In Love With Your Pain...

17 ▪︎Verward▪︎

"Je bent gekomen." zegt hij verbaasd. "En nog op tijd ook."

"Had ik een keus dan?" Vraag ik rustig terwijl ik het steegje inloop voor onderdak. Mijn kleding is helemaal doorweekt, net zoals mijn haren.

Ik trek mijn vest uit om het uit te wringen.

"Ik wil serieus met je praten." Begin ik.

Hij knikt. Dan loopt hij naar me toe, en voor ik het weet voel ik een steek in mijn zij, waardoor ik in elkaar zak. Hierdoor is het makkelijker voor hem om me op te tillen en mee te voeren naar het schuurtje in het bos.

Ook al was die steek onnodig...

Daar aangekomen, gooit hij me op de grond en weer kreun ik van de pijn.

"Destiny, wat was de afspraak? " vraagt hij boos.

"Dat ik Athan niet meer zou zien." Antwoord ik kalm.

"En toch heb jij het lef om seks met hem te hebben!" Schreeuwt hij.

"Dat is nooit gebeurd." Lieg ik.

Hij komt dichterbij en wanneer hij voor me staat, haalt hij zijn riem van zijn broek.

Daarna begint hij mij er keihard mee te slaan. Elke keer lijkt het harder op mijn lichaam te belanden.

Wanneer hij stopt, kijkt hij me afwachtend aan.

"Hij was mijn vriendje! Vind je het dan echt zo vreemd?" Roep ik nu.

"Vriendje?" Vraagt hij en slaat me vervolgens nog een keer.

"Ik was maar een paar weken afwezig Destiny...je hoefde geen vervanger te zoeken." Lacht hij nu.

"Ik ben er nu." Zegt hij en begint zijn broek los te knopen. Ik hoor hoe hij zijn rits omlaag trekt, meer kan ik niet zien. Het is zo donker, dat ik slechts kan afgaan op mijn gehoor.

Dan voel ik hoe hij met zijn handen mijn natte bebloede shirt van mijn lichaam scheurt.

Met mijn vingers voel ik de snee in mijn zij. Het is gelukkig niet zo diep als ik dacht.

Met zijn warme handen gaat hij van mijn hals naar mijn buik en zo naar mijn broek. Hij staat op het punt mijn broek te openen, wanneer ik hem keihard schop.

Hij valt naast me neer en snel pak ik het mes dat hij net liet vallen. Nu zijn de rollen omgedraaid, met hem op de grond en ik met het wapen.

"Ik steek je als je dichterbij komt!" Roep ik en probeer de deur achter me open te maken. Na flink wat gefriemel is het me gelukt en snel ren ik naar buiten. Ik heb slechts een paar passen gezet, wanneer ik een luide schot hoor en de kogel vlak langs me voel vliegen. Dat scheelde slechts enkele centimeters.

"De volgende keer is het raak...Destiny." fluistert hij in mijn oor. Hij duwt me weer terug naar binnen en drukt me tegen de muur aan.

"Eén verkeerde stap..." sist hij om vervolgens het pistool te herladen.

Het wapen houdt hij tegen mijn hals met zijn ene hand, terwijl hij mij tegen de muur aangedrukt houdt met zijn andere hand en zijn lichaam.

"Doe wat ik van je vraag..." fluistert hij. Ik kan zijn warme adem voelen, wat betekent dat hij zijn masker niet draagt.

"Wie ben je? Waarom doe je dit eigenlijk?" Vraag ik op een rustige toon.

"Ik wil je helpen. Echt waar, maar dan moet je me wel wat uitleg geven." Zeg ik en ga met mijn vingers langs zijn gezicht. Eindelijk voel ik zijn neus, zijn lippen, zijn kin.

Hij heeft nog steeds niks gezegd, maar het pistool kan ik niet meer voelen.

"Ik weet waar je mee bezig bent...Destiny."

"Maar dat werkt niet bij mij." Gaat hij verder.

Omgekeerde psychologie werkt pas als je nooit toegeeft. Doe datgene dat hij niet verwacht. Nog even volhouden.

"Ik meen het." Zeg ik en laat mijn mes vallen op de grond als teken van overgave. Nu ben ik wapenloos, dus hopelijk pakt dit goed uit.

Dan klinkt zijn welbekende gelach. "Je krijgt geen informatie van me, maar het was een goede poging."

Als ik doorzet, zal hij me geloven. Dat weet ik.

Dan doe ik iets waarvan ik dacht het nooit te doen. Met mijn handen pak ik zijn gezicht vast en druk mijn lippen op die van hem. Zijn lippen zijn warm en dat voelt fijn aangezien ik sta te bevriezen, maar het feit dat het zijn lippen zijn, verandert van het fijne gevoel naar afkeer.

Wanneer ik mijn lippen losmaak van die van hem, zegt hij niks. Waarschijnlijk vindt hij dit net zo bizar als ikzelf.

"Sorry... uhm ik wilde niet-" probeer ik, maar dan voel ik zijn lippen weer op die van mij. Ik wil hem van me afduwen, maar anders verlies ik mijn kans.

Doe alsof het Athan is.

Met moeite lukt het om mijn innerlijke stem te geloven. Het zijn de lippen van Athan en zijn aanrakingen. Alleen zou Athan mij nooit op zo'n ruwe manier kussen. Zo dwingend en vol lust. Bij hem was het liefdevol, en dat is dit totaal niet.

Zijn handen gaan vluchtig over mijn lichaam zonder onze kus te verbreken. Niet veel later voel ik hem in me waardoor ik mijn benen om zijn middel klem.

Het is Athan.

Het is Athan.

Het is Athan.

Het is Athan!

Door het snelle tempo moet ik me vasthouden aan hem, want anders zou ik zijn omgevallen. Bij elke stoot, knal ik tegen de muur aan waardoor alle spullen op de kasten meebewegen en een beat vormen tijdens... dit alles.

Het feit dat dit alles in het donker gebeurt en we met onze handen proberen te zien, maakt het spel nog intenser.

Dan verplaatst hij zijn lippen naar mijn nek, waardoor ik moet kreunen.

...van afschuw.

Wanneer we allebei ons hoogtepunt bereikt hebben, stopt hij met stoten en kan ik eindelijk op de grond staan.

Hijgend staan we tegenover elkaar.

Ik weet niet eens wat ik nu moet zeggen.

"Ik...moet gaan." Zeg ik en zoek met moeite naar de kledingstukken in het donker. Mijn onderlichaam is weer aangekleed, maar mijn natte shirt is onvindbaar.

"Neem dit." Zegt hij en overhandigt me zijn hoodie.

"Dankje." Zeg ik zacht en trek het snel aan. Daarna loop ik naar de deur zo snel als ik kan naar buiten, richting mijn huis.

Volgens mij was dat overtuigend genoeg. Nooit geweten dat ik zo goed kon acteren. Want dat was het. Geacteerd.

Geef toe, was het niet beter dan Athan?

NEE.

Echt niet?

Hoe kan verkrachting goed voelen? Het was net zo vreselijk als altijd.

Het is geen verkrachting als je ervan genoot...

Ik druk mijn handen tegen mijn oren aan om mijn innerlijke stem te onderdrukken.

Het is laat, er is veel gebeurd, dus het is logisch dat ik verward ben. Het is maar een tijdelijke verwarring...

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

😄⭐️😘 20 stemmen?

5 reacties?

Let's try!