minuten de spannende verhalen van Nathan aan. Ik moest ontzettend hard mijn best doen om mijzelf te concentreren op zijn verhaal. Hij was gisteravond naar de club geweest. Daar had hij eerst staan zoenen met een of andere blondine, vervolgens zijn weg gevonden naar een zwartharige krullenbol die Ivy heette. Of Annabel. Nathan wist het niet meer. Hij was er nog trots op ook. Mijn gedachten waren niet bij Nathan of Annabel. Of Ivy. Of de blondine. Maar bij mijn eigen brunette. Ik had haar aangeraakt.

Wederom begonnen mijn handen te tintelen bij de levendige herinnering van haar lippen op de mijne.

Ietwat verbaasd was ik geweest van het feit dat zij mij vol op mijn lippen kuste. Al die tijd dacht dat ze een onschuldig meisje was, maar dat kon nog weleens meevallen. Echter was ik te ver gegaan.

Ik kon mijzelf niet inhouden en was het liefst diep bij haar naar binnen gedrongen. Maar dat waren minstens drie bruggen te ver. Ik had het kunnen weten, maar mijn instinct nam het over. Een soort dierlijk gevoel. Ik kon het niet thuisbrengen. Ik had me nog nooit eerder zo gevoeld.

'Je luistert niet,' bromde Nathan geïrriteerd en schoot zijn sigaret tussen zijn twee vingers weg.

'Ik probeer de garage schoon te houden, zou je in het vervolg die sluipmoordenaar in de prullenbak willen gooien?' bracht ik ook met enige irritatie uit. Het was de waarheid. Ik deed mijn best om de garage toonbaar te houden voor klanten. Nathan en mijn vader namen dat simpelweg voor lief.

'Ja ja Assepoester,' zei Nathan en hief zijn handen omhoog ten teken van onschuld.

'Ik heb geen glazen muiltje.'

'Niet zo knarsetanden Cinderella. Zeg waar was jij gister? Ik heb je de hele dag niet gezien.' Nathan trok vragend één wenkbrauw omhoog.

'Ik had zaken te doen.'

'Zaken? Zaken met een zekere brunette met blauwe ogen zeker?'

Nathan was slim. Nathan had het direct door als er iets ''anders'' aan mij was. Een zucht glipte tussen mijn lippen door.

'Nee.'

'Oh jawel. Want wat voor zaken kan je anders gedaan hebben waar ik geen weet van heb?' Hij zette dreigend een stap dichterbij, zijn armen voor zijn borst kruisend.

'Zaken die niet met de garage te maken hebben?' ik probeerde nonchalant te klinken, maar merkte ook wel op dat ik daar hopeloos in faalde. Koortsachtig bedacht ik een goed excuus wat mijn afwezigheid verklaarde. Als het op vrouwen aankwam, had ik tientallen excuses. Ik schudde ze zo uit mijn mouw. Maar als het om mijn goede vriend ging, mijn collega, had ik er toch wat meer moeite mee.

Vrouwen trapte in de meest simpele excuusjes, alles om maar níet te hoeven geloven dat het aan hén lag. Nee, ik gaf altijd mijzelf de schuld. Ik was nog niet klaar voor een relatie, of had een dringende meeting op het werk. Maar Nathan was een ander verhaal. Nathan prikte overal doorheen. En dat was het moment waarop ik beste, dat ik bij haar uit de buurt moest blijven. Ikzelf had nog enige vorm van impulsbeheersing, dat had ik immers bewezen door niet direct op Fleur te springen. Nathan was wederom een ander verhaal.

'Zaken die niet met de garage te maken hebben?' fronsend trok hij één wenkbrauw omhoog.

'Familiezaken.'

'Met wie dan? De enige familie die je hebt is jouw vader. En de beste man verteld mij alles,' vertelde Nathan schouderophalend. 'Ik weet wel waar je was. Ik weet dat je met haar was. En ik denk dat als je écht om haar geeft, ermee moet kappen.'

Mijn mond viel zowat open van verbazing. Dit waren wel de laatste woorden die ik van Nathan had verwacht, maar ze waren zojuist toch echt van zijn lippen gerold.

'Je weet dat er nooit iets goeds van kan komen als je om haar geeft.'

'Ik weet het.'

'Plus als jij haar wil, dan moet ze wel bijzonder zijn en dan wil ik haar ook,' rolde het zeer nonchalant over Nathan's lippen. Daar was de oude vertrouwde Nathan weer. Gelukkig maar, ik zou bijna bang worden van de andere variant. De variant die mij zojuist waarschuwde. Ik wilde zijn opmerking aan mij voorbij laten gaan, maar ik kón het niet. Voor ik het door had, klemden mijn handen zich rondom de kraag van zijn shirt en trok ik hem dichter bij mij. Onze neuzen raakten elkaar bijna. Dit alles intimideerde Nathan niet, te zien aan de brede grijns die rondom zijn lippen lag. Mijn vuist hing in de lucht, maar ik twijfelde. En die twijfeling, was mijn – en zijn – redding.

'Wat heeft dit te betekenen?' klonk de zware stem van mijn vader, galmend tegen de muren. Ik liet Nathan los. 'Niets.'

'Mooi, ik heb jullie beide nodig – het liefst héél – dus meekomen.'

Een zucht glipte tussen mijn lippen door, terwijl ik in Nathan een fonkeling in zijn ogen zag opkomen. Nathan hield van avontuur, gevaar. Ik iets minder.