Ölüm ile yaşam arasında olmayıp, arafta olan bir yer vardır ya. Hiç bir şeyin en doruğunu hissetmediğin yer, doruğunu bile değil. Hiç bir şeyi hissetmediğin o hissiyatla kıvrandığın o yer.
Ölüm neydi bilmiyorum, zaten hissetmiş olsaydım burada olmazdım. Sahi ölüm sadece bir kere mi yaşanırdı? Bir kere mi ölünürdü? Ya da sadece bir kere ölebilmek için mi defalarca kez yepyeni bir güne uyanılırdı?
Aynı soruyu içime, kaç kez kelimeleri değiştirerek sorarsam sorayım aynı cevabı alıyordum.
Evet insan fiziksel olarak sadece bir kez ölürdü. Peki ruhsal olarak ölmesi kaç kere gerçekleşirdi?
Her şey yavaş yavaş oturuyordu zihnimde. Sahi ne oturuyordu? Anlam veremiyordum.
Bir şeyler hissetmeye çabaladım. Olmadı. Sanki bedenim o kadar buz kesmişti ki, o an bedenimi bıçak ile kesseler hissetmezdim. Bedenime yukarıdan aşağıya doğru bir sıcaklık basmıştı.
Bedenimdeki his kaybının yavaş yavaş gittiğini hissederken bu sefer kalbimdeki acı ile sarsıldım.
O an Karan ile göz göze geldik. Yeni burada olduğumun farkına varmıştım.
Ağlamamak için kendimi zor tutarken Hazar'ın sesini duyuyordum ahizeden. Karan ise beni süzüyordu.
Dişlerimi etime geçirdim.
"Karan, Aden'e verir misin?"
Önce yutkundum. Ama bir şeyleri oturtmam için Hazar ile konuşmam da gerekiyordu.
Kendimi inleyerek doğrultup konuşmaya başladım.
"Bana ne olduğunu söyler misin? Dinliyorum."
Ahizeden uzun bir süre ses gelmedi. Ardından konuşmaya başladı.
"Aden?"
"Sorumu cevaplar mısın Hazar?"
Karan'ın bakışları altında eziliyordum.
"Ne oluyor bu lanet yerde ya?"
Bağırarak bunu söylerken ellerim saçlarımdaydı. Farketmeden saçlarımı çekiştirmiştim.
"Aden böyle bir şekilde öğrenmeni istemezdim."
Anlatmaya başladı. Ve ben gittikçe kafayı yemeye başlamıştım.
Her şey oturuyor, fakat sanki bedenime narkoz verilmiş gibi bakıyordum.
Gözlerini birkez bile ayırmadan gözlerime bakıyordu. Bu yüzdendi.
"Yavuz bana senin bildiğini söyledi az önce. Doğru mu bu?"
Dudaklarımda buruk bir tebessüm oluştu. Konumuz bu değildi ama madem soruyordu... Gülümsedim. Bunu her ne kadar bilsem de hep yokmuş gibi davranmıştım. Bunu sadece ben annem ve babam biliyorduk.
Ölüm gibiydi ama saklamıştım hep. Çünkü annem biliyordu ki eğer babamın öz kızı olmadığımı bilseydi amcam bize sahip çıkmazdı. Hatta bize zarar vermeye bile kalkışabilirdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YABANİ (Tamamlandı)
ChickLit* Kurgu ve isimler değiştirildi. "Bazen evler, sadece dört duvar olmaz." Kadın küçücüktü fakat adamın kalbinde adamdan bile daha daha büyük bir yer kaplamıştı. Bunu kabul edemiyordu adam. Kırıyordu döküyordu ama bunu kabul edecek kadar cesareti yok...
