In Love With Your Pain...

19 ▪︎Maya▪︎

Met moeite open ik mijn ogen om mijn rinkelende telefoon op te nemen.

Uitslapen is echt het leukste wat er is. Opstaan daarentegen niet.

"Met Destiny." Zeg ik slaperig.

"Hey Des, ik ben het... Sorry dat ik zo vroeg bel." Hoor ik Maya zeggen.

"Geeft niet hoor. Is er iets?" Vraag ik dan. Maya is meestal erg luid en vrolijk, maar nu even niet.

"Ik... heb je tijd vandaag?" Vraagt ze zacht.

"Ja, gaat alles wel goed?" Vraag ik bezorgd.

"Ja, ik heb je gewoon een tijd niet gezien. Kom in de middag langs alsjeblieft." En met die woorden hangt ze op.

Een tijd niet gezien? We hadden eergisteren nog afgesproken om te shoppen.

Waarschijnlijk heeft het te maken met de scheiding van haar ouders. Dat is nu al een hele tijd bezig en ze zit er echt mee. Een paar uur later besluit ik om maar naar Maya toe te gaan. Wanneer ze haar deur opent zie ik haar betraande gezicht. Gelijk geef ik haar een knuffel. "Ik heb het verpest, Des." Huilt ze.

"Kom even mee naar m'n kamer." Zegt ze, terwijl ze haar tranen droogt.

Ik knik en volg haar naar haar kamer, waar ik op het bed plaats neem. Maya blijft zenuwachtig voor me staan.

"Wat is er Maya? Is het je vader die-"

"Ik..." Onderbreekt ze me.

"Ik ben zwanger."

Geschokt kijk ik haar aan. Ik weet even niet wat ik moet zeggen.

"Weet je het zeker?" Vraag ik dan maar.

"Ja, Des. Ik heb die stomme test al drie keer gedaan." Zucht ze.

"Weet je al wat je gaat doen? Wat het ook is, ik zal je steunen."

"Ik laat het weghalen." Antwoordt ze vastbesloten.

Bij de gedachte alleen al krimp ik ineen. Het zou wel een leven zijn met een deel van jezelf.

Aan de andere kant snap ik haar ook wel. Ze zit nog op school en staat op het punt volwassen te worden. Het moederschap zou dan in de weg staan.

"Heb je er goed over na gedacht?"

Ze knikt als antwoord. "Al een paar dagen."

"Wacht, hoe lang weet je het al?" Vraag ik dan.

"Ongeveer een weekje nu. Wil je met me mee naar de kliniek?"

"Tuurlijk, Maya. Wil je er vandaag heen?"

"Ja, hoe eerder hoe beter. Zullen we vertrekken?" Vraagt ze haastig.

Ik knik. Dit alles is vreemd voor me en waarschijnlijk ook voor Maya zelf. Ze is altijd al impulsief geweest, maar ik vind dat ze hier wat langer over moet nadenken.

"Weet Nate hiervan?" Vraag ik wanneer we in de auto zitten.

"Nee. Hij zou waarschijnlijk hetzelfde gewild hebben. Niemand zit hierop te wachten op onze leeftijd."

"Maya, denk je niet dat je dit moet vertellen aan hem? Ik bedoel hij is de vader van het kind." Leg ik uit.

"Noem het geen kind, Des. Het is nog niks en ik beloof dat ik Nate dit alles vertel na de abortus."

Ze heeft haar ogen gericht op de weg, maar ik zie dat ze haar tranen in probeert te houden.

"Is dat niet een beetje laat?" Vraag ik voorzichtig.

"Stel dat hij het zou willen... Mijn gedachte zou dan alsnog niet veranderen en deze abortus zou dan toch plaatsvinden. Het zit in mijn buik, dus ik bepaal." Zegt ze.