တစ္ညလံုး အိပ္ေရးပ်က္ထားရတာမို႔ ကုတင္ေပၚေက်ာခ်လိုက္တာႏွင့္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ကို အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ျပန္ႏိုးလာေတာ့ မနက္အေတာ္လင္းေနၿပီျဖစ္သည္။သူ႔ေဘးေနရာကေတာ့ လစ္လပ္ေနကာ ဆိုင္းေလာ့ဒ္ရိွမေနေခ်။ကိုယ့္ေဘးက လူတစ္ေယာက္လံုး ထထြက္သြားတာကို မသိလိုက္သည့္အထိ သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့၏။ေဆးရံုကုတင္ေပၚ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာႏွယ္ သတိလက္လြတ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္ရင္း သူ လွဲေနရာမွ ကမန္းကတမ္း ကုန္းထမိ၏။ကိုယ္ေပၚရိွ လႊာထားေသာ ေစာင္အားဖယ္ထုတ္ၿပီးမွ....
"ဆိုင္းေလာ့ဒ္ ဆိုင္းေလာ့ဒ္...."
သန္႔စင္ခန္းမ်ား ဝင္ေနတာလားဟု သူအသံျပဳမိေပမဲ့ အထဲမွတံု႔ျပန္ မလာေခ်။သန္႔စင္ခန္းတံခါးအား အသာတြန္းဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း အထဲ၌ ဘယ္သူမွမရိွေခ်။
"ဘယ္မ်ားထြက္သြားတာလဲ..."
သူ သန္႔စင္ခန္းေရ႔ွ ေယာင္နနျဖင့္ရပ္ကာ ဆိုင္းေလာ့ဒ္ ဘယ္ကိုမ်ား ထြက္သြားလိုက္တာလဲလို႔ ေတြးေနမိဆဲ အခန္းတံခါးက ခ်ပ္ကနဲ ပြင့္လာေလသည္။လက္ထဲမွာလည္း အထုပ္တခ်ိဳ႕ျဖင့္ ဆိုင္းေလာ့ဒ္က ေဆးရံုခန္းထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာ၏။
"ႏိုးၿပီလား...."
ေခါင္းႏွင့္လက္မွာ ပတ္တီးအေဖြးသားျဖင့္ ညတုန္းက သတိေမ့သြားတဲ့လူလို႔ေတာင္ ထင္ရက္စရာမရိွပဲ လူကလန္းဆန္းေနေလသည္။ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔ကို လူနာက လူနာလိုမေနပဲ လမ္းသလားေနရတယ္လို႔။ဒီေကာင္ေလးကတာ့ ေပေတလိုက္တာ။သူ စိတ္ထဲကေန အလိုမက်စြာ ေတြးေနရင္းျဖင့္...
"ဘယ္ေတြေလ်ွာက္သြားေနတာလဲ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔ကို နားနားေနေနမေနပဲနဲ႔ မူးေမ့လဲေနမွ...."
သူေျပာေတာ့ ဆိုင္းေလာ့ဒ္က အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာရင္းျဖင့္ စားပြဲေပၚသို႔ လက္ထဲမွ အထုပ္တခ်ိဳ႕အား တင္လိုက္ေလသည္။
"ဒီဒဏ္ရာေလာက္က ဘာျဖစ္မွာလဲ...."
သူ႔ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ခံုးေတြတြန္႔၍ မႈန္ကုပ္ကုပ္ေျပာကာ ေဆးလိပ္အား ႏႈတ္ခမ္းနားေတ့လိုက္တာမို႔ သူ ဆိုင္းေလာ့ဒ္၏နံေဘးသို႔ တိုးကပ္သြားရၿပီး ေဆးလိပ္အားဆြဲယူလိုက္ရျခင္းသို႔ေရာက္သည္။ဆိုင္းေလာ့ဒ္က ဘာလဲဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ မ်က္ခံုးတြန္႔ၾကည့္လာေလသည္။
YOU ARE READING
Wild Rose(complete)
General Fiction"ခင္ဗ်ားက ဟီရိုးအင္းလိုပဲ မေကာင္းမွန္းသိေနေပမဲ့လည္း လူက္ုိအရူးအမူး စြဲလမ္းေစတယ္" 19.2.2022 "ခင်ဗျားက ဟီရိုးအင်းလိုပဲ မကောင်းမှန်းသိနေပေမဲ့လည်း လူက်ိုအရူးအမူး စွဲလမ်းစေတယ်" ...
