In Love With Your Pain...

5 ▪︎Kunstwerk▪︎

"Wat wil je?" Vraag ik bang. Ook al probeer ik niet bang te klinken.

Ik voel hoe hij met zijn warme handen mijn shirt omhoogtrekt en er voor in de plaats iets kouds tegen aan duwt. Ik weet gewoon dat het een mes is.

"Lopen." Zegt hij en duwt me naar voren met zijn hand die het mes vast houdt.

Zal ik gaan schreeuwen? Ik heb het nog niet eens gedaan en de eerste kras zit er al. Ik laat een pijnlijke kreet horen. Zwijgend doe ik zoals hij mij vertelt, en loop in de richting waarin hij mij stuurt.

Van het steegje lopen we weer het bos in. Heel diep het bos in. Mijn gevoel voor tijd zal wel niet kloppen, maar volgens mij hebben we net minstens een kwartier gelopen.

Ik voel hoe de ondergrond verandert van gesteente maar bladeren en modder. Er is amper wat te zien, want de straatverlichting is natuurlijk alleen op straat.

Hoe weet hij waar we heen gaan?

Ik ga met mijn vingers voor mijn ogen en ik merk op dat ik mijn eigen vingers niet eens kan zien.

En als ik ze niet kan zien, kan hij dat ook niet.

Gewoon wegrennen en het maakt me niet uit waarheen.

Zolang het maar niet in één rechts lijn is.

Wie weet waar hij me naartoe brengt en wat hij met me gaat doen. Gaat hij me weer verkrachten, vermoorden en daarna dumpen in het bos?

Want zo lijkt het.

Ik voel de misselijkheid weer omhoogkomen samen met de adrenaline. Mijn lichaam staat ineens gespannen en zonder goed na te denken, duw ik hem van me af en ren ik zo hard als ik kan zo ver mogelijk van hem vandaan.

Ik zie niet waar ik naar toe ren, dus is het eerder snel lopen. Ik wil namelijk niet tegen een boom aan knallen en mijn kansen verkleinen om hier weg te geraken.

Ik probeer voor me te voelen of de weg 'vrij' is van bomen en loop verder. Dit keer ga ik naar rechts, zodat het niet makkelijk is om me achterna te komen.

Daarna weer naar links, rechts, rechts, rechtdoor... waardoor ik erachter kom dat niet alleen hij, maar ik ook zelf in een knoop verwikkelt raak. Shit!

Maar alles beter dan hem.

Plots wordt mijn hele lichaam bedekt met kippenvel bij mijn opkomende gedachte.

Waarom riep hij niks toen ik wegrende? Waarom schold hij me niet uit? Waarom bedreigde hij me niet?

Zag hij dit soms als een domme vluchtpoging die niks voorstelde, omdat hij me sowieso weer zou vinden? Een rilling gaat door mijn lijf en angstig loop ik verder.

Ik zie echt niets en de gedachte dat hij nu gewoon naast me staat, maakt me alleen maar banger waardoor ik stop met lopen.

Ik probeer minder luid te ademen en mijn opkomende tranen tegen te houden.

Wat moet ik doen? Hier wachten tot morgenochtend? Mijn moeder maakt me af als ik zonder te bellen niks laat weten.

... mijn telefoon...

Snel voel ik in mijn zakken, maar ik voel hem nergens.

Hoe?

Verward voel ik over mijn hele lichaam, maar...niets.

"Zocht je dit?"

Nee. Nee nee nee nee!

Ik zie mijn oplichtende beeldscherm voor mijn neus zweven.

"Ik ken heel dit bos uit mijn hoofd, je hebt jezelf alleen maar dichter bij de plek gebracht waar je zou moeten zijn."

Het voelt alsof zijn stem van alle kanten komt waardoor ik niet weet welke kant ik op zou moeten rennen.

Ineens pakken twee armen mijn middel vast.

"Je had niet weg moeten rennen... je maakt het jezelf alleen maar moeilijker." Zegt hij kil.

"Alsjeblieft, doe me geen pijn." Smeek ik.

Hij gooit me over zijn schouders en loopt verder. Ik sla hem en protesteer met mijn hele lichaam, maar het doet hem niets.

Als snel zet hij me weer neer. Ik hoor dat hij iets doet, maar ik weet niet wat. En als snel gaat er een lampje aan. Ik kijk ernaar en zie een houten schuur. Mijn observatie wordt onderbroken door hij die me het schuurtje in duwt.

Met een klap val ik op de grond en snel draai ik me om, waardoor ik nu op mijn rug lig. Ik zie hoe hij iets pakt wat op een stuk touw lijkt en hoe hij het begin twee keer wikkelt om zijn hand.

"Shirt uit."

"Nee."

Ik voel hoe de eerste zweepslag op mijn been terechtkomt, waardoor ik het uitschreeuw van de pijn.

"Shirt uit." Zegt hij luider.

Langzaam doe ik wat hij zegt.

"Sneller!"

Snel trek ik mijn shirt over mijn hoofd. Zijn blik verandert even, wanneer hij de verwondingen ziet die hij mij heeft gegeven, maar hij herstelt zich snel.

Zonder aankondiging begint hij met de zweepslagen. Ze lijken elke keer harder te worden waardoor mijn huid begint te branden. Ik schreeuw zo hard als ik kan en ik hoor hem lachen.

"Stop!" Huil ik, maar hij gaat door alsof hij verdoofd is. Ik zou willen dat ik nu verdoofd zou zijn, want de pijn is ondragelijk. Langzaam verlies ik zicht en ik voel mijn ogen zwaarder worden.

Net wanneer ze dicht willen vallen voel ik koud water in mijn gezicht.

"De volgende keer wanneer ik zeg acht uur, kom je ook om acht uur! Begrijp je dat?"

Ik knik en voel hoe hij naast me komt liggen en iets tegen mijn oor aanhoudt.

"Zeg tegen je moeder dat je vanavond bij een vriendin slaapt. Zorg dat ze je gelooft anders krijg je er weer tachtig." Zegt hij en seint naar de zweep.

Hij gooit weer wat water in mijn gezicht waardoor ik wat opgewekter klink aan de telefoon. Ik hoor de telefoon over gaan en mijn moeder neemt op.

"Waar ben je Destiny? Ik zei nog dat je niet naar buiten mocht gaan en toch doe je het."

Ik slik. "Sorry mam, Maya appte of ik langs wilde komen. Het gaat niet goed bij haar thuis en ze wilde niet alleen zijn."

"Is het weer zo ver?" Vraagt ze bezorgd.

"Ja, is het goed als ik vanavond hier blijf?" Vraag ik geloofwaardig.

"Tuurlijk lieverd, slaap lekker en wees een goede vriendin zoals je altijd bent. Ik hou van je."

"Ik ook van jou...mama." Fluister ik terwijl er een traan langs mijn ooghoek rolt.

Ik hoor dat ze ophangt.

Zelf probeer ik omhoog te komen, maar wanneer ik de schade op mijn lichaam zie, zak ik weer in elkaar.

Mijn huid is gewoon opengebarsten op veel plekken en het bloed is er duidelijk zichtbaar.

Het is een wonder om een stukje onbeschadigd huid te vinden, want alles lijkt blauw te zijn gekleurd door de zware slagen.

"Geniet je ook van het kunstwerk dat ik heb gemaakt?" Vraagt hij.

Ik wil hier weg.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

⭐️?