ΕΡΩΤΑΣ, Ο ΛΥΣΙΜΕΛΗΣ

Ακροβατώντας σε τεντωμένο σκοινί

Γονάτισε στο πάτωμα και την τράβηξε στην αγκαλιά του. Η κοπέλα ήταν αναίσθητη, δεν αντιδρούσε σε κανένα ερέθισμα.

Ασυναίσθητα τράβηξε τα χέρια της μπροστά και κοίταξε με τρόμο τους καρπούς της. Πώς του ήρθε αυτή η σκέψη; Πώς ήταν δυνατόν να σκεφτεί ότι η γυναίκα που αγαπούσε και πριν λίγο έλιωνε στην αγκαλιά του θα έκανε κακό στον εαυτό της; Ανατριχιασε και μόνο στην ιδέα.

Τα χέρια της ήταν πεντακάθαρα, αδύναμα έπεσαν στα πλευρά της. Την κούνησε δυνατά και χτύπησε απαλά το πρόσωπο της.

-Τερεζακι μου, μιλά μου κορίτσι μου; Σε παρακαλώ.

Η γυναίκα σαλεψε ανεπαίσθητα μέσα στην αγκαλιά του. Άνοιξε με δυσκολία τα μάτια της και τον κοίταξε. Τα βλέφαρα της τρεμοπαιζαν αδύναμα.

-Τι έγινε; Τι έπαθα;

-Λιποθυμησες μάτια μου. Δεν ξέρεις πόσο με τρόμαξες, είπε με ανακούφιση και την έσφιξε πάνω του.

Την κρατούσε δυνατά και δεν την άφηνε από τα χέρια του. Χωρίς να το καταλάβει τα μάτια του πλημμύρισαν δάκρυα.

-Μην κλαις, αγάπη μου. Δεν ήταν τίποτα. Μια ζαλάδα μόνο. Σε τρόμαξα. Συγγνώμη.

Έκλεισε τα χείλη της με τα δάχτυλα του και σηκώνοντας την απαλά τη μετέφερε στο σαλόνι. Την ξάπλωσε στον καναπέ και τρίβοντας έντονα τα χέρια της προσπάθησε να τη συνεφέρει τελείως.

-Ειμαι καλύτερα, Αλέξανδρε. Μην ανησυχείς αγάπη μου. Αυτό ήταν. Τελείωσε.

-Τοσο απλά.. Σου έχει ξανασυμβεί;

-Καμια φορά, όταν είμαι πολύ κουρασμένη ή πιεσμένη το παθαίνω.

-Τι λες κορίτσι μου; Τόσο καιρό δεν έτυχε ποτέ. Να πάμε σε ένα γιατρό, να σε δει.

Χάιδεψε απαλά το μάγουλο του για να τον καθησυχάσει. Ήταν συγκινητικός ο τρόπος που αυτός ο άνθρωπος τη νοιάζονταν και την πονούσε. Ούτε θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος είδε πίσω από τη βιτρίνα της Τερέζας Αλεξίου και νοιάστηκε πραγματικά για την ψυχή της.

Το χέρι του άγγιξε τρυφερά την κοιλιά της.

-Μηπως..;

-Όχι αγάπη μου, δε μπορεί.

-Πώς δε μπορεί; Τόσες φορές δεν προλάβαμε να..

-Δε νομίζω, μάτια μου.

-Εγω λέω να αφήσουμε τις εικασίες και να το σιγουρέψουμε. Θα πεταχτω τώρα να πάρω ένα τέστ να κάνουμε. Να μάθουμε.