"ငါနဲ့ဝေးဝေးနေ။ သွား...နင့်ကိုယ်ပေါ်က အဲ့ဒီအညစ်အကြေးတွေကို ပျောက်သွားအောင်လုပ်"
ထိုသို့ပြောသံ၏အဆုံးမှာ ဂျိန်းဆိုသော တံခါးပိတ်သံကြောင့် ငယ့်မှာလန့်ဖြန့်သွားရပြီး ထိုအခါမှပဲ သတိဝင်သွားကာ နှုတ်ခမ်းဆူဖို့ သတိရမိတော့သည်။ သို့သော်လည်း ထည်ဝါကတော့ ငယ့်ရှေ့ကနေ ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်သည်။
"ကိုတားကြီး...ငယ့်ဆီက အနံ့,နံနေလားဟင်"
ငယ့်မှာဝတ်ဆင်ထားသော အင်္ကျီနှင့်ဘောင်းဘီအရှည်ကို ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန် ပြန်ကြည့်ရင်း မသင်္ကာသလိုနဲ့မေးမိတော့...
"မနံပါဘူး မမလေး" ဟု ကိုတားကြီးက ဖြေပေးသည်။
ငယ်ကိုယ်တိုင်လည်း ငယ့်မှာဘာအညစ်အကြေးမှ စွန်းထင်ကျန်ရစ်မနေမှန်း သိသော်လည်း ဟိုအမျိုးသမီးနဲ့ ပွေ့ဖက်ခဲ့သည့်ငယ့်ကို သူကတော်တော်လေးရွံရှာနေတော့သည်။
ထည်ဝါတို့အိမ်မှာ အမနေခြည်ပဲ အသန့်ကြိုက်သည်ဟု ထင်ရသော်လည်း အနီးကပ်နေကြည့်ပါမှ တစ်အိမ်လုံးက အသန့်ကြိုက်သူတွေကြည့်ဖြစ်နေသည်။ အဆိုးဆုံးကတော့ ထည်ဝါ့မာမီပင်....ချွေးနံ့ဆိုလျှင် အလိုလို ထွက်ပြေးသည်အထိကို ဖြစ်သည်။
အခု ထည်ဝါလည်း သူတို့လိုပါပင်။ ဧည့်ကြိုကောင်တာကနေ အခန်းအထိ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ခြေလှမ်းအကျဲကြီးများနှင့် ငယ့်အရှေ့ကနေ ခပ်မြန်မြန်ပဲလျှောက်ကာ ငယ်သူ့အနားကပ်လာမှာကို သေရမှာလိုမျိုး ကြောက်နေတော့တာဖြစ်သည်။ မနေ့ညက ငယ့်ကိုရင်ခွင်ထဲ ထွေးပွေ့ထားပေးခဲ့တာ သူ,မဟုတ်သလိုပါပင်။
"နံသေးလား မသိဘူး...."
ထည်ဝါ့စကားကြောင့် ငယ်ကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုတွေပျောက်ဆုံးရတော့သည်။ မှန်ရှေ့မှာရပ်ပြီး ငယ့်အနားပတ်ဝန်းကျင်ကိုလှည့်ပတ်ပြီး အနံ့ခံကြည့်ပေမယ့်လည်း အနံ့တစ်ခုခုက ထူးကဲနေသလိုမျိုး ခံစားရလေသည်။
"ခေါင်းထပ်လျှော်လိုက်ရမလားပဲ..."
ဆံပင်အရှည်တွေကို Dryerအသုံးပြုလို့ အခြောက်ခံနေရင်းမှ ဆံပင်ကအနံ့ပဲဖြစ်လိမ့်မည်ဟု တွေးမိပြီး ရှည်လျားထူထဲလှသော ဆံပင်အရှည်ကြီးကို အစကနေ အဆုံးထိပြန်လျှော်ဖို့ရန် ရေချိုးခန်းထဲကိုပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။
YOU ARE READING
အချစ်ဦး (Completed)
Poetryအချစ်ဦးကို ဘယ်လောက်ထိချစ်မှန်း ကောင်းကင်ကြီးပဲသိလိမ့်မယ်။ အခ်စ္ဦးကို ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္မွန္း ေကာင္းကင္ႀကီးပဲသိလိမ့္မယ္။
