In Love With Your Pain...

3 ▪︎Hete Stralen▪︎

Met moeite doe ik mijn ogen open.

Het felle zonlicht dringt mijn kamer binnen, waardoor ik wakker word.

Ik kijk op de klok en zie dat het 6.00 uur is. Ik hoor de voordeur dichtslaan, wat betekent dat mam het huis uit is.

Ik weet dat ik de hele avond geen oog heb dichtgedaan. Het was rond kwart voor zes dat ik ging slapen en ik ben nu al wakker.

Ik had ook niet anders verwacht.

Heel de avond heb ik eraan zitten denken, maar nu lijkt het slechts een nare droom te zijn geweest.

Snel ga ik de badkamer in om te douchen, daarna trek ik m'n kleding aan en ren naar beneden om te ontbijten.

"Goedemorgen Destiny!" Schreeuwt Polly blij.

"Goedemorgen lieverd, heb je al gegeten?"

Ze schudt hevig met haar hoofd. Ze kijkt me vreemd aan en wijst naar mijn gezicht. "Oh, ik ben gevallen gisteren." Maak ik duidelijk.

"Saphire, jullie moeten ontbijten, want ik moet naar school!" Roep ik door het huis.

"Oké!" Roepen ze in koor.

Ik houd van mijn twee zusjes en dat is zeldzaam op deze leeftijd volgens mijn vriendinnen.

Maar ik kan het goed met ze vinden.

Polly is nu vier en Saphire is vijftien. Aangezien ik de oudste ben, voel ik me ook verantwoordelijk wanneer mam niet thuis is.

Ik loop het huis uit en ren snel naar de bushalte. Na enkele minuten komt de bus waarna ik kan instappen. Mijn vaste zitplaats is achterin. Velen fietsen liever, maar ik vind de bus toch veel fijner. Je hoeft je niet te concentreren en kunt gewoon lekker naar buiten kijken.

Ik laat mijn hoofd leunen tegen het raam en staar naar buiten. Verderop zie ik iemand lopen met een zwarte capuchon en mijn hart begint sneller te kloppen. Ik merk dat ik begin te trillen en de mensen voor me kijken me bezorgd aan. Snel haal ik wat water uit mijn tas en drink mijn fles in een keer leeg.

De deuren van de bus gaan open wanneer ik voor het gebouw van mijn school ben aangekomen. Ik ren de bus uit en stap uit. Ik sta stil voor de ingang om weer op adem te komen.

Het was niks Destiny.

"Boe!" Roept Skye achter me, waardoor ik schrik.

"Vreemd dat gothic schrikt van iets anders dan van haarzelf. Klopt het dat je de duivel aanbidt?" Lacht hij.

Ik zit in mijn laatste jaar en er zijn nog steeds zulke kinderachtige klootzakken als Skye.

"Ik weet dat je verliefd bent op me Skye." Zeg ik. Hij haat het als ik dat zeg.

"Nou aan je gezicht te zien ben je al bezet. Ruige seks gehad vannacht?" Vraagt hij en wijst naar mijn gezicht.

Ik begin weer te trillen. Snel steek ik mijn middelvinger naar hem op en loop snel door. Ik heb nu biologie en gelukkig is Maya er al.

"Hey Des, wat is er gebeurd?" Vraagt ze.

"Gevallen tijdens hardlopen."

Ons gesprek wordt onderbroken door mevrouw Ligtens die de deur dichtslaat.

"Jullie mogen zelf gaan studeren, en vragen stellen aan mij." Zegt ze en gaat vervolgens achter haar bureau zitten.

Dus ik moet zo vroeg mijn bed uitkomen voor iets wat ik zelf thuis kon doen? Dit is dus precies de reden dat ik vaak afwezig ben.

Naast me hoor ik Maya kreunen.

"Wat is er?"

"Ik ben ongesteld." Begint ze. Alleen al bij dat woord krijg ik dat spreekbeurtgevoel in mijn onderbuik.

"Ik word er gewoon niet goed van om al dat bloed te zien elke maand." Gaat ze verder. Beelden van gisterenavond komen omhoog en een misselijk gevoel overvalt me.

"Wist je dat sommige mensen zelfs seks hebben wanneer ze ongesteld zijn? Wat voor zieke mensen doen da-"

Ik kan het niet meer aanhoren en ren het klaslokaal uit richting de toiletten.

En ja, mijn ontbijt ligt weer in de wc.

Ik kan niks meer binnen houden als iedereen mij steeds laat denken aan gisteravond!

Ik draai de kraan open en gooi wat koud water in mijn gezicht. Mijn handen rusten aan de zijkanten van de wasbak en ik kijk naar mezelf in de spiegel.

Fuck. Ik zie er niet uit.

De tranen beginnen weer te stromen, wat me bozer maakt. School wordt hem vandaag niet, dus maak ik me klaar om terug naar huis te gaan.

De hele busrit denk ik aan wat er gebeurd is. Moet ik het vertellen aan iemand? Het is normaal om te bedreigen en waarschijnlijk gaat hij er toch niks mee doen.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

Geen woord.

"Mevrouw!" Ik Schrik op.

"Dit is de eindhalte, u moet eruit." Zegt de chauffeur.

"Uh, ja sorry." Zeg ik zacht en ren zo snel mogelijk naar buiten.

Gelukkig is dit ook mijn halte, anders had ik een heel stuk moeten lopen. En lopen is nog steeds pijnlijk. Veel te pijnlijk.

Voor mijn huis aangekomen, pak ik de reservesleutel onder de bloempot. Mijn tas ligt namelijk nog in de biologieles, maar dat kan me niks schelen. Ik doe de deur open en zie dat er niemand thuis is.

Vergeten.

Vandaag kwam Tante Gita om Polly naar school te brengen, want mam had geen tijd.

Ik ben dus alleen thuis vandaag.

Snel ren ik naar mijn kamer en trek mijn kleren zo snel mogelijk uit om weer in de douche te stappen.

Ik ben een uur terug gedoucht, maar ik voel me zo vies.

Snel ga ik onder de douche staan en voel de hete stralen branden op mijn wonden.

Ik zet de temperatuur hoger, want ik wil de pijn voelen. De pijn die ik verdien.

"Waarom?" Snik ik luid.

Waarom ik?

Ik voer de temperatuur nog meer op en kerm het uit.

Deze pijn zorgt ervoor dat ik niet denk aan hoe hij in mij stootte. Of hoe hij mij sneed wanneer ik niet luisterde.

Ik wil het vergeten. Ik wil alles vergeten.

Ik maak de stralen nog heter tot dat het echt niet meer gaat.

Na een tijd doe ik de douche uit en zie ik dat mijn wonden weer begonnen zijn met bloeden.

Ik besef dat de wonden van die avond nooit zullen helen.

Nooit.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

⭐️