Unicode
အချိန်အားဖြင့် တစ်ပတ်မျှကြာမြင့်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
တစ်ပတ်အတွင်း ဘခ်ဟျွန်း၏လုပ်ဆောင်မှုတွေကို ဖော်ပြရလျှင် သိပ်ပြီးများများစားစားမရှိ။ တစ်ခုသာ၊ သူသည် ဤတစ်ပတ်လုံး ချန်းယောလ်အနားက တစ်ဖဝါးမှမခွာဘဲ ထိုအခန်းတွင်သာ ကပ်နေဖြစ်သည်။
ချန်းယောလ်သည် ယနေ့အချိန်ထိ မနိုးလာသေး။ တစ်ပတ်တောင် ကြာမြင့်နေပြီဖြစ်သည့်တိုင်။
တဖြည်းဖြည်းရေငွေ့ပျံကာ ခြောက်သွေ့သွားပြီ ဖြစ်သော ရေပတ်ဝတ်အား ပြန်လည်ယူလိုက်ကာ နံဘေးရှိ ရေဇလုံထံနှစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာပြန်ညှစ်ရင်း ချန်းယောလ်၏ နဖူးထက်ပြန်တင်ပေးထားလိုက်သည်။
ကျင့်သားရနေသည့်အတိုင်း ထိုလူ၏လက်ဖဝါးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း ဘခ်ဟျွန်းခေါင်းစောင်းကာ လက်မောင်းပေါ် ပါးလေးအပ်လိုက်မိသည်။ ထိတွေ့မိလိုက်သည့် ပူကျစ်နေသော အသားအရည်က လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ရက်ကတည်းက စဖြစ်တာဖြစ်ပြီး ဆယ်ဟွန်းကတော့ ဒဏ်ရာနှင့်မသက်ဆိုင်တာမို့ မစိုးရိမ်ဖို့ပြောသည်။ ချန်းယောလ်၏ ချိတ်ပိတ်ခံထားရသော စွမ်းအားတို့နှင့်ဆက်စပ်၍ ဤမျှကြာမြင့်စွာ သတိမေ့မြောနေတာဖြစ်သည်မို့ ဘခ်ဟျွန်းကို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အပြစ်မတင်ဖို့ရန်လည်း ထပ်ခါတလဲလဲ မှာကြားသွားပါသေး၏။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အပြစ်မတင်ဖို့ တဲ့လား။
အပြစ်ကရှိနေမှတော့ မည်သို့များအပြစ်မတင်ဘဲ နေနိုင်မလဲ။ တစ်ပတ်လုံး ထိုယူကြုံးမရသည့် ခံစားချက်တွေနှင့် လုံးပမ်းနေသည့်တိုင် ချန်းယောလ်ကိုဆတိုး ဂရုစိုက်ဖို့လည်း သူမကွက်လပ်ခဲ့ပါချေ။ ဖုံးကွယ်မရသည့် စိတ်အခြေအနေကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ရာသီဥတုကတော့ မကောင်း။ အမြဲလိုလို မြူဆိုင်းအုံ့မိုးကာ မိုးသည်လည်းနေ့တိုင်းလိုလို တဖွဲဖွဲရွာသွန်းနေသည်ဟု ဆယ်ဟွန်းက အရိပ်အမြွက်လာလာပြောပြသည်။ ဘခ်ဟျွန်းအတွက်ကတော့ ချန်းယောလ်မနိုးလာမချင်း ဤသို့သာဆက်ဖြစ်နေမှာ သေချာနေသည့်ဟန်မို့ နောက်ဆုံးတော့လည်း ဆယ်ဟွန်းကသာ လက်လျှော့သွားပါ၏။
YOU ARE READING
The LOEY
Fanfictionတောတောင်ရေမြေတို့၏ သဘာဝတရားသည် စောင့်ရှောက်သူနှင့် ကြင်ရာတော်အပေါ် မူတည်၍ဖြစ်တည်သည်။ ကြင်ရာတော်၏စိတ်သည် သဘာဝတရားဖြစ်ပြီး စောင့်ရှောက်သူက ထိုသဘာဝတရားကို ထိန်းညှိသည်။ [ ဤဇာတ်လမ်းတွင် ပါဝင်သော အကြောင်းအရာများသည် စိတ်ကူးယဥ်ဖန်တီးမှု သက်သက်သာဖြစ်၏။ ] ~ ...
