In Love With Your Pain...

12 ▪︎Bibliotheek▪︎

Zoals verwacht heb ik de slechtste nachtrust ooit gehad. Het voelde alsof ik zo licht sliep, dat ik mijn eigen dromen kon sturen. En natuurlijk 'droomde' ik over hem. Hem.

Ik weet niet eens hoe ik hem moet noemen want ja, wat weet ik nu van hem? In ieder geval niet zoveel als hij weet over mij.

Gelukkig word ik uit mijn gedachtes gehaald door een berichtje van Athan.

Athan: zin om vandaag naar de bibliotheek te gaan voor de boeken?

Een glimlach vormt zich op mijn lippen. Het is pas 16.00 uur, dus ik heb nog genoeg tijd voor een afspraak met Athan.

Ik: Ja hoor! Hoe laat wil je gaan?

Athan: Over een half uurtje?

Ik: Zie ik je daar dan?

Athan: Of ik haal je op? Als je dat goed vindt natuurlijk.

Ik: Haha okee, tot zo!

Snel kijk in naar mezelf in de spiegel en besluit wat lippenstift op te doen. Dit keer kies ik voor rood, wat past bij mijn outfit van vandaag.

Om eerlijk te zijn is dit toch wel vreemd. We hebben gezoend, maar we waren allebei niet echt nuchter. Hopelijk wordt het daardoor niet ongemakkelijk nu.

Wanneer de bel gaat, loop ik naar beneden.

"Waar ga je naartoe?" Vraagt mijn moeder.

"Even naar de bibliotheek met een vriend, tot zo, dag mam, love you!" Zeg ik snel en loop direct de deur uit waar ik Athan al zie wachten met een glimlach. Hij ziet er echt goed uit, dat kan ik niet vaak genoeg zeggen.

"Klaar om te gaan?" Vraagt Athan terwijl hij zijn arm uitsteekt.

"Zeker!" Zeg ik blij en neem zijn arm aan.

Aangezien het best wel zonnig is, besluiten we om te gaan lopen. En in tegenstelling tot wat ik had verwacht, is het helemaal niet ongemakkelijk. Hij is echt heel grappig en heeft veel te vertellen. Maar hij zorgt er ook voor dat ik veel kan vertellen terwijl hij er aandachtig naar luistert.

Hij is best wel open, waardoor ik het ook makkelijker vind om te praten over bepaalde onderwerpen zoals de scheiding van mijn ouders.

Athan vertelt op zijn beurt over zijn ouders die waren omgekomen tijdens een busongeluk. Hij bleef achter met zijn broertje.

We zijn vrij snel aangekomen bij de bibliotheek en na enig tijd hebben we de boeken gevonden.

"Mijn boek is beter, geloof me." Zeg ik.

Hij grinnikt. "Ik weet zeker dat het niet zo is, maar we gaan het zien." Hij pakt de boeken en leent ze op zijn naam.

"Laat maar weten wanneer je het boek uit hebt, dan kunnen we ze samen terugbrengen." Zegt hij.

"Heb je zoveel hulp nodig met maar twee boeken dan?" Vraag ik.

"Het is een slecht excuus om je zo vaak mogelijk te zien." Lacht hij.

Wanneer we naar buiten lopen, pakt hij me bij mijn hand vast en zo praten we verder over onze dromen en doelen in het leven.

Ik besef dat we er nu uitzien als een koppel en gelijk voel ik mijn hart harder kloppen en merk ik dat het bloed stijgt naar mijn wangen.

In een reflex trek ik mijn hand terug en stop met lopen.

Athan kijkt me verward aan. "Gaat alles wel goed?"

"Ja, het is alleen..." mijn handen beginnen te trillen en een traan valt uit mijn ooghoek.

Shit.

"Ik moet gaan sorry." Fluister ik en ren weg. Achter me hoor ik zijn voetstappen naderen en al snel haalt hij me in. Voor een seconde kijkt hij me aan en zonder wat te zeggen trekt hij me in een omhelzing.

Daar besluit ik om het allemaal te laten gaan. De tranen die ik probeerde in te houden krijgen nu de vrije loop.

Na enig tijd ben ik wat rustiger. We lopen naar de achter zijde van de bibliotheek en er is hier niemand aanwezig, dus kunnen we rustig praten.

"Je hoeft niks te vertellen, tenzij je het zelf wilt. Voel je alsjeblieft niet verplicht omda-" begint hij.

"Ik heb..." onderbreek ik hem. "Ik heb een paar dingen meegemaakt, en die herinneringen komen omhoog als..."

Fuck.

Hij kijkt me afwachtend aan, maar ik wil de zin niet eens afmaken.

"Ik denk niet dat ik op dit moment opzoek ben naar een relatie Athan." Zeg ik rustig.

Athan is de meest geweldige jongen die ik ken. En in een paar dagen tijd weten we meer over elkaar dan eigenlijk normaal is, maar ik kan dit gewoon niet.

"Relatie? Ik zei daar niks over hoor." Begint hij. Met een vreemde blik kijk ik hem aan.

"Des, wat heeft het voor zin om alles te bestempelen? Wil je geen relatie? Dan noemen we het geen relatie. Zolang je jouw gevoelens niet onderdrukt door datgene wat jou achtervolgd."

Er verschijnt een klein glimlachje op mijn gezicht.

"Het enige wat ik weet, is dat ik mijn gevoelens zou onderdrukken als ik geen moeite deed om bij je te zijn. Daar ben je namelijk veel te bijzonder voor." Zegt hij en grijpt me om mijn middel om vervolgens diep in mijn ogen te staren.

"Zolang je alles op je eigen tempo doet, ben ik gelukkig." Zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd. Daarna trekt hij me in een knuffel.

Ik heb echt geen idee hoe ik dit alles ooit moet gaan uitleggen aan hem. Maar doordat hij geen haast lijkt te hebben, wordt de druk minder. Ooit zal ik hem alles vertellen, als dit wat wij hebben stand zal houden. Ik ken hem namelijk pas twee dagen, ook al voelt dat niet zo.

We staan een hele tijd in deze positie totdat de kerklokken beginnen te luiden.

Snel pak ik mijn telefoon erbij en zie dat het tijd is om te gaan.

De tijd is gevlogen en snel maak ik me los uit zijn omhelzing, waardoor ik hem nu aankijk.

"Dankje Athan, je bent echt lief." Zeg ik en druk een kus op zijn lippen. Ik voel hoe hij moet glimlachen tijdens onze kus.

"Ik moet gaan, hopelijk zie ik je snel weer." Zeg ik wanneer ik hem loslaat.

"Tuurlijk Des, vergeet het boek niet te lezen hè!"

"Nee, tuurlijk niet!" Zeg ik wanneer ik een paar stappen van hem vandaan loop om naar huis toe te gaan.

"Wacht." Zegt hij en trekt me weer naar zich toe. Hij drukt een kus op mijn lippen en laat na een tijd weer los.

"Nu mag je gaan." Zegt hij met een brede glimlach. Ik moet lachen wanneer ik doorkrijg dat hij precies hetzelfde deed gisteren.

Wanneer ik me dan omdraai om mijn weg te vervolgen, realiseer ik me het volgende.

Ik denk dat ik verliefd ben. Fuck.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

Love is in the air! ❤️

Stemmen alsjeblieft! En blijf zo veel mogelijk BINNEN!