In Love With Your Pain...

4 ▪︎Aansteker▪︎

De hele week ben ik maar een paar uur naar school gegaan.

Ik doe echt mijn best om mijn gedachtes erbij te houden, maar het lukt maar niet. Bepaalde woorden of dingen triggeren me waardoor alles weer omhoogkomt.

Ik heb er nog steeds met niemand over gesproken, maar het wordt nu wel tijd. Er is een week voorbij en ik heb nog steeds niks van hem gezien of gehoord. En misschien kan hij worden opgepakt voordat hij nog meer slachtoffers maakt.

Ik gun niemand om ditzelfde mee te maken. Enig idee hoe het is om bang te worden zodra het donker begint te worden? Ik durf niet eens alleen meer over straat te gaan en ik heb de afgelopen dagen zo slecht geslapen, omdat ik denk dat hij ieder moment weer kan komen opdagen.

Mijn zusjes en moeder bel ik ook constant om te zien of ze nog wel in orde zijn. Dit is gewoon geen leven, dus besluit ik om morgen naar de politie te stappen.

Maar wel anoniem. En mijn moeder hoeft het ook niet te weten, want zij doet zo haar best om ons leven op orde te krijgen sinds papa ons heeft verlaten. Ze heeft twee banen genomen, en hiermee ga ik haar niet opzadelen.

Voor de spiegel oefen ik wat ik moet zeggen, maar het is lastiger dan het lijkt. Misschien moet ik het eerst opschrijven en dan mis

Mijn gedachte wordt onderbroken door mijn telefoon die overgaat. Het is een onbekend nummer. Ik besluit toch op te nemen.

"Waar kan ik een escort bestellen voor vanavond?" Vraagt iemand.

"Wie is dit?"

"Ik wil graag gepijpt worden door een aanbidster van de duivel. En dat doe jij toch?" Gaat hij verder.

Ik slaak een zucht.

"Rot op Skye." Zeg ik en hang op.

Hij denkt echt dat mensen hem leuk vinden als hij anderen kleineert.

En waarom noemt hij mij gothic? Alleen omdat ik graag donkere kleding draag en weinig praat?

Weer gaat mijn telefoon over met een onbekend nummer.

"Luister Skye, als je nog één keer belt, hak ik je ballen eraf en voer ik ze aan je! Jij zieke klootz-"

Ik word onderbroken door gelach. Een lach die ik maar al te goed ken.

Hij is het.

Een rilling gaat door mijn lichaam en mijn hartslag versnelt.

"Met w-wie spreek ik?" Stotter ik.

Ik weet dat hij het is, maar ik wil het zeker weten.

"Weet je het nu al niet meer? Tijd voor een nieuwe herinnering dan maar." Antwoordt hij, gevolgd door een lach.

Ik probeer iets te zeggen, maar er komen geen woorden uit me.

"Leuke familie heb je trouwens..., ik wil dat jij... om acht uur naar het steegje bij het bos komt... anders zullen er ongelukken gebeuren." Zegt hij schor. De pauzes tussen zijn woorden vallen me op.

Hij bluft.

"Je bluft, klootzak." sis ik nu.

Het is even stil.

"Mooie bh draag je... Zwart staat je goed... bijna net zo goed als rood."

Geschokt kijk ik om me heen. Ik schuif mijn gordijn opzij en zie iemand aan de overkant van het huis staan met een zwarte capuchon. Rillingen kruipen over mijn hele lichaam. Hij draait zijn hoofd richting mijn raam en houdt een aansteker omhoog die hij aanmaakt.

"Weet je wat het mooie is van vuur?... Het verspreid snel." Fluistert hij kil.

Mijn hart klopt sneller en sneller en mijn ademhaling wordt luider.

Hij kijkt me aan terwijl hij de aansteker opnieuw laat branden.

"Acht uur precies." Zegt hij en hangt op.

Ik zie vanuit mijn raam dat hij wegloopt en ik blijf verstijfd achter.

