"Seni sevmeme izin ver," diye fısıldadı. "Ver ki sana cenneti yaşatayım."
_
Sevmek nedir bilmeyen Yavuz Seçkin, babasının yolundan giderek sevdiği kadını kendine tutsak eder.
Hayatı acılarla dolu olan Esila Durukan, Yavuz'a boyun eğmemeye kararlıdır...
Beni takip ederseniz sevinirim, kitap hakkındaki her şeyi mesaj panomdan duyuruyorum🙂
Bu arada biraz kitabın finali hakkında konuşmak istiyorum. Merak etmeyin kitabımın finali kafamda hazır, geriye sadece yazmak kalıyor♡♡
Hepinize keyifli okumalar dilerim...
______
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen yaşadığım bu hayat için isyan ediyordum. Keşke diyordum, keşke hiç doğmasaydım. Sonra bu dediğimepişman olup üzülüyordum. Çünkü ben bu dünyayagelmiştim. Allahbeni aileme evlat olarak vermişti ve doğmuştum. Ne kadar ailem beni evladı görmek yerine fazlalık olarak görse de bu hayata gözlerimiaçmıştım. Ben doğduğumdan beridir savaşıyordum. Hem ailemle hem de kendimle...
Ailemle olan savaşım beni ne kadar yıpratsa da kendimle olan savaşım bana daha çokzarar veriyordu. Çünkü bazen ölmek, bu dünyadahiç var olmamak istiyordum. Bazen savaşacak gücü kendimde bulamıyorum. Bazen canım çokyanıyor, dayanamıyorum. Bazen intiharetmeyidüşünüyorum. Kısacası hayatım bazenler'le doluydu. Tek bir iyi kim vardı o da Zeynep'ti... Ancak ondan da çok ama çok uzaktım. Bu dünyadaki tek varlığımla, benim içinhiçbir değeri olmayan adam yüzünden görüşemiyordum. Onun bana en çok ihtiyacıolduğu zamanda onunyanına gidemiyordum. Hayatım bu adamın ellerindeydi. Yavuz ne derse oydu. Aileme veya kendime karşıgelmek zor değildi. Onlara karşı sessiz kalmak canımıçok yakmıyordu ama Yavuz'a karşı sessiz kalıp onun dediklerini yapmakiçimi bir kor gibi yakıp, kül ediyordu. Beni sevdiğinisöyleyen bu adam hayatımı mahvediyordu, hayatımı benden çalışıyordu ve bunun için asla pişman değildi. Aksine mutluydu...
Nereye kadar böyle gidecekti ve ben ona daha nereye kadar boyun eğecektim bilmiyordum. Tekbildiğim kendimi ona teslim etmeyeceğimdi.Banadokunmasına izin vermeyecektim. Ne olursa olsun.
Yavuz'un boş bir anını yakalayarak hızla kucağındankalktım.
"Ben hiçbir yere gitmek istemiyorum," diyerek gözlerininiçinebaktım. "Bana hâlâ kızgınmısınbilmiyorumamalütfen beni biraz dinle." Yanına oturdum. "Zeynep'in hastanedeolduğunu duyunca çok endişelendim ve bir andaçıktım evden. Yemin ederim sana haber vermekaklımın ucundan bile geçmedi, o an tek düşündüğüm Zeynep'ti. Hastaneye gidip iyi olduğunuöğrenince geri gelecektim. Kaçmayacaktım." Sesim yalvarır gibi çıkmıştı. Gözlerimin içinebakarak sessizce beni dinliyordu. "O iyi değil Yavuz. Bana ihtiyacı var. Lütfenonu yanımıza almama izin ver. İzin ver burada benimle birliktekalsın. En azındanhastalığı boyunca."
