________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
မိန္းကေလးမ်ားစြာ ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ သြားလာေနၾကေသာ ဆိုင္ခန္းထဲခပ္တည္တည္ဝင္ထိုင္ေနရေသာခ်မ္းသည္ အေနခက္မ်က္ႏွာပူလ်က္ ေလေအးေပးစက္လွိုင္လွိုင္လႊတ္ထားေသာအခန္းထဲ၌ပင္ အိုက္စက္ေခြၽးျပန္ခ်င္လာသည္။ဆိုင္ခန္းကမက်ဥ္းပါ။က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းရွိပါသည္။အကၤ်ီခ်ဳပ္မယ့္သူေတြအတြက္ ကိုယ္တိုင္းတာေတြ ဒီဇိုင္းတိုင္ပင္ညွိႏွိုင္းတာေတြလုပ္တဲ့ေနရာကသပ္သပ္။သူ႕လို အေဖာ္ပါလာသူေတြထိုင္ဖို႔ ဧည့္ခန္းလိုေနရာကေလးလုပ္ေပးကာ ဆက္တီဆိုဖာေတြခ်ေပးထားတဲ့ေနရာကသပ္သပ္ပါပင္။ဒါေပမယ့္ အနားကေနပိတ္စေတြသယ္ကာျဖတ္သြားတဲ့လူေတြရွိသည္။စားပြဲေအာက္က အကၤ်ီခ်ဳပ္ပုံေတြပါေသာ မဂၢဇင္းေတြကိုလာယူတဲ့လူေတြရွိသည္။အကုန္လုံးလိုလိုဟာ တစ္ဦးတည္းေသာေယာက်္ားေလးျဖစ္တဲ့ သူ႕ကိုသာ တေစ့တေစာင္းၿပဳံးစိအကဲခတ္သြားၾကတယ္လို႔ ခံစားရသျဖင့္ ခ်မ္းသည္ ဆိုင္ထဲမွာဆက္ထိုင္မေနခ်င္။ေစာင့္ေပးရတဲ့အတြက္ စိတ္မရွည္တာမ်ိဳးလုံးလုံးမရွိေပမယ့္ ေနရထိုင္ရက်ဥ္းက်ပ္လာသျဖင့္။
" မဂ်ဴလီ... သား... ေအာက္ခဏဆင္းလိုက္ဦးမယ္..."
"ေဟ.... ေအး..ေအး..ဆင္းေလ..ဘယ္သြားမလို႔လဲ....ဟုတ္ပါရဲ႕ ငါ့ေမာင္ေလး ေစာင့္ေနရတာပ်င္းေနၿပီထင္တယ္.."
မဂ်ဴလီက သုံးခါေျမာက္ကိုယ္တိုင္းခံေနရင္း သူ႕ကိုေခါင္းငဲ့ေစာင္းၾကည့္လ်က္ရယ္ေမာသည္။ သူမ်ားဆိုင္ထက္ ခ်ဳပ္ခလည္းသုံးဆေလာက္ပိုေပးရေသာ ဆိုင္မို႔လို႔လားမသိ။ကိုယ္တိုင္းကလည္း အလြန္ပင္ တိက်ေသခ်ာေအာင္ သုံးခါတိုင္းသတဲ့။ခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုခ်ဳပ္မလဲမသိေပ။
"မပ်င္းပါဘူး.... မဂ်ဴလီ ေအးေဆးလုပ္... အားမနာနဲ႕.... သားေအာက္မွာပဲရွိမယ္သိလား..."
ဆိုင္ခန္းက သုံးထပ္မွာ။မဂ်ဴလီကိုေျပာၿပီး မွန္တံခါးခ်ပ္ကိုတြန္းဖြင့္လ်က္ ဝရန္တာသို႔ထြက္လာရင္း အမွတ္မထင္ ေအာက္ဘက္ကားရွိရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္မိေသာ ခ်မ္းသည္ ကားနားမွာနီးနီးကပ္ကပ္ရပ္ေနတယ္ဟုထင္ရေသာ လူတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္သျဖင့္ ထိတ္ခနဲရင္ခုန္သြားရပါသည္။