Ik kijk op mijn klok en zie dat het bijna acht uur is. Ik zou moeten vertrekken om daar op tijd te zijn. Maar ik ben niet gestoord. Ik weet dat hij bluft. Dat hoop ik.

En als ik ga, ga ik niet zonder wapen. Ik loop naar beneden en tref daar mijn moeder met mijn twee zusjes.

"Alles goed Destiny?" Vraagt mijn moeder bezorgd.

Ik knik.

"Zeker? Want de school belde dat je al de hele week spijbelt en zonder toestemming naar huis gaat. En ik merk ook dat er wat aan de hand is."

Ik zucht. "Gewoon druk en een beetje stress." Lieg ik. Ze kijkt naar me alsof ze niks gelooft van wat ik zojuist zei.

Moeders.

"Ik moet even naar buiten." Zeg ik en ik wil ook echt naar buiten om wat lucht te krijgen.

"Geen sprake van. Je hebt rust nodig, dus ga maar even liggen."

Ik knik en loop naar de keuken om een glas water te halen.

Hey Des, ruik jij ook vuur?" Vraagt mijn moeder dan.

Ik schrik op en ruik het ook. Dit is geen toeval, ook al hoop ik van wel.

"Ik ga wel even naar de garage om te kijken." Zeg ik snel, maar mam houdt me tegen.

"Nee ik ga wel." Zegt ze.

Wanneer ze verdwijnt naar de garage voel ik mijn telefoon trillen. Ik kijk ernaar en zie dat ik een berichtje heb ontvangen.

Onbekend: "Waar rook is is..."

...vuur.

Hij is het.

"Mam, ik ben even naar buiten." Zeg ik en zonder op antwoord te wachten, loop ik de deur uit. Gelijk word ik overvallen door de koude lucht, wat me enigszins goed doet.

Terwijl ik loop, voel ik in mijn jaszak of mijn zakmes er nog is. Hij is er en ik versnel mijn stappen waardoor ik uiteindelijk ren naar het steegje.

Het duurt niet lang voor ik er ben, en van een afstand zie ik een gedaante staan van wie ik slechts de silhouet kan zien die omringd wordt door mist.

Het is niet duidelijk te zien, maar ik zie wel iemand.

Stapvoets loop ik erheen, terwijl ik begin met spreken. "Luister..., laat mijn familie met rust... alsjeblieft. Ik zal niks tegen de politie zeggen. Tegen niemand oké?"

Ik loop langzamer naar de gedaante toe. Het is veel te donker om een gezicht te herkennen. Hij heeft het door en zorgt voor verlichting met de aansteker.

"Ik weet dat je niks gaat zeggen..." Begint hij.

"Dat is ook niet de reden waarom je hier bent..." Gaat hij verder.

Terwijl hij die woorden uitspreekt, loopt hij dichter naar me toe.

"Kom hier." Beveelt hij.

Ik haal het mes uit mijn zak en houd hem gereed achter mijn rug.

Langzaam loop ik richting hem. Hij drukt de aansteker aan zodat ik ten minste een beetje kan zien waar ik heen moet lopen.

Wanneer ik een paar stappen van hem vandaan ben, dooft hij het vuur waardoor ik mijn mes laat vallen.

Fuck!

Ik voel hoe hij me weer vastgrijpt en na een worsteling in het donker kan ik eindelijk zien, door de straatlantarens die aangaan.

Het is dus half negen precies.

Goede timing.

Ik zie nu hoe dicht hij bij me staat en heel even neem ik de tijd om zijn ogen te bestuderen, aangezien dit het enige is wat zichtbaar is. Ik kan geen enkele kant meer op en ik weet het. Hij weet het ook.

"Heb je me gemist?" Vraagt hij waarna hij zijn welbekende lach laat horen.

De lach waardoor ik ineen krimp.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

Votes, comments en follows zijn welkom! 😄