ချစ်မိပြန်ပြီ မမမြိုင် ( Complete )

အခန်း ၅

ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနတဲ့ ညခ်မ္းေလးတစ္ညမွာ နွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ နီးပါးရိွေသာ အေဆာက္အဦးက သစ္သားေဆြးအေဟာင္းေတြလို ထိလိုက္တာနဲ႔ ၿပိဳက်သြားမယ့္ ခံစားခ်က္ေတြအား ရင္မွာေထြးေပြ႕ထားတဲ့ မမၿမိဳင္သည္ သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ႀကီးရိွ အေပၚထပ္ဝရံတာ၌ လႈပ္ထိုင္ခံုေလးနဲ႔အတူတူ ေကာင္းကင္က ၾကယ္စင္ေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနရွာေတာ့သည္ ။

' အစ္ကိုက ညဘက္ၾကယ္စင္ေတြကို ၾကည့္ရတာထက္ ေန႔ဘက္ျမင္ရတဲ့ တိမ္စိုင္ေတြကို ၾကည့္ရတာကို ပိုႀကိဳက္တာ ၿမိဳင္ရဲ႕ ။ '

' ဟင့္အင္း ။ ၿမိဳင္ကေတာ့ ၾကယ္စင္ေတြ ၾကည့္ရတာပဲ ႀကိဳက္တယ္ အစ္ကို ။ '

' ဘာလို႔လဲ ။ '

တစ္ခ်ိန္က သမီးရည္းစားဘဝရဲ႕ ကိုျမင့္ေမာင္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို မမၿမိဳင္မွာ ေတြးကာေဆြးေနျပန္ပါေတာ့သည္ ။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရႈိက္လိုက္ၿပီး ဟိုးေကာင္းကင္ေပၚက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ၾကယ္စင္တန္းေတြအား ေငးၾကည့္ကာျဖင့္ တီးတိုးစြာ ေျပာလိုက္ေပေတာ့သည္ ။

" ၾကယ္ေတြက ရွင့္လိုပဲ ကိုျမင့္ေမာင္ ။ မွိတ္လိုက္ လင္းလိုက္ ၊ ခ်စ္လိုက္ မခ်စ္လိုက္ နဲ႔ ။ ေတာ္ေတာ္တတ္နိုင္တာပဲ ။ "

မမၿမိဳင္ ထိုသို႔ေျပာၿပီး ၾကယ္ေလးေတြ ေငးၾကည့္ေနျပန္ေတာ့သည္ ။ ေမွာင္နက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ အျပည့္မဟုတ္ေသာ လမင္းႀကီးနဲ႔အတူ အလင္းၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ ၾကယ္စင္ေလးေတြကို စိတ္ထဲမယ္ တစ္လံုးခ်င္းေရတြက္ေနမိေပသည္ ။

သို႔ေပတည္း ဘယ္ေတာ့မွမမွန္ေသာ ၾကယ္အလံုးအေရအတြက္ကို မမၿမိဳင္ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ပါ ။ ထိုေၾကာင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ထပ္ရႈိက္ျပန္ေတာ့သည္ ။

" ၾကယ္ေတြ ၾကည့္ရတာထက္ တိမ္တိုက္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ပိုသေဘာက်တယ္ ။ "

ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားေၾကာင့္ မမၿမိဳင္ရင္ထဲ အေတာ့္ကိုလႈိက္သြားခဲ့ရသည္ ။ ေအာင့္သက္သက္ ခံစားခ်က္ေတြကို အံတုၿပီး အသံၾကားရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူမ ထိုင္ေနေသာ လႈပ္ထိုင္ခံု ေဘးေအာက္က ျပင္ေပၚမွာသာ ေျခေခြထိုင္ေနေသာ ညိဳေလးကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့သည္ ။