In Love With Your Pain...

13 ▪︎Lippenstift▪︎

Ik denk dat ik verliefd ben. Fuck.

Wanneer ik mijn huis binnenloop tref ik mijn moeder aan.

"Oh, hey lieverd! Hoe was het?" Vraagt ze op een vreemde toon.

"Goed, ik heb dit boek geleend uit de bibliotheek. Verder niks speciaals." Lach ik.

Ze trekt een wenkbrauw omhoog. "In die outfit? En sinds wanneer draag jij rode lippenstift?"

"Gewoon, sinds altijd al." Antwoord ik.

Het is even stil en mijn moeder kijkt me onderzoekend aan. "Heeft het zeker niks te maken met die jongen die net voor ons huis stond?"

Shit.

"Nee mam, het is gewoon een vriend."

"Ja, want ik kus al mijn vrienden ook op die manier." Zegt ze sarcastisch.

"Wacht wat? Stond je me te begluren?" Vraag ik.

"Ik noem het liever 'moeder zijn'." Zegt ze met een glimlach. "Hij ziet er leuk uit, nodig hem anders een keer uit bij ons thuis."

"Ik zal erover nadenken." Zeg ik en loop richting mijn kamer.

In mijn kamer kijk ik naar mezelf in de spiegel. Mijn glimlach verdwijnt maar niet van mijn gezicht totdat mijn alarm ineens afgaat.

19.55 uur.

Shit!

Ik was mijn afspraak met hem helemaal vergeten. En ik heb nog maar vijf minuten. Mijn moeder laat me echt niet weer naar buiten gaan zonder goede reden.

Denk na Des, denk na!

Naar buiten voor een frisse neus gaat hem niet worden, aangezien ik net van buiten kom. Een leugen over Maya? Nee, die heb ik al te vaak gebruikt in een korte periode.

Dan zit er maar één ding op. Snel maak ik mijn raam open om te kijken naar de afstand. Mijn hart begint sneller te kloppen.

Oké, het is gewoon een kleine sprong.

Dan bedenk ik me dat ik geen schoenen heb. Alles ligt nog beneden. Op mijn telefoon zie ik dat ik nog twee minuten heb. Dit red ik nu al niet, laat staan op blote voeten. Maar mijn moeder is nog beneden!

Ik heb geen keus. Met alle moed laat ik mijn benen door het raam glijden om vervolgens naar beneden te springen. Tijdens mijn val komt mijn telefoon met een kletterend geluid op de stenen ondergrond terecht. En met een harde klap land ik kort daarna op de grond waardoor ik kreun van de pijn.

Als ik naar mijn telefoon zoek, kan ik hem nergens vinden door het gebrek aan licht en focus. Hier heb ik nu geen tijd voor.

Zo snel mogelijk sta ik op en ren ik naar het steegje toe op mijn blote voeten. Ik ren zo hard als ik maar kan totdat ik een scherpe steek voel in mijn voet en op de grond val.

Mijn voet begint te bloeden door het glas waar ik in ben gestapt.

Snel probeer ik weer op te staan en te rennen, maar het lukt niet. Shit!

Ik ben zwaar te laat en wanneer ik mijn telefoon wil pakken om te zien hoeveel minuten ik precies te laat ben, herinner ik me dat ik hem zojuist verloren ben.

Dit gaat zó fout.

Hinkelend probeer ik verder te lopen en na enig tijd ben ik bij mijn bestemming. Ik steun tegen de muur met mijn hand en kijk zoekend in de verte, maar ik zie niemand.

"Je bent laat." Klinkt het achter me.

Ik draai me om en krijg gelijk een klap in mijn gezicht, waardoor ik meteen op de grond val. De tweede keer vandaag.