အိပ္ရာထဲမွာေနေသာ္လည္း တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္နဲ႕ သူအိပ္လို႔မရနိုင္ေပ။ေမြးေန႕ပြဲကျပန္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ သူစိတ္နဲ႕လူနဲ႕မကပ္။ဖိတ္စာေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ပြဲမို႔ လူရႈပ္မွာပဲဆိုကာ အိမ္မွာပဲက်န္ေနခဲ့သည့္ ေမေမနဲ႕ေဖေဖက ဘြားရဲ႕ေၾကာ္ျငာခ်က္ကို အခုမွသိကာ အံ့ဩစိတ္ဝင္စားေနၾကတာကိုေတာင္ စကားရွည္ရွည္မေျပာနိုင္။အခန္းထဲဝင္ၿပီးအိပ္လည္းမေပ်ာ္ပါပဲ အိပ္ရာထဲမွာေခြေနမိသည္။ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနေပမယ့္ အေတြးေတြကလြင့္ပါးေျပးလႊားလြန္းေနကာ အိပ္ခ်င္စိတ္ကအနည္းငယ္မွ်ပင္ေပၚမလာပါ။ေခါင္းထဲမွာ ခ်မ္းကေလးအေၾကာင္းေတြပဲ တရစပ္ေပၚလာေနသည္။
ဘြား...ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္ရပါသလဲ....
တကယ္တမ္း ဆက္စပ္ၾကည့္ရင္ ခ်မ္း သာလ်င္ ဘြားရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာေျမးအရင္းပဲ... ေလးေလးသိခၤေတာ့ရွိေနေသးတာမွန္ေပမယ့္ သားကိုေက်ာ္ကာေျမးကိုမွ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြဆက္ခံေစပါမည္ဆိုေတာ့လည္း မရတာမဟုတ္တာ။ျဖစ္မယ္ဆို ျဖစ္နိုင္တာပါပဲ။ဘြားပိုင္တဲ့ပစၥည္း ဘယ္လိုပဲစီမံပါေစ ဘြားရဲ႕သေဘာပဲေပါ့။ဒါကိုလည္း ဘယ္သူကမွ ကန႔္ကြက္ေနမွာမဟုတ္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအခ်ိန္လဲ...
႐ုတ္တရက္ႀကီးထကာ ဒီလိုအသိေပးမႈမ်ိဳးျပဳလုပ္ရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္က ဘာပါလဲ....ၿပီးရင္လည္း ခ်မ္းကိုအေဝးကိုပို႔ဦးမယ္တဲ့....
တမန္သည္ တျခားလူေတြထက္စာရင္ ေဒၚျမသက္ထားနဲ႕ပိုလက္ပြန္းတတီးေနခဲ့လို႔လား..... ဘြားရဲ႕ အျပဳအမူမ်ားေနာက္ကြယ္က အဓိပၸာယ္ကို သူမ်ားထက္ပိုၿပီးခန႔္မွန္းရိပ္စားမိသလိုရွိပါသည္။ၿပီးေတာ့ ဘြားတစ္ခုခုကို ရိပ္မိေနေလာက္ၿပီဆိုတာကိုလည္း မွန္းဆနိုင္တာပဲ။
ဒီလမ္းဟာ မေျဖာင့္ျဖဴးနိုင္မွန္းလည္း အေစာႀကီးကတည္းက သိရွိနားလည္ၿပီးသားျဖစ္ပါလ်က္ တကယ္လက္ေတြ႕ႀကဳံလာေတာ့လည္း တမန္တုန္လႈပ္ပါသည္။သူတုန္လႈပ္တဲ့ထဲမွာ ခ်မ္းနဲ႕အေဝးႀကီးေဝးသြားၾကရမွာကိုေၾကာက္တာလည္းပါသည္။သူ႕ကို ဘြားကအမ်က္သိုခဲ့လ်င္ သူ႕မိဘေတြကိုပါေရာကာ အမ်က္မာန္ရွတဲ့ထဲထည့္သြင္းလိုက္မွာစိုးရိမ္တာလည္းပါသည္။ေမေမက ဘြားကိုအေမရင္းလိုပဲ ၾကည္ညိုအေလးထားလွတာ။ဘြားရဲ႕အၿငိဳအျငင္ကိုဘယ္နည္းနဲ႕မွခံစားနိုင္မွာမဟုတ္ေပ။
