Kaeton's Obsession (Blazing Series 1)

Kabanata 9

Kabanata 9: Sorry

Hindi ako nagsalita at tumitig lang sa kaniya buong oras. Hindi pa rin pumoproseso sa aking isip ang kaniyang sinabi. Run away together?

Ayoko siyang kasama! Gusto ko lang makauwi sa amin pero bakit kailangang kasama pa siya?!

Hindi na lamang ako kumibo at nag-isip na lamang ng magandang paraan kung paano ako makakaalis sa lugar na ito nang hindi siya kasama. Ayoko siyang isama. Baka baliktarin ako nang patiwarik ng aking mga kuya kung umuwi akong may kasamang lalaki!

"Charm, I will not leave if you don't talk. Please, say a word. . ." he begged like a child.

Tinitigan ko siya sa dalawang pares ng kaniyang mata at pinagtaasan ng kilay.

"I don't like you, Kaeton."

He swallowed, so hard.

"It's okay, baby. . . I'll wait patiently. But not now. You can throw hate towards me. You can punch your harshful words to me but I will not allow you to love me this time. Maybe after-"

I chuckled. "Kahit kailan pa 'yan, ayaw kong subukan. Tigilan mo ako, Kaeton. Napadpad lang ako rito at maglilingkod ako sa 'yo ng isang buwan. Pagkatapos no'n, tapos na! Paaalisin mo na ako sa lugar na ito! Aalis na ako, lalayas ako at hindi na ulit babalik dito dahil simula't umpisa, hindi dapat ako narito, kailangan ako ng mga kapatid ko."

Halos hingalin ako sa haba ng aking sinabi. Naiintindihan ko na ngayon sina kuya. Ang gusto lang nila ay alagaan ako at protektahan. Kahit hindi na si Mommy. Kahit ayaw niya sa akin. . . I almost failed to remember that my brothers were there and ready to defend me at all times. Whenever I feel powerless or exhausted, they could always help me get up slowly.

Naalala kong hindi nga pala ako nag-iisa. I have brothers. Who can love me, truly.

"Baby. . ." I heard the scared in his voice like he was in pain. "We're trying to save you."

It perpexled me. So much.

"Hindi ko talaga naiintindihan, Kaeton. Make me understand all of this fuckshit. Please?" pagmamakaawa ko.

He sighed heavily.

Nakita ko ang bahagyang pag-alon ng kaniyang adams apple sa kaniyang leeg at maingat akong tiningnan sa mata na kapag nagsalita siya ay para bang may mababasag na kung ano sa akin dahilan kung bakit masyado niyang iniingatan ang kaniyang galaw at pananalita.

"Let's take a nap. I'm too tired," sinubukan niyang kuhanin ang aking kamay ngunit mabilis akong nakaiwas sa kaniya at lumayo dahil sa sama ng loob. "Charm, I'm sorry. Okay? I'll explain it to you but not now. I'm too tired."

I sighed. Pinagkrus ko ang aking kamay at masungit siyang tinitigan.

"Hihintayin kong bumalik sigla mo at ikuwento mo sa akin lahat."

He closed his eyes firmly like he was about to lose his mind. Bakit ba kasi ayaw sabihin. Tangina kasi. Nakakairita.

"I'll explain it to you very soon-"

"Edi 'wag! Kung ayaw mo sabihin, edi wag! Huwag ka na lang mag explain at lumabas ka sa room ko!" I shouted angrily at him.

Napatayo siya ng tuwid at mukhang biglang kinabahan sa sigaw ko. Napakurap-kurap siya at maingat na lumakad papunta sa aking gawi pero palayo naman ako nang palayo sa kaniya.

Ano ang akala niya sa akin? Pipilitin ko siya? Kung ayaw sabihin, okay, huwag na lang! Aalis na lang ako rito! Inangto!

"C-Charm. . . sorry, okay?"

I tightened my fist. "Hindi sorry mo ang hinihingi ko! Ang sabi ko, explanation mo! Bakit ka ba sorry nang sorry? May nagawa ka bang kasalanan sa akin? Wala naman!"