"မင္း...အယုတ္တမာေကာင္..."
"ခြပ္...."
အံ့ႀကိတ္၍ ေျပာဆိုသံႏွင့္အတူ မ်က္ႏွာတျခမ္းပူကနဲျဖစ္သြားရကာ လူကလည္က်သြားရသည္။ေဒါနက ပံုလဲက်သြားေသာ သူ႔ရင္ဘတ္အေပၚတက္ခြ၍ အက်ႌရင္ဘတ္အစအား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲဆုတ္ကိုင္ကာျဖင့္ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ေနာက္ထပ္လက္သီးတခ်က္ ပစ္သြင္းသည္။လူကဘာမွလည္း ျပန္မေျပာႏိုင္ပဲ ပါးေစာင္းထဲမွ ေစးပ်စ္၍ငံက်ိေသာအရသာကိုသာ သတိျပဳမိလိုက္၏။
"အခုအခ်ိန္အထိ ေစာက္ဒုကၡေပးလို႔ မၿပီးေသးဘူးလားဟမ္..."
"...."
"ငါxိုး အခုထိအသိတရားမရတဲ့ေကာင္ အေသသတ္မွေအးမယ္..ေတာက္!..."
အခ်ိန္ေတြၾကာသြားခဲ့တာေတာင္မွ ေဒါသေတြႀကီးကာ မုန္ယိုေနသည့္ ဆင္ရိုင္းလိုမ်ိဳး ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတက္သည့္ ေဒါန၏ပံုစံက ေျပာင္းလဲမသြားပါေပ။ဟိုးအရင္တုန္းကလို ၾကမ္းတမ္းေနဆဲ။သူ႔အတြက္ေတာ့ ဟိုတုန္းကလို အရိုင္းဆန္စြာ ဆြဲေဆာင္မႈရိွေနဆဲပင္။ထိုးႀကိတ္ခံရ၍ အသိအာရံုေတြ ေဝဝါးေနတာေတာင္မွပဲ ေဒါနဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ သေဘာက်စရာေကာင္းေနဆဲပင္။ရုန္းဖယ္ခ်င္စိတ္တို႔လည္း အလ်ဥ္းမရိွေနပဲ အဲ့ဒီလူရဲ့လက္ထဲမွာ သူဟာ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္၏။
အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းထဲက အမုန္းမီးပင္လယ္ထဲမွာလည္း လက္ပစ္ကူးခတ္ခ်င္ေနခဲ့၏။ေဒါန၏ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ရဲ့ျဖစ္တည္မႈဟာ အမုန္းတရာႏွင့္အတူ တည္ရိွခြင့္ရေနတယ္ ဆိုတာေလးကေတာင္ ေက်နပ္စရာေကာင္းလြန္းေနေပၿပီ။ဘယ္လိုဆိုးယုတ္မႈမ်ိဳးႏွင့္ပဲျဖစ္ေနပါေစ ေဒါန၏မွတ္ဉာဏ္ထဲက တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာေတာ့ သူေနထိုင္ခ်င္ေလသည္။ေဒါနႏွင့္ပတ္သတ္လာလ်ွင္ သူ႔အတၲေတြဟာ အဆိပ္တက္ေနဆဲပင္။
"အမေလး ဘာေတျြဖစ္ေနၾကတာလဲ ေဒါန ဘာလုပ္တာလဲ ဖယ္စမ္း...."
"ဟဲ့ ေဒါန အေမေျပာေနတယ္ နင္ဖယ္စမ္းလို႔...."
"ေဒါန စိတ္ေလ်ွာ့ လြန္မယ္ေနာ္ ကေလး ကိုယ္ေျပာတာနားေထာင္စမ္း...."
အသိစိတ္ေတြေဝဝါးေနရာမွ ဆူဆူညံညံေအာ္ဟစ္သံေတြ ဝရန္တာဆီသို႔ တဝုန္းဝုန္းေျပးတက္လာသံေတျြဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္လို႔လာသည္။သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ေဒါန၏ ကိုယ္ႀကီးအား ေမခ်ိဳေရာ စစ္ႏိုင္းေရာက အတင္းဆြဲခြာဖယ္ခ်၏။ေဒါသေတြႀကီးေနေသာ ေဒါနအား စစ္ႏိုင္းက ေနာက္ကေနသိုင္းခ်ဳပ္ဖက္ၿပီး ထိန္းထားသလို ေမခ်ိဳကလည္း ေဒါနရုန္းထြက္လာမွာစိုး၍ သူ႔၏ေရ႔ွမွ ကြယ္ရပ္ေလသည္။
YOU ARE READING
Wild Rose(complete)
General Fiction"ခင္ဗ်ားက ဟီရိုးအင္းလိုပဲ မေကာင္းမွန္းသိေနေပမဲ့လည္း လူက္ုိအရူးအမူး စြဲလမ္းေစတယ္" 19.2.2022 "ခင်ဗျားက ဟီရိုးအင်းလိုပဲ မကောင်းမှန်းသိနေပေမဲ့လည်း လူက်ိုအရူးအမူး စွဲလမ်းစေတယ်" ...
