Barangay Series #2 : Evan Dos Santiago

Kabanata 22

TW : gunshots

"Maybe he forgot about what you said!" umirap ako. Kanina pa siya wala sa mood habang nagmamaneho at nagmumura!

"But that fucking-"

"Fucking fucking! Bwisit! Ang pangit sa tainga!" sambit ko sa inis.

Sa buong byahe namin, minumura niya si Kevin! Hindi na ako natutuwa sa pagmumura nito dahil hindi naman ako sanay sa ganoon. Nagmumura ako ngunit paminsan minsan lamang iyon. Pero itong halos magiilang minuto na akong nakakarinig ng mura sa tabi ko? Hindi ko kaya!

"I'm sorry," he licked his lower lip and gave me a quick gaze because he was driving. "I want to surprise you. Kevin told me that it was your first cupcake."

Sinapo ko ang sentido ko at hinilot iyon, "I know you don't like sweets. Just give it to our men."

"What?" Mangha niyang tanong, "I bought those cupcakes using my own money!"

Hindi ba ako umimik. Mas pinili ko nang hindi siya imikan nang sabihin niya iyon. That disappoint me. Okay naman kung sabihin niyang kakainin niya ang cupcake kahit hindi siya mahilig sa cupcake ngunit sinabi pa niyang binili niya iyon gamit ang sarili n'yang pera. Meaning, he would not share to anyone just because he bought it using his own money.

Napailing ako. How selfish. Akala mo naman ay mauubos niyang lahat.

Nang makarating kami sa gate ay nagkakagulo ang mga tauhan. My Auntie Matilda. Nagkatinginan kami ni Evan. Akmang bababa ako sa kotse nang pigilan niya ako.

"Stay here," he said and came out of the car.

Naroon din sa labas si dad, pinipigilan si Auntie na pumasok. Magulo ang buhok at damit niya, umiiyak sa galit at nagmumura.

"Ikaw! Ilabas mo ang asawa mo!" sigaw ni Auntie kay Evan. "Kailangan kong makausap si Hara!"

"Wala rito!" Manang yelled at her, "nangangabit!"

Suminghab ako roon. Pati si Manang ay nakikisawsaw na away! Dad stopped Manang but Manang threw her slippers to my Auntie! Lumabas na ako ng kotse nang subukang sugurin nito ang Manang!

"Ayan! Lumabas ka rin!" sarkastiko nitong sigaw sa akin at halatang nakainom. "Punyeta kang bata ka, mag uusap tayo."

Evan immediately took off my Auntie's hands on my arm. Kunot na kunot ang noo ko habang nakatingin dito.

"Auntie, ano bang problema-"

"Mom died!" sigaw niya na kinagulat ko. "Tang ina, kasalanan mo 'tong lahat! Hindi mo sinunod lahat ng inutos namin sa'yo! Siguro hindi ka naging mabuting asawa sa asawa mo! Do you know that your own husband is the reason why our company became like this?!"

Umawang ang labi ko. Agad na nakaramdam ng hiya sa paligid na nanonood na ilang kapitbahay. Our men stopped the people who were recording the scene.

"Matilda! Don't talk with Hara like that!" sigaw ni dad dito.

"Imbis na umangat ang kumpanya ay bumabagsak ito! Evan accused dad that he was harassing you! Wala ka talagang hiya! Miski utak ng asawa mo, nilalason mo-"

"Get out of here or you won't see your daughter alive in your house?!" Evan yelled at her.

Ramdam ko ang tumulo na luha sa pisngi ko. Lola is now gone… and it was all my fault. Dahan dahan akong umiling at nakakagawa na nang tunog sa pag iyak.

"It's not true… lola is alive…" umiling ako kay Auntie. "Stop lying! It wasn't my fault!"

She tried to slap me. Evan used his arm to protect me from her so he was the one who got hit. Hindi na ako naka sagot kay auntie nang isubsob ni Evan ang mukha ko sa dibdib niya upang hindi madali roon.