In Love With Your Pain...

6 ▪︎Geheugenverlies▪︎

"Wat wil je van me? Wanneer stopt dit?" Roep ik.

Hij kijkt me kwaad aan.

Ik weet dat hij het niet leuk vindt als ik schreeuw, maar ik heb geen keus.

"Laat me gaan, help!" Schreeuw ik. "Help! Alsjeblieft iemand!"

"Niemand komt hier, je mag zo hard roepen als je maar kan."

Zegt hij en pakt een brander uit een kastje en zet hem aan. Ik zie hoe hij naar me toe loopt.

Dit is het, ik kan het niet meer aan.

"Waarom heb je me niet vermoord toen het moest? Die nacht in het bos?" Schreeuw ik zo hard als ik kan.

"Geef dan antwoord!"

Hoe harder ik schreeuw, hoe pijnlijker mijn keel aanvoelt.

"Weet je, vermoord me! Hoe lang denk je dat dit door kan gaan? Ze zullen mij wel vinden en dan zit jij straks achter slot en grendel!"

Hij draait zijn gezicht langzaam naar mij toe. Door het gebrek aan licht zie ik hem niet duidelijk, maar ik zie zijn ogen goed genoeg om te weten dat ik dat niet had moeten zeggen.

Trillend kruip ik zo ver naar achter als ik kan, tot mijn rug de muur bereikt.

Als reactie loopt hij naar me toe. Langzaam, maar vastbesloten blijft hij lopen, totdat hij mijn betraande ogen goed kan zien.

Hij staat nu dichtbij genoeg, waardoor ik zie dat hij glimlacht.

Hij geniet ervan als ik pijn heb. Dat weet ik zeker...

Hij maakt de brander uit en komt naast me zitten op de grond.

Met zijn hand gaat hij over mijn gezicht en dan naar mijn nek. Zijn aanrakingen geven mij kippenvel van angst.

Verstijfd blijf ik liggen op de grond. Elke beweging is pijnlijk en ik lijk niet te kunnen winnen van hem. Ik voel me zo machteloos. Hij kan gewoon alles doen met me, en niemand die het kan stoppen.

Hij kijkt me lang aan en met zijn andere hand grijpt hij naar zijn zwarte mondkap. De mondkap waardoor ik zijn volledige gezicht nog nooit heb kunnen zien.

Hij maakt het los aan de ene kant en ik sta op het punt zijn gezicht te zien.

Eindelijk.

Net wanneer ik op het punt sta zijn gezicht te zien, maakt hij de brander aan en verbrandt hij het peertje van de lamp die vlak boven ons hing.

De lamp spat uit elkaar en ik hoor de glasscherven neervallen. Hij kon de lamp ook gewoon uitdoen...

Ineens voel ik zijn adem in mijn nek. Zijn hete adem zorgt voor een tinteling op mijn gekoelde huid. Hij wil dus niet dat ik zijn gezicht zie.

Hij gaat met zijn vingers over mijn gezicht en vervolgt zijn route dan weer naar mijn buik. Diezelfde route die het mes vorige week aflegde. Ik voel hoe hij bij mijn buik komt en over mijn verwondingen gaat. Zijn vingers maken even later plaats voor zijn tong en ik voel hoe hij mijn bloed oplikt en daarna lacht. Extra rillingen kruipen over mijn lichaam na zijn lach.

Ik hoor hem van positie wisselen en voel hoe hij met zijn warme handen mijn broek uittrekt.

Ik weet dat het weer gaat gebeuren, maar ik wil het niet geloven.

Niet veel later voel ik hem in me. Mijn benen krimpen samen, aangezien het daar nog steeds niet pijnloos is. Het is weer een herhaling van de vorige keer, alleen probeer ik hem nu wel van me af te duwen en lijk ik niet verlamd te zijn.

"Stop." Mompel ik weer.

Maar hij gaat juist harder.

"Stop!" Roep ik en bereik met mijn handen zijn gezicht die ik voor het eerst voel.

Hij lijkt te schrikken van mijn aanraking en stopt met zijn actie.

Net wanneer ik denk dat hij gaat stoppen, gaat hij verder met stoten. Elke seconde lijkt harder te worden en pijnlijker. Nog pijnlijker dan de vorige keer.

"Ik mis het bloed." Zegt hij en krast met iets scherps mijn bovenbeen open.

Vervolgens gaat hij met zijn hand over de wond en laat hij een lach horen.

Ik begrijp dit gewoon niet, maar veel tijd om na te denken heb ik niet.

Mijn ogen vallen dicht van de pijn en de vermoeidheid. Mijn onderbewustzijn heeft waarschijnlijk door dat ik dit niet meer aan kan en probeert er wat aan te doen.

Hij heeft me niet gedrogeerd of bewusteloos geslagen. Ik ben zelf in slaap gevallen en dat is het laatste wat ik me kan herinneren van die avond.

Ik heb geen idee hoe ik nu in mijn eigen kamer kan liggen. Dit was geen droom toch?

Dit geheugenverlies zorgt voor extra hoofdpijn. Met pijn in mijn hoofd loop ik naar de spiegel in mijn kamer om vervolgens mijn pyjama uit te doen, waarvan ik me ook niet kan herinneren dat ik die heb aangetrokken.

Ik zie de blauwe plekken en zweep afdrukken op mijn bovenlichaam. Het was dus geen droom. Natuurlijk was het geen droom.

De wonden zijn wel verzorgd en schoongemaakt, maar ik zweer dat ik niet degene ben die dat heeft gedaan. Wanneer ik op de klok kijk zie ik dat het al twaalf uur in de middag is.

Bang ren ik naar beneden waar ik mijn familie niet aantref. Angst kruipt over mijn lichaam wanneer ik zie dat er een briefje op de voordeur is geplakt.

Is het van hem?

Ik durf nauwelijks te kijken, maar mijn hartritme wordt weer normaal wanneer ik het berichtje lees.

"Als je weer thuis bent: er staat eten in de koelkast. Ik breng je zusjes naar school en ga daarna naar werk. Xo mam."

Weet ze niet dat ik vannacht pas thuis ben gekomen? Hoe heeft hij me zo stil naar binnengebracht?

Vermoeid ga ik weer terug naar boven waar ik mezelf laat vallen op het bed. Ik pak mijn telefoon die naast me ligt en open het ongelezen bericht.

Onbekend: tot de volgende keer.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

⭐️ ???? 😄

Comments zijn meer dan welkom. Laat weten wat je tot nu toe vindt😘