In Love With Your Pain...

15 ▪︎Ongeluk▪︎

Wanneer ik mijn ogen open, zie ik dat ik naast Athan lig. Het zonlicht valt direct op zijn gezicht via het raam, waardoor zijn gezicht een gouden gloed krijgt. Hij ziet er mooi uit wanneer hij slaapt, zo vredig. Zo zou ik elke dag wel wakker kunnen worden.

"Bevalt het uitzicht?" Vraagt hij schor terwijl zijn ogen nog steeds gesloten zijn.

"Ja, kon ik maar elke dag wakker worden met zo'n mooi uitzicht." Zeg ik overdreven. Hij opent zijn ogen en trekt me dichter naar zich toe. Zo blijven we een tijdje liggen.

Na het heerlijke ontbijt, brengt Athan me weer naar huis. Mijn moeder zou vroeg weg zijn, wat betekent dat ik ongestoord naar binnen kan lopen alsof ik nooit weg ben geweest.

"Bedankt, je bent een schat." Zeg ik en geef hem een knuffel.

"Hé Des..." begint hij serieus.

Vragend kijk ik hem aan.

"Ik wilde even zeggen dat ik... je bent..." stamelt hij. "Ik geef gewoon veel om je, dus wees alsjeblieft voorzichtig."

Ik knik. "Ik zal m'n best doen en ik geef ook heel veel om jou Athan."

En dat is ook de reden waarom ik voorzichtig moet zijn nu. Het is niet de bedoeling dat we nu samen gezien worden.

"Ik spreek je nog." Zeg ik en druk een kusje op zijn wang. Als ik de autodeur open wil doen, lukt het niet door het kinderslot.

"Mag ik gaan Athan?" Vraag ik dan terwijl ik de deur open probeer te krijgen.

Hij knikt, en pakt me vast om zijn lippen op die van mij te drukken.

Wanneer hij loslaat, komen de welbekende woorden.

"Nu mag je gaan." Zegt hij en glimlacht.

"Ja? Is dit echt ons ding nu?" Vraag ik lachend.

"Ik weet niet wat je bedoelt." Zegt hij.

Lachend stap ik de auto uit en sluit de deur achter me. Voordat ik naar binnenloop kijk ik kort om me heen. Het is niet zo dat ik hem mis, maar het voelt vreemd dat hij afstand kon nemen de afgelopen weken. Hij kan het dus wel onder controle houden, maar hij vindt het gewoon leuk om mij te zien lijden.

Wanneer ik thuis op de klok kijk, zie ik dat ik genoeg tijd heb om naar mijn tweede lesuur te gaan, dus besluit ik het ook maar te doen.

Op school lijkt de tijd juist langzamer te gaan. Ik ben echt niet zo'n slechte leerling die niet oplet tijdens de lessen, maar als de docenten op een eentonige manier blijven praten, wordt het best lastig om mijn ogen open te houden.

"Destiny, kun je na de les even blijven?" Vraagt mijn docent dan.

Meteen zijn alle ogen weer op mij gericht. Ook die van Maya en Nate. Als antwoord haal ik mijn schouders op, want ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan.

"Ja, is goed." Antwoord ik.

"En Jonas, heb jij even tijd?" Vraagt hij dan. Ook hij knikt en maakt even oogcontact met mij.

Als de bel gaat, lopen alle leerlingen het lokaal uit, behalve Jonas en ik. We nemen beide plaats aan de twee tafels voorin en kijken meneer Sanders afwachtend aan.

"Het zit zo, jullie gemiddelde voor natuurkunde kan wel een opkikker gebruiken. Dus bied ik jullie een andere mogelijkheid." Begint hij.

"Wat voor mogelijkheid?" Vraagt Jonas.

"Uitstekende vraag Jonas, jullie mogen een extra opdracht maken om er een hoog cijfer mee te scoren, en dat kan van goede invloed zijn op jullie gemiddelde. Lijkt het wat?" Vraagt meneer Sanders.