ချစ်ခြင်းတို့အလွန်

အပိုင်း (၂၉)

"ကိုကို..."

"အင်း...ကလေးငယ်..ပြောလေ...."

ကျွန်တော် ကိုကို ကို့မယုံဘူး ၊ ခုလို ပြုမူနေတာ နောက်တစ်နေ့ စွန့်ပစ်ဖို့အတွက်လား။ မသေခင်တစ်ရက် ပျော်စေသည့်သဘောလား၊ ကျွန်တော်က စွန့်ပစ်ခံရဖူးသူ တစ်ယောက်မို့ ဘယ်သူကများ ထပ်ပြီးစွန့်ပစ်မလဲ ကြောက်နေမိတယ်။ အချိန်တန် ထွက်သွားရမယ်၊ စွန့်ပစ်ခံရမယ် သိသိရက်နဲ့ ကျွန်တော် ကိုကို ကို့ ချစ်ခဲ့တယ်၊ ရယူလိုသည့်စိတ် တစိုးတမျှ မရှိဘဲ ကြင်နာပေးခဲ့တယ်။ ကိုယ်က ကြင်နာပေးသလောက် ရခဲ့ဖူးသည်ကား ပစ်ပါယ်ခံရသော နာကျင်ခြင်းတွေ။ နာကျင်နေသူအား ပို တိုး၍သာ ပစ်ပါယ်သည်၊ ပိုတိုး၍သာ လောင်ကျွမ်းစေသည်။ ခုလိုကြင်နာစွာ ပြုမူပေးပေမယ့် ဘယ်ချိန် ထပြီး စွန့်ပစ်ခံရမလဲလို့ ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် နေနေရသည်ကား ယခုအချိန်။ ပုံမှန်အတိုင်းနေပါ၊ ပုံမှန်အတိုင်းရက်စက်ပါ၊ ရိုးရာမပျက် ပစ်ပါယ်ပါ ၊ ခါတိုင်းများလို မသိမသာ ၊ အသိအသာ လျစ်လျူ ရူပါ ၊ ကျွန်တော်က နာကျင်ခြင်းဖြင့် မွေ့ပျော်နေတက်ပါပြီ။ လျစ်လျူခံရခြင်းကို ဖက်တွယ်ပြီး အဖော်ပြုတက်ပါပြီ။ ပုံမှန်လိုပဲ ရက်စက်ပါကိုကို ..ကျွန်တော်မနေတက်တော့ဘူး နာကျင်မူမရှိရင်။

" ကလေး ..လာ သွားရအောင်... ပြွတ်စ်..."

"ကိုကို...."

" ဘာမှမကြောက်နဲ့ ကလေး ကိုကိုရှိတယ်၊ နောက်ပြီး ဒီဆေးရုံက ကိုကိုတို့အိမ်တော်ကပိုင်တာ...ဘယ်သတင်းသမားမှ ကိုကိုတို့အကြောင်းကို မဖော်ရဲသလို ၊ဘာပြသနာမှလည်း မဖန်တီးနိုင်ဘူးလေ၊ လာပါ.. သမားတော်ကြီးဆီ သွားရအောင်၊ ဟိုမှာစောင့်နေရော့မယ်"

"ဗျာ...ဟုတ်ကဲ့ဗျ "

ဆေးရုံဝန်းထဲ ခြေချမိပြီဆိုရင်ပဲ အရှိန်အဝါတောက်ပလွန်းတဲ့ ကိုကို ကို လူအားလုံးက ငေးမောကြည့်ရင်း အားကျနေသလို၊ တချို့ကလည်း ကိုကိုဘေးနားကကျွန်တော်ကို အားကျကြတယ်၊ တချို့မျက်လုံးတွေက မနာလိုမူ အပြည့်ဖြင့်နှာခေါင်းရူံ့ကြသည်။ ကားပေါ်ကဆင်း ပြီး ကျွန်တော်လက်ကို လာဆုပ်ကိုင်လျှက် ကျွန်တော်ကို အားပေးနှစ်သိမ့်နေတယ်။အထင်သေးတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျွန်တော်ကိုကြည့်နေကြချိန်၊ ချစ်ရသူက ဘာကိုမှ အာရုံစိုက်မနေဘဲ ကျွန်တော်
လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး တစ်လှမ်းချင်း ဆေးရုံထဲက သက်ဆိုင်ရာ Departmentတွေဆီသို့။ ကြောက်တယ်ကိုကို...ဒီခွေးလေး မယုံရဲတော့ဘူး။ အနာပေးလိုက်၊ ဆေးလိုက်မို့ မယုံရဲတော့ဘူး။ ယနေ့ကြင်နာပြရင် နောက်နေ့ပိုရက်စက်လိမ့်မယ် ထင်တယ်။ ကျွန်တော်မှာ နောက်တစ်ခါ ကွဲစရာ အသည်းမရှိတော့ လို့ ကြောက်နေမိပြီ။ ကိုကို ကစားနေတာ ကျွန်တော့နှလုံးသားမို့ တော်ပါတော့ ၊ ဟန်ဆောင်ကြင်နာမ ပြပါနဲ့တော့။ ခါတိုင်းများလို ရက်စက်စွာ ဆက်ဆံပေးပါလားဗျာ။